Οι μετασχηματιστές και τα καραμελάκια

Τι είναι οι θέσεις ευθύνης; Είναι στραγάλια; Είναι καθρεφτάκια; Είναι σαντουιτσάκια, που τα δίνεις στο διάλειμμα της παράστασης σε όλους, για να μην πεινάνε και γκρινιάζουν; Είναι φυλλάδια από πιτσαρία;

Τι είναι οι θέσεις ευθύνης, για να τις δίνουμε όπου να’ναι σ’ όποιον να’ναι έτσι άιντε-άιντε, αέρα πατέρα;

Ποιος αναλαμβάνει μία θέση ευθύνης; Είναι ικανός; Έχει υπόβαθρο; Μπορεί να λειτουργήσει στις τρέχουσες συνθήκες, με τις παρούσες δυνατότητες; Ποια είναι η δράση του στον τομέα, για τον οποίο είναι θέλει να είναι και πολιτικά υπεύθυνος; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά, που τον κάνουν άξιο να αναλάβει μία θέση ευθύνης, είτε πρόκειται για Πρωθυπουργό, είτε για βουλευτή, είτε για Δήμαρχο, είτε για σύμβουλο.

Και άντε πες τη δίνουμε τη θέση ευθύνης σε κάποιον. Αυτός ο κάποιος οφείλει να κρίνεται, με αντικειμενικά κριτήρια και να παραδίδει απολογισμό, στους πολίτες, οι οποίοι τον εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους, στο τέλος της θητείας του. Τι πιο λογικό, από το να υπάρχει αυτή η στοιχειώδης ένδειξη σεβασμού προς τον κόσμο;

Αλλά όχι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η πολιτική σκηνή, οι θέσεις ευθύνης δίνονται, όπως δίνει κανείς ζαχαρωτά στα παιδάκια. Πάρε κι εσύ ένα! Κι ένα για σένα! Εσύ τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Ποδοσφαιριστής; Πάρε ένα καραμελάκι με γεύση αθλητισμού.

Έχουν την εντύπωση οι επικεφαλής των αυτοδιοικητικών θεσμών (και όχι μόνο), ότι η χρησιμότητα των θέσεων ευθύνης εξαντλείται μόνο και μόνο στην “τακτοποίηση” των ενδοπαραταξιακών τους και το “βόλεμα” προσώπων, που θεωρείται πως έχουν μία σεβαστή εκλογική βάση, προκειμένου, να παραμείνουν “ευχαριστημένοι” οι ψηφοφόροι τους.

Αυτό, που φαίνεται να μην λαμβάνεται καν υπόψιν, είναι οι ικανότητες των εκάστοτε αιρετών, που αναλαμβάνουν τις θέσεις ευθύνης και το γεγονός, πως οι ψηφοφόροι δεν πρόκειται να παραμείνουν ευχαριστημένοι, όταν διαπιστώνουν, ότι ένα πρόσωπο, που μπορεί και να στήριξαν εκλογικά, εν τέλει, δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του τομέα, στον οποίο τέθηκε υπεύθυνο.

Αντίστροφα, οι ψηφοφόροι, οι οποίοι κρίνουν την εκάστοτε αρχή, με κριτήριο τα πρόσωπα και όχι το έργο, φυσικά, μπορεί να μην ενδιαφέρονται για το κακό αποτέλεσμα, ωστόσο, “παίρνουν στο λαιμό τους” και την υπόλοιπη μερίδα των πολιτών, που ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το αποτέλεσμα, παρά για τα αναλώσιμα πρόσωπα, που σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, σήμερα ξεσηκώνουν τα πλήθη και αύριο δεν τους χαιρετά στο δρόμο ούτε ο μπατζανάκης τους.

Η αντίληψη, πως όλοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με έναν τίτλο – ακόμη κι αν αυτός δε σημαίνει τίποτα – σαν τα παιδάκια, που λαμβάνουν αναμνηστικά βραβείο και μετάλλιο, ακόμη κι όταν έχουν τερματίσει τελευταία σε έναν αγώνα (εγώ ήμουν ένα από αυτά τα παιδάκια, δεν θα το κρύψω), κάνει κακό. Κάνει κακό στον τόπο, κάνει κακό στους πολίτες, ακόμη ίσως και στους ίδιους τους αιρετούς, που προκειμένου να πάρουν το αναμνηστικό “βραβείο”, μπαίνουν σε ξένα χωράφια, δεν έχουν ιδέα τι κάνουν και φυσικά “καίγονται”. Αποτελεί κατάλοιπο της παλιάς, κακής, πελατειακής διακυβέρνησης σε όλες τις βαθμίδες, από τότε, που το χρήμα το δανεικό κι αγύριστο έρεε άφθονο, η δουλειά, που ήταν να γίνει, γινόταν και ο μόνος ρόλος που διαδραμάτιζαν τα πρόσωπα, ήταν αυτός της “τσέπης”, που έβαζε τα ρέστα.

Όχι, ότι δεν υπάρχουν ακόμη “τσέπες”, αλλά τα λουριά έχουν σφίξει πλέον. Κατά συνέπεια, τα πρόσωπα παίζουν καθοριστικό ρόλο, καθώς αν δεν είναι ικανά να διαχειριστούν ελάχιστους πόρους και τεράστιες ανάγκες, κάτι που ισχύει για όλους τους τομείς, αν δεν έχουν επικοινωνιακά χαρίσματα, ώστε να μπορούν να χειριστούν τα διάφορα, αντικρουόμενα πολλές φορές, συμφέροντα, αν δεν έχουν στοιχειώδη μόρφωση(!), ώστε να συντάξουν ή να ελέγξουν ένα απλό έγγραφο, τότε, οι δουλειές δεν γίνονται, ή αν γίνονται, γίνονται λάθος.

Αυτά τα ολίγα, σε σχέση με τις ανακατατάξεις, των οποίων γίναμε μάρτυρες τις τελευταίες ημέρες. Ας κλείσουμε με την ευχή τα νέα πρόσωπα, ακόμη κι αν δεν διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα, να αφοσιωθούν και να εργαστούν, ώστε να τα αποκτήσουν, προκειμένου να υπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο για τους πολίτες, που τους εμπιστεύτηκαν.

(Αν θέλετε γελάστε με τον επίλογο, δεν σας το απαγορεύει κανείς. Ελεύθερα)