Για την ισοτιμία λέμε...

Σαφώς και δε θα μπορούσαν να συγκριθούν δύο νησιά διαφορετικά μεταξύ τους από άποψη φυσιογνωμίας, πληθυσμιακής πυκνότητας, τουριστικής πορείας, ιδιαίτερων προβλημάτων, και βεβαίως, – εκ μέρους μίας καλοπροαίρετης οπτικής κι εκ μέρους ενός νηφάλιου νου – δεν θα μπορούσε και ποτέ να τεθεί θέμα σύγκρισης!

Το κάθε ένα εξ αυτών, ως πρωτεύουσα νομού, διαθέτει τα δικά του προσωπικά χαρακτηριστικά, “διψά” να καλύψει ορισμένες σοβαρές ανάγκες και σαφώς αποτελώντας μέλος της νησιώτικης οικογένειας συνολικά, οφείλει να επιδιώκει και να επενδύει σε ενέργειες, προς κοινό όφελος, κυρίως δε, σε μία εποχή που ακόμη και οι τελευταίες αντοχές που διέθετε, όπως οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ, απειλήθηκαν, αλλά και παραβιάστηκαν με προκλητικότατο τρόπο!

Τα πολλά διαφορετικά νησιώτικα “πρόσωπα” ενός γεωγραφικού συμπλέγματος που αποτελείται από μικρούς τόπους που βρέχονται από θάλασσα, έρχονται να σχηματίσουν έναν πλούσιο νησιώτικο προορισμό από άποψη εικόνων, χρωμάτων, εργασιών, προϊόντων, τοπίων, αλλά και ανθρώπων, που προσελκύουν τα βλέμματα σε διεθνές επίπεδο, με το κάθε ένα εξ αυτών, να φημίζεται μάλιστα για την μοναδική ταυτότητά του. Πολιτισμός, αρχιτεκτονικό κάλλος, ιστορία, παράδοση, τέχνες και αγώνας για επιχειρηματική επιβίωση και τουριστική ανάπτυξη, απαντώνται όλα, σε κάθε ένα μικρό ή μεγαλύτερο νησί και κυρίως στις πρωτεύουσες των νομών. Επιπλέον, ανοικτές ανάγκες, αναπάντητες δηλαδή, όπως ανεργία, απουσία σύγχρονων υποδομών (λιμενικών, υγείας κλπ), αλλά και πολλές ακόμη, συναντώνται επίσης σε αυτά τα νησιά, γεγονός που θα έπρεπε να ευαισθητοποιεί την κάθε υπεύθυνη τοπική διοίκηση, ώστε να δρα επαρκώς και ειδικώς προς ανάπτυξη του κάθε μικρού τόπου.

Μία περιφερειακή υπεύθυνη διοίκηση λοιπόν, θα όφειλε να μεριμνά αποτελεσματικά και ισότιμα για τα “παιδιά” της, με πράξεις κι ενέργειες που θα αποδεικνύουν και θα επιβεβαιώνουν τα σχετικά - περί δίκαιης αντιμετώπισης - λόγια, καθιστώντας αυτομάτως, την όποια κριτική προς την αντίθετη κατεύθυνση, αερολογία.

Ωστόσο, σήμερα, ένας λιτός απολογισμός κι ένα προσεκτικό πέρασμα στην επίσημη ενημέρωση που καθημερινά διατηρεί εδώ και δύο έτη η ίδια η διοίκηση σε μία – ομολογουμένως - αξιοσημείωτη προσπάθεια πλήρους ελέγχου της δημόσιας εικόνας της, δείχνει πως, η αντιμετώπιση των νησιών κάθε άλλο παρά ισότιμη είναι, πολλώ δε μάλλον όταν εστιάσει κάποιος στις δύο πρωτεύουσες. Αρκεί να αναφερθεί ενδεικτικά και μόνον πως, σχεδόν καμία εξαιρετικά σοβαρή συνάντηση δεν έχει πραγματοποιηθεί στην πρωτεύουσα κι έδρα του σημαντικότερου ίσως γεωγραφικού νησιώτικου συμπλέγματος της Ελλάδας, γεγονός που όχι μόνον αποδεικνύεται, αλλά με τη σειρά του ως μία παγιωμένη τακτική, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι το νησί που όφειλε εκ της ισχύουσας αρχιτεκτονικής της αυτοδιοίκησης, εκ του “Καλλικράτη” και μάλιστα για συγκεκριμένους, γνωστούς και χιλιοειπωμένους λόγους να είναι το διοικητήριο της νησιώτικης ομάδας, ακολουθεί σε κάθε επίπεδο των υπόλοιπων νησιών.

Ως εκ τούτου, οι ανακοινώσεις “φωτοβολίδες” περί λήψης αποφάσεων για την κάλυψη σημαντικών θέσεων σε συλλογικά όργανα, με όρους και κριτήρια στο όνομα της ισοτιμίας, έρχονται να “αποκαλύψουν” ακριβώς το αντίθετο! Ότι η ισοτιμία επισημαίνεται και υπογραμμίζεται σε επίπεδο εκπροσώπησης δύο νομών, προκειμένου να “γλυκάνει” αυτιά, να “κοπάσει” παράπονα και να μετριάσει τη δυσαρέσκεια, η οποία κι εκφράζεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, από αρκετούς ανθρώπους!

Ισότιμη αντιμετώπιση των νησιών μέχρι σήμερα, θα σήμαινε έναν υπεύθυνο απολογισμό, ο οποίος θα περιελάμβανε όχι απαρίθμηση μόνον των προσπαθειών ανάδειξης συνολικά και γενικόλογα του πιο πολυδιασπασμένου νησιώτικου συμπλέγματος σε διεθνές επίπεδο, αλλά και τις ενέργειες – αν αυτές υπάρχουν - που έχουν εστιάσει ειδικότερα στις ξεχωριστές ανάγκες του κάθε μικρού τόπου, του κάθε αδικημένου – εκ των οικονομικών συνθηκών – νησιού, του κάθε δεύτερου, τρίτου ή και τελευταίου τουριστικού προορισμού!

Στο όνομα της ισότιμης αντιμετώπισης, μία ειλικρινής διοίκηση οφείλει να αποδείξει πως, δεν αναζητά ως “ασπίδα” για την δικαιολόγηση της σταθερής απουσίας της από συγκεκριμένο τόπο, σοβαρά προβλήματα που “πληγώνουν” άλλα νησιά και συνολικά την Ελλάδα, όπως για παράδειγμα το προσφυγικό. Στην πράξη, η ίδια υπεύθυνη διοίκηση πρέπει να αποδεικνύει ότι ο σεβασμός της εκφράζεται ισότιμα προς όλα τα “παιδιά” της, τηρώντας τα προβλεπόμενα, όχι για τους τύπους, αλλά για την ουσία! Αλλιώς, για ποια ισοτιμία λέμε;