Άσε μας, κουκλίτσα μου

Σ’ ένα βαθμό, μπορώ να το καταλάβω… οι αυτοδιοικητικοί το παίζουν Κινέζοι για προφανείς λόγους, οι υπάλληλοι σφίγγουν τα δόντια, γιατί δεν τους παίρνει και ο καλλιτεχνικός κόσμος κάνει τα στραβά μάτια για να γεμίσει το βιογραφικό του.

Όλοι οι υπόλοιποι… τι όφελος έχουμε για να ανεχόμαστε τα καπρίτσια, τις ιδιοτροπίες και τις αρλούμπες του καθενός; Τους είπε κανείς ότι η υπομονή μας είναι γαϊδουρινή ή ότι έχουμε υποστεί λοβοτομή και δεν αντιδρούμε;

Έρχεται η μανταμίτσα από τα ξένα και κάνει μπροστά μας σκηνή για την άδεια αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου. Περίμενε, βλέπεις, μια συνέντευξη τύπου αλά Κάννες. Δημοσιογράφοι και κάμερες να ξεροσταλιάζουν με τις ώρες, οι σταρ να καταφθάνουν καθυστερημένοι και να αποθεώνονται από τα πλήθη. Άσε μας κουκλίτσα μου. Δεν είσαι και η «Παναγία Σουμελά».

Αφού «λούζει» τους αρμόδιους, για εκατομμυριοστή φορά, στρογγυλοκάθεται στο μικρόφωνο και με φωνή Μέριλιν αλά “Happy Birthday Mr. President”, τους ευχαριστεί θερμά για την υπέροχη συνέντευξη τύπου, που διοργάνωσαν. Καίγονται ήδη τα πρώτα εγκεφαλικά κύτταρα.

Στη συνέχεια, περιαυτολογεί για τις προσωπικές προσπάθειες που καταβάλλει, προκειμένου να ενημερωθεί όλος ο κόσμος πως, εκτός από όμορφες παραλίες, η χώρα μας έχει και πολιτισμό. Η φωτιά επεκτείνεται στο σύστημα και το καλύτερο έρχεται στο τέλος. «Όπως υπάρχουν ηγέτες στην αυτοδιοίκηση, πρέπει να υπάρχουν και ηγέτες στον πολιτισμό». Ολοκαύτωμα ο εγκέφαλος.

Σοβαρά, κουκλίτσα μου; Κάτσε να μεταφράσω… Seriously my little doll; Και πώς εκλέγονται αυτοί οι ηγέτες; Γιατί τους αυτοδιοικητικούς, εμείς τους ψηφίζουμε. Στο νησί μας δραστηριοποιούνται αξιόλογοι πολιτιστικοί φορείς με ιστορία 30 και 40 χρόνων κι όμως, κανείς τους δεν έχει βγει να διεκδικήσει ή να απαιτήσει «θρόνο». Και το κάνει κάποιος που έρχεται μια φορά το χρόνο και περιφέρεται με ύφος Μαρίας Αντουανέτας, επιβάλλοντας στον λαό να τον προσκυνά με πρόσχημα τη συμβολή του στην πολιτιστική και τουριστική ανάπτυξη του τόπου; Helloooooo. Is anybody home; Αμ, δεν είναι.

Στη συνέντευξη τύπου, ειπώθηκε ότι, η συγκεκριμένη διοργάνωση δέχτηκε πολλές προκλήσεις στο παρελθόν, από τις οποίες όμως βγήκε αλώβητη και συνεχίζει. Και ξαναρωτάω, «σοβαρά, κουκλίτσα μου»; Όταν πριν από μερικά χρόνια, δημιουργήσατε ολόκληρο επεισόδιο, τραμπουκίζοντας και πετώντας δημοσιογράφο, ο οποίος έκανε τη δουλειά του έξω από το θέατρο, αυτό τι ήταν; Έκφραση ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία που σας παρέχει το νησί κάθε καλοκαίρι; Και ποιες ακριβώς είναι οι προκλήσεις που έχετε δεχτεί εσείς; Η περικοπή επιχορήγησης, η οποία ουδέποτε ήταν ανταποδοτική και έβαζε μέσα τον δήμο αρκετές χιλιάδες ευρώ ή η σύσταση επειδή, δεν ακολουθείτε τις τυπικές διαδικασίες και προβαίνετε αυτοβούλως σε ανακοινώσεις, χωρίς τις επίσημες αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων;

Το γεγονός ότι κανείς δε βγαίνει δημόσια να μιλήσει για τον πανικό που προκαλείτε κάθε καλοκαίρι στο νησί με τις φωνές, τις υστερίες, τις εσωτερικές κόντρες σας, τους βεντετισμούς και την υπεροψία σας, δε σημαίνει ότι όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας μας. Έχουμε επαναλάβει, ουκ ολίγες φορές, ότι χαιρόμαστε ο τόπος μας να αποτελεί κέντρο πολιτισμού με δεκάδες εκδηλώσεις και διοργανώσεις που καλύπτουν όλα τα γούστα και συνδράμουν στην εξωστρέφειά του. Δεν θα καθίσουμε όμως να μας καβαλήσουν κάποιοι, όπως ακριβώς καβαλούν και το καλάμι τους.

Εάν τα πολιτικά πρόσωπα δεν έχουν το σθένος και το θάρρος να αντιμετωπίσουν το «παράλογο» και να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, μπορούν να το κάνουν άλλοι. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να πρεσβεύουν τον πολιτισμό όταν η συμπεριφορά τους απέναντι σε εκείνους, στους οποίους οφείλουν την παρουσία τους, είναι πέρα ως πέρα προσβλητική. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε και να ακούμε μία «ντίβα» να κατσαδιάζει μπροστά μας κάποιον αρμόδιο, επειδή στη συνέντευξη τύπου που ζήτησε, παρευρέθηκαν τρεις μόνο δημοσιογράφοι κι όχι μια στρατιά.

Αυτοί όμως οι δημοσιογράφοι, κουκλίτσα μου, κάθε χρόνο επί έναν μήνα, τρέχουν πάνω κάτω για να καλύψουν και να επικοινωνήσουν τις εκδηλώσεις σας. Και κάποιοι το κάνουν όχι μόνο επειδή είναι επαγγελματίες, αλλά κι επειδή το θέλουν και το αγαπούν. Αν λοιπόν, δεν μπορείτε να σεβαστείτε τους ανθρώπους που ζουν, υπάρχουν και φτύνουν αίμα στον τόπο, που οραματίζεστε εδώ και χρόνια να μετατρέψετε σε «Σκάλα του Μιλάνου», τουλάχιστον ας είστε πιο διακριτικοί και λιγότερο προκλητικοί. Γιατί, κουκλίτσα μου… ΑΥΤΟ είναι πρόκληση.