Ηγέτες περιορισμένης ευθύνης

Μια ηγετική μορφή εμφανίζει εξ ορισμού κάποια ιδιαίτερα στοιχεία, που ο χαρακτήρας του ηγέτη διαθέτει και είναι αυτά που αιτιολογούν τον χαρακτηρισμό.

Οι ηγέτες, ασχέτως του μεγέθους της ηγεμονίας τους, μπορούν να κάνουν εμφανή την ηγετική τους δυναμική χωρίς να καταβάλλουν απολύτως καμία προσπάθεια.

Αναλόγως και οι ελλιπείς μορφές, τελείως αβίαστα επιβεβαιώνουν την ελλειμματικότητα τους, λόγω απουσίας των στοιχείων εκείνων που αποδίδουν την απαιτούμενη στιβαρότητα του χαρακτήρα, που ο ρόλος τους απαιτεί.

Από τα ανώτερα κλιμάκια της κεντρικής πολιτικής σκηνής έως και τα μικρότερα τοπικού επιπέδου, οι συμπεριφορές και οι ενέργειες που καθορίζουν την παρουσία των πολιτικών προσώπων δεν είναι άσχετες και ασύνδετες με τα ιδιαίτερα χαρακτηριολογικά τους στοιχεία.

Τι γίνεται όμως στις περιπτώσεις που η δημόσια στάση απέναντι σε προκύπτοντα προβλήματα ή διαχείριση θεμάτων μείζονος σημασίας, προδίδει την μικρότητα των δυνατοτήτων και την πολιτική ανεπάρκεια των ασκούντων τη διοίκηση;

Σε πόση χειρότερη δε κατάσταση μπορεί να οδηγήσουν τα ίδια άτομα την ήδη περιορισμένη έξωθεν καλή μαρτυρία για το άτομο τους, όταν βάλλουν κατά πάντων, όσων ασκούν κριτική στη δημόσια παρουσία τους και όσων δεν θωπεύουν την πολιτική τους φιλαρέσκεια;

Τα παραδείγματα πάμπολλα και πείθουν συνεχώς για την πραγματική διάσταση των αρνητικών χαρακτηρισμών.

“Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”, σέρνουν στο κάρο της προσωπικής τους ματαιοδοξίας, έναν ολόκληρο τόπο, δίνοντας παραστάσεις άκρατου λαϊκισμού ως πιστοί αντιγραφείς παλαιοκομματικών τακτικών, θεωρώντας την πολιτική τους ξετσιπωσιά στοιχείο προοδευτικής αντίδρασης.

Όλα με γνώμονα την πρόσκαιρη ωφέλεια, που οι κακοπαιγμένες τους “αντιστασιακές” παραστάσεις το μόνο που καταφέρνουν τελικώς να προκαλέσουν είναι η απογοήτευση για την κατάντια και τον ξεπεσμό της πολιτικής ζωής του τόπου και μία θυμηδία που η φαιδρότητα του χαρακτήρα γεννά.

Με εμμονές και στενότητα σκέψης, με άγνοια και βερμπαλιστικές ρητορείες, με απουσία κριτικής σκέψης και περιορισμένη αυτογνωσία, η άσκηση διοίκησης μοιάζει ακατόρθωτος άθλος και η ηγετική παρουσία μετατρέπεται σε καρικατούρα του θεάτρου σκιών.

Τραγική η μοίρα των τόπων, όταν τις τύχες διαχειρίζονται τέτοιοι ηγέτες περιορισμένης ευθύνης, όμως ακόμα τραγικότερη η διαπίστωση ότι αυτοί κατέλαβαν τα αξιώματα από τις ψήφους αυτή της ίδιας κοινωνίας που τώρα απογοητεύεται.

Μίας κοινωνίας που δεν είναι άμοιρη ευθυνών, όταν συνηθίζει να λειτουργεί με κριτήρια μικροϋπολογισμών και προσφέρει απλώχερα την ψήφο της υποταγμένη σε ευκαιριακά ταξίματα και εκφυλισμένους “μεσσίες”.

Τέτοιοι ηγέτες περιορισμένης ευθύνης εκλέγονται από λαούς περιορισμένης κρίσης και προοιωνίζουν ένα μέλλον περιορισμένων προοπτικών.