Πίσω από τον καθρέφτη

“Έγκλημα”: Αναζητούμε την αλήθεια σε αυτά που μπορεί να συλλάβει το μάτι μας. Η αποδοχή της εξαρτάται από την παρατηρητικότητά μας. Οι περιορισμένες δυνατότητες του οπτικού πεδίου μας καθορίζουν τι θα πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. Ένα «έγκλημα» υφίσταται μόνο όταν υπάρχουν πειστήρια… Σπασμένα γυαλιά που θα μαζέψουμε από το πάτωμα. Σκόρπια πράγματα που θα βάλουμε σε σειρά. Πληγές σε χέρια και πρόσωπο που θα γιατρέψουμε. Κακόγουστα μηνύματα και ύβρεις που θα διαβάσουμε. Το «έγκλημα» επιβεβαιώνεται μόνο όταν υπάρχουν μάρτυρες… Αυτοί που θα μας βοηθήσουν να σηκωθούμε. Αυτοί που θα σκουπίσουν τα δάκρυά μας. Αυτοί που θα μετρήσουν τα σημάδια μας. Αυτοί που έχουν την επιλογή να πατήσουν “διαγραφή” ή “προώθηση”. Το «έγκλημα» θα καταγραφεί στα πρακτικά μόνο αν υπάρξει καταγγελία… Αν σημειωθεί ο τόπος και η ώρα του συμβάντος. Αν καταθέσουν αυτόπτες μάρτυρες. Αν προκύψουν ομολογίες. Αν εξακριβωθεί ότι δεν κινείται στη σφαίρα της φαντασίας. Οι έρευνες θα προσδιορίσουν τη φύση του προβλήματος. Οι αρχές θα επικεντρωθούν στον τρόπο εκδήλωσής του και κανείς δεν θα εξετάσει «από πού κρατάει η σκούφια του». Το πρόβλημα κρίνεται και ανακρίνεται πίσω από σφραγισμένες πόρτες. Μετά την «μεταγωγή» του σε άλλες «φυλακές», η υποθέσει κλείνει. Ο φάκελος καταχωνιάζεται στο αρχείο και όλα επιστρέφουν στους κανονικούς ρυθμούς τους. Είμαστε σίγουροι ότι, λύθηκε το πρόβλημα;

“Θύτης”: Οι καταθέσεις υποδεικνύουν τον ένοχο. Εκείνον που άσκησε βία. Που ελευθέρωσε την οργή του. Που εκφράστηκε λεκτικά ή μεγαλούργησε με άλλους τρόπους. «Παραστράτημα» που καθηλώνει σαν «πυροτέχνημα». Τα βλέμματα αποχωρούν μετά την τελευταία σπίθα. Ποιος κρατάει τον αναπτήρα; Ποιος ανέλαβε τα εφέ; Αυτό δεν περιλαμβάνεται στο σενάριο. Ο θύτης ενήργησε με δική του πρωτοβουλία. Αντέδρασε απέναντι στο διαφορετικό, στο αδύναμο, στο ξένο. Ποιος του έδωσε τις ταμπέλες; Ποιος του έμαθε τον διαχωρισμό; Αυτό δεν περιλαμβάνεται στο σενάριο. Ο θύτης επέδειξε τη δύναμή του. Διαλάλησε την ανωτερότητά του. Επιβλήθηκε φραστικά και σωματικά. Ποιος τον σκηνοθέτησε; Ποιος τον καθοδήγησε; Ποιος αποτελεί το πρότυπό του; Αυτό δεν περιλαμβάνεται στο σενάριο. Ο θύτης κατατάσσεται στις «παραφωνίες» του κοινωνικού συστήματος. Στους πολέμιους της προοδευτικότητας και της ανοιχτομυαλοσύνης που υπερασπίζεται με σθένος ο τόπος. Σύλλογοι, φορείς και οργανώσεις πρεσβεύουν την ισότητα και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα. Είμαστε μια κοινωνία που συμβαδίζει με την εποχή της. Κι αυτοί που χάνουν τα βήματα, πέφτουν από τον ουρανό. Προσγειώνονται ακριβώς μπροστά στον πίνακα. «Αυτό που έκανες… τζιζ κακό. Μην ξαναγίνει». Το μάθημα τελείωσε και όλοι μπήκαν στη θέση τους. Είμαστε σίγουροι ότι πιάσαμε τους θύτες;

“Θύμα”: Δίνουμε την προσοχή μας σε αυτόν που εκφοβήθηκε, που τραμπουκίστηκε, που τραυματίστηκε. Επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας σε αυτούς που δέχτηκαν βία, που στιγματίστηκαν και πληγώθηκαν. Ανάμεσά μας κι άνθρωποι που συμπονούν τα θύματα, μα κρατούν αποστάσεις. Άνθρωποι που έχουν να πουν πολλά, μα λένε λίγα. Άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με το τίμημα της αλήθειας και δεν πλησιάζουν τον καθρέφτη. Άνθρωποι που παραμένουν στη σκιά, εγκλωβίζοντας μαζί και άλλους. Εκείνους που καρτερούν ένα χαμόγελό τους στο φως της ημέρας. Εκείνους που είναι έτοιμοι να απλώσουν το χέρι τους για να περάσουν τα εμπόδια παρέα. Εκείνους που δεν άφησαν το φόβο να τους νικήσει κι όμως είναι πάλι χαμένοι. Γιατί ο φόβος αναγεννάται, τρέφεται και χτυπάει σε άλλα μέτωπα, προκαλώντας παράπλευρες απώλειες. Είμαστε σίγουροι ότι μετρήσαμε σωστά τα θύματα;

6 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σχολικού Εκφοβισμού.