Κρίσεις πανικού

Άνθρωποι... Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Περνούν από μπροστά μας. Πέφτουν πάνω μας, εισβάλλουν στη ζωή μας. Τους παρατηρούμε. Τους βλέπουμε να έρχονται και να φεύγουν. Να τάζουν και να διατάζουν. Να παίρνουν και να μη δίνουν. Να απαιτούν και να μη διεκδικούν. Να ζητούν την προσοχή σου. Να εκβιάζουν το ενδιαφέρον σου. Να καπηλεύονται τα «θέλω» σου. Να τα γραπώνουν και να τα πνίγουν. Να σ' αδειάζουν για να γεμίζουν. Να σε μικραίνουν για να ψηλώνουν. Να σε μαλακώνουν για να σκληραίνουν. Κι όταν ξεφουσκώνουν, να ψάχνουν αλλού για αέρα. Και πριν σηκωθείς, βρίσκονται οι αντικαταστάτες τους. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες…

Άνθρωποι… πασπαρτού, ρεζέρβες, πολυεργαλεία. Μπαλώνουν τρύπες, ανοίγουν λαγούμια. Ανοίγουν πόρτες, κλειδώνουν μπουντρούμια. Ταιριάζουν με όλους, δεν έχουν κανέναν. Δεχόμαστε κάποιους, ανεχόμαστε άλλους. Ανεβάζουμε χειρόφρενο, το κατεβάζουν εκείνοι. Αδήλωτη διαδρομή, άγνωστος προορισμός. Επικίνδυνοι οδηγοί που σπάνε τα φρένα. Ανυποψίαστοι επιβάτες σε μια «κούρσα θανάτου». Τρελό φορτηγό με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Αγώνας δρόμου στο αντίθετο ρεύμα κι ένα πλήρωμα χωρίς απαντήσεις. Πότε θα εξαντληθούν τα καύσιμα; Ποιος γεμίζει το ρεζερβουάρ; Ποιος μοιράζει τιμόνια; Πότε θα κατέβουμε; Ερωτήματα που βαφτίζονται ρητορικά. Ατυχήματα που ποτέ δεν έγιναν. Θύτες που δεν θήτευσαν. Θύματα που δεν θύμωσαν, μόνο θύμισαν ποιοι είναι οι ένοχοι. Κι αυτοί τους απαρνήθηκαν, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις. «Δεν σας αναγνωρίζουμε», είπαν και ξεγλίστρησαν. Κι όταν βγουν οι κορδέλες, ξεκινούν τα νέα δρομολόγια. Και στον καθρέφτη, ξεπροβάλλουν αυτοί. Πασπαρτού, ρεζέρβες, πολυεργαλεία…

Το λυπηρό με την κρίση είναι ότι, επαναπροσδιορίζοντας τις αξίες στη ζωή μας, το ανακάτεμα της τράπουλας αποβαίνει μοιραίο για εκείνες που μέχρι τώρα θεωρούνταν αυτονόητες. Η ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων δεν θα έπρεπε να είναι διαπραγματεύσιμη, αλλά ο δρόμος πάνω στον οποίο πατούν όλες οι υπόλοιπες. Χωρίς ειλικρίνεια είμαστε γυμνοί. Και κάνει πολύ κρύο για να παριστάνουμε τους πρωτόπλαστους. Ντυθείτε, διαφορετικά ετοιμαστείτε να δείτε τι υπάρχει πίσω από τον κήπο της Εδέμ.

Άνθρωποι και ειλικρίνεια. Μια σχέση σε μόνιμη κρίση. Κανείς δεν θα παραδεχτεί το λάθος του, ούτε θα πληρώσει τα σπασμένα. Κάποιος άλλος θα λάβει το λογαριασμό. Κάποιος που έχει συνηθίσει τα φέσια. Δεν θα ζητήσει δανεικά, θα ζητήσει όμως εξηγήσεις. Ποιος θα πάρει την ευθύνη; Ποιος θα βγει μπροστά; Ποιος θα πει «oops, I did it again, i played with your hearts»; Προβλήματα άνευ λόγου και αιτίας. Κωλύματα λόγω λανθασμένων εκτιμήσεων και άνθρωποι που τοποθετούνται στο σβέρκο μας μέχρι να μας τον κρεμάσουν. Άνθρωποι που παρουσιάζονται ως παντογνώστες μέχρι να ξεχάσουμε κι αυτά που ήδη ξέρουμε. Άνθρωποι που περιπαίζουν την ιστορία του τόπου μας, επιχειρώντας να την οικειοποιηθούν. Άνθρωποι που ανοίγουν τρύπες σε ξένα περιβολάκια και κλέβουν «καρότα» που δεν τους ανήκουν. Άνθρωποι χωρίς επαγγελματική υπόσταση, που απαιτούν το όνομά τους στη μαρκίζα. Άνθρωποι που παρουσιάζονται ως «πρόβατα» και τρώνε οι ίδιοι τον λύκο.

Από πού πηγάζει αυτό το θάρρος; Ποιος τροφοδοτεί τέτοιο θράσος; Ποιος δίνει το δικαίωμα σε κάποιους ανθρώπους να σηκώνουν κεφάλι και να κατεβάζουν το δικό μας; Να μιλούν με τη φωνή άλλων, προσποιούμενοι ότι ανοίγουν το στόμα τους; Να παριστάνουν τις αυθεντίες με «δανεικές» γνώσεις; Να παίρνουν αποφάσεις, αγνοώντας εκείνους που τους όρισαν υποτακτικούς τους;

Συναγερμός κάθε τρεις και λίγο. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Κι εμείς απλά τους κοιτάμε, μέχρι να υποδεχτούμε τους επόμενους. Ένα νησί στο πόδι. Να στρώνει το χαλί και να το μαζεύει ξανά και ξανά για να πατήσει πάνω του κάθε πικραμένος. Και η πόρτα παραμένει ανοιχτή. Γιατί κανείς δεν είναι σίγουρος αν πρέπει την κλείσει. Γιατί γνωρίζει καλά ότι η απόφασή του δεν είναι τίποτα άλλο από μια «κρίση πανικού». Είναι λυπηρό ότι μετά από 2,5 χρόνια παίζουμε ακόμα τις μουσικές καρέκλες. Σταματάει η μουσική κι όποιος προλάβει, στρογγυλοκάθεται. Δεν απαιτούνται γνώσεις (δικές του), δεν απαιτούνται ικανότητες. Αρκεί να είναι γρήγορος. Έτσι, έχουμε υπηρεσίες που λειτουργούν ως «επιβατικοί σταθμοί». Όταν όμως αυτοί παρουσιάσουν λειτουργικό πρόβλημα, ποιοι θα βγουν να μιλήσουν; Οι επισκέπτες ή οι φύλακες; Δώστε το τιμόνι σε αυτόν που ξέρει να οδηγεί κι αφήστε τα «πολιτικά» παιχνίδια, γιατί καραδοκούν και κλήσεις.