Πιστόλι στον κρόταφο του πολιτισμού

Ορισμένοι έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν. Έχουν δώσει άλλη διάσταση στο «γλείφουν εκεί που φτύνουν». Καλά, δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα. Αυτό έχει γίνει καθημερινή συνήθεια, όπως ο καφές το πρωί. Απλά κάποιες φορές γίνεται τόσο άτσαλα και εξόφθαλμα, που και η ρουτίνα ακόμα, έναν κλονισμό τον περνάει.

Μέχρι σήμερα αποδίδαμε τον όρο «κωλοτούμπα» μόνο σε πολιτικά πρόσωπα, ενώ πλέον φαίνεται ξεκάθαρα, ότι ταιριάζει και σε εκείνους που τα περιβάλλουν ή εξαρτώνται από αυτά για την εξυπηρέτηση των προσωπικών συμφερόντων τους. Επαναλαμβάνω ότι, δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Το γεγονός όμως ότι αυτή η τακτική είναι γνωστή, δεν την κάνει αυτομάτως και αποδεκτή, ιδιαιτέρως όταν συνοδεύεται από έντονο παρασκήνιο.

Τα πράγματα είναι απλά. Όταν καταφερόμαστε ανοιχτά εναντίον ενός φορέα, δεν τρέχουμε να χτυπήσουμε την πόρτα του, μόλις τον έχουμε ανάγκη. Κοινή λογική. Πόσω μάλλον όταν προσπαθούμε να πετύχουμε τον στόχο μας, δια της πλαγίας οδού, φέρνοντας τους καθ’ ύλη αρμόδιους προ τετελεσμένων γεγονότων. Πώς είναι δυνατόν να στήνεται μία ολόκληρη εκδήλωση με το όνομα του φορέα να φιγουράρει πρώτο στα ονόματα των διοργανωτών και ο ίδιος να το μαθαίνει την τελευταία στιγμή, όταν του ανακοινώνεται ότι θα πρέπει να παρευρεθεί στη συνέντευξη τύπου που θα παραχωρηθεί; Κι όμως είναι δυνατόν, γιατί πέρα από το περίσσιο θράσος εκείνων που λειτουργούν αυτόβουλα και αυθαίρετα, κοτσάροντας δίπλα από το όνομά τους στομφώδεις και φαντασμαγορικές επαγγελματικές ιδιότητες που υιοθέτησαν εν μία νυκτί, έχουν βάλει το χεράκι τους και κάποιοι μέσα από τον φορέα, που προσπερνούν και αδιαφορούν πλήρως για τους συναδέλφους τους με συγκεκριμένες αρμοδιότητες.

Τι δουλειά έχει ένα μέλος μιας Επιτροπής να αποφασίζει για κάτι, που δεν έχει συζητηθεί από το εν λόγω συμβούλιο και το κυριότερο, που δεν γνωρίζει ο πρόεδρος της Επιτροπής; Είτε μας αρέσει, είτε όχι, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν εκλεγεί για να διοικούν αυτόν τον τόπο. Κάποιους από αυτούς τους εγκρίνουμε και κάποιους άλλους όχι, γιατί μπορεί να τους θεωρούμε υποδεέστερους από εμάς, αστοιχείωτους, ανίκανους ή γιατί δεν μας κάνουν τα χατίρια. Εφόσον υπάρχουν θεσμοί και εντεταλμένοι σύμβουλοι για κάθε αντικείμενο, γιατί αγνοούμε το πρωτόκολλο και προβαίνουμε σε ενέργειες του «πρωτοκόλλου»; Πολλές αστοχίες οι οποίες έχουν γίνει με την ανοχή, τη σύμφωνη γνώμη των τοπικών αρχών, ακόμα και τη συγκάλυψή τους από αυτές, έχουν αποδοκιμαστεί και σχολιαστεί δυσμενώς.

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι μία αυθαίρετη πρωτοβουλία μπορεί να ανταποκρίνεται στα θέλω και τις προτιμήσεις μας, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να περνάει στο ντούκου, όταν αυτή στηρίζεται σε σαθρές βάσεις. Κι εγώ θα ήθελα να φέρω την Έλεν Μίρεν στη Σύρο να παίξει τη Φαίδρα, αλλά αυτό δεν αρκεί για να γίνει η επιθυμία πράξη. Εκτός κι αν η Μίρεν ερχόταν, διακτινιζόμενη στο νησί και έπαιζε τη Φαίδρα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, με μοναδικούς θεατές εμένα και τη γάτα μου. Όταν λοιπόν, χρειάζεσαι χώρους, κάθε είδους υλική υποστήριξη, καθώς και προβολή, θα πρέπει να απευθύνεσαι στους κατάλληλους ανθρώπους. Αν αυτοί δε σου γεμίζουν το μάτι, τότε χαμηλώνεις το κεφάλι και λειτουργείς καθαρά τυπικά. Σε καμία όμως περίπτωση, δεν φέρεσαι πλάγια και ύπουλα, κρυμμένος πίσω από ανεπαρκείς αυτοδιοικητικούς που θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα, έχοντας δώσει μονάχοι τους το πράσινο φως για ό,τι εσύ έχεις σκαρφιστεί και ανακοινώνοντας στους αρμόδιους κάτι που έχει προαποφασιστεί ερήμην τους.

Όλα αυτά, μπορεί να συνέβαιναν μέχρι τώρα, εξαιτίας της διακοσμητικής παρουσίας αιρετών, που έδινε το δικαίωμα σε κάποιους να αποφασίζουν και να διατάζουν. Τέλος όμως. Η εποχή αυτή παρήλθε ανεπιστρεπτί. Υπάρχουν πρόσωπα, υπάρχουν τμήματα και υπεύθυνοι που έχουν τον πρώτο λόγο και δεν είναι ηθικό να παραγκωνίζονται.

Όσο σημαντική και να είναι μία διοργάνωση για το νησί μας, γιατί να δεχόμαστε παθητικά και με ανασηκωμένους ώμους τα τεχνάσματα κάποιων, που ενώ στο παρελθόν έχουν κατηγορήσει φορείς και μέσα, προσπαθούν να τα εμπλέξουν, να τα χρησιμοποιήσουν και να τα μανιπουλάρουν για χάρη της προβολής που επιδιώκουν; Όλοι είμαστε λάτρεις του πολιτισμού, αλλά του υγιούς πολιτισμού. Κι αυτό δεν είναι πολιτισμός, αλλά πιστόλι στον κρόταφο του πολιτισμού.