Το πέταγμα….

Άντε. Ήρθε η ώρα να κλείσει και αυτή η περίοδος της αποκριάς.

Οι μπογιές να σβηστούν από τα πρόσωπα των μασκαράδων, οι χρωματιστές στολές να χωθούν τσαλακωμένες σε σακούλες και να πεταχτούν σε κάποια γωνιά του παταριού, οι μάσκες να δώσουν την θέση τους στα άλλα μόνιμα προσωπεία της σοβαροφάνειας και οι πραγματικοί καρνάβαλοι να απωλέσουν το άλλοθι της γιορτής.

Θα ολοκληρωθεί το πανηγύρι με εκείνη την Δευτέρα που θα κληθούμε να «καθαρίσουμε» τα πάντα.

Και να οι λαγάνες να δικαιολογούν το έθιμο και να οι εντερικές διαταραχές από τα θαλασσινά και να οι χαλβάδες για τη λιγούρα και να οι ταραμοσαλάτες και τα ντολμαδάκια για το λαϊκότερο του πράγματος!

Όλοι ευτυχείς και τουμπανιασμένοι από το «καθάρισμα» των εδεσμάτων θα ξεδιπλώσουν κι ένα μικρό δείγμα του βαθιά αθλητικού τους ταπεραμέντου, τρέχοντας πάνω-κάτω μήπως και καταφέρουν να πετάξουν τον χαρταετό.

Να κάνουν τους ειδήμονες και να αναλύουν τεχνικές για το ιδανικό μήκος της ουράς, για τα ελαφριά δεσίματα, για τον τρόπο που αφήνεται η καλούμπα, την ίδια ώρα που ο χαρταετός έχει βαλθεί να  τους πάει κόντρα και αρνείται να σηκωθεί, ενώ όταν μετά από κοπιώδεις προσπάθειες πάρει ύψος, φέρνει δυο σβούρες καταλήγοντας και πάλι στο έδαφος.

Μα το έθιμο μπορεί να έχει και άλλες προεκτάσεις, καθώς πέρα από το πέταγμα του χαρταετού δίνει την ευκαιρία για να γενικευθεί το πέταγμα σε ότι μας βαραίνει και πέρα από το «καθάρισμα» της ημέρας να «καθαριστούν» και όσα μας ενοχλούν.

Να «καθαριστεί» το μυαλό από βαριές σκέψεις, η ψυχή από σκοτεινά συναισθήματα και η ζωή από μικρότητες.

Τότε η Δευτέρα θα είναι πραγματικά Καθαρή, απλώνοντας την καθαρότητα της και στις άλλες ημέρες, όλου του υπόλοιπου χρόνου, χωρίς σκιές, βαρίδια και δεσμά.

Να πεταχτούν μακριά όσοι περιφέρουν την κακεντρέχεια τους, την μίζερη νοοτροπία τους και την τοξική συμπεριφορά τους.

Τότε το πέταγμα θα μας προβληματίζει μόνο για τον χαρταετό, χωρίς εμπόδια και ανεπάρκειες, χωρίς φραγμούς και όρια.

Μόνο μέλημα τότε να υπάρχει καθαρός ουρανός, ανοιχτός κι ελεύθερος, απέραντος και ανέφελος.

Μα και αν ακόμα κι αυτός δεν υπάρχει, ο χαρταετός θα είναι εκεί και θα περιμένει αυτόν που θα τον υψώσει, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο μακριά.

Ένα χάρτινος αετός που θα σέρνει ξωπίσω του, στην πλουμιστή ουρά του με τα χάρτινα κουρελάκια, ότι αποζητά ανάταση, αφού όλα τ’ άλλα θα έχουν πλέον πεταχτεί.

Κι ο Ελύτης πάντα να ανοίγει ουρανούς!

«Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό

και χαρταετός για τον άνεμο,

ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει».