Παιδιά-διαμάντια στη «λάσπη»

Το πιο ωραίο, ελπιδοφόρο και ανακουφιστικό συναίσθημα, που μπορεί να νιώσει κανείς, σε κοινωνικό επίπεδο, είναι να βλέπει νέους ανθρώπους, “πιτσιρίκια”, να ασχολούνται ενεργά με την κοινή ζωή αυτού του τόπου.

Είναι ελπιδοφόρο και ανακουφιστικό να βλέπεις παιδιά, που ακόμη ίσως να μην έχουν τελειώσει το σχολείο, να έχουν διαμορφωμένη ώριμη άποψη, καθώς επίσης και τον τρόπο να την εκφράσουν, γραπτά ή προφορικά. Όχι στο στυλ των πανελληνίων, αυτό το ξύλινο προμελετημένο και «δασκαλεμένο» ύφος, όχι. Να εκφράζονται μέσα από την ψυχή και το μυαλό τους, ψύχραιμα, εμπεριστατωμένα, με σωστά ελληνικά.

Δυστυχώς, η κοινωνία μας έχει δημιουργήσει μία νέα γενιά, η οποία στην πλειοψηφία της ενδιαφέρεται ελάχιστα για το τι συμβαίνει γύρω της, ενώ αντιθέτως, ασχολείται υπερβολικά με την προσωπική εικόνα της, κυρίως εντός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς να φροντίζει ούτε στο ελάχιστο στην καλλιέργεια του νου, της ψυχής, τους καλούς της τρόπους.

Δύο κατηγορίες νέων ανθρώπων ξεχωρίζουν, με τη μία εξ αυτών να είναι σημαντικά μικρότερη από την άλλη. Αυτοί, που ουδέποτε άνοιξαν ένα εξωσχολικό βιβλίο, αν αυτό δεν ήταν υποχρεωτικό, που δεν έμαθαν να αναρωτιούνται, να αμφισβητούν και να ψάχνουν την αλήθεια, που δεν γνωρίζουν καν τους βασικούς ορθογραφικούς, γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες της ελληνικής, που χρησιμοποιούν την τεχνολογία μόνο για την κατασκευή μίας ψεύτικης εικόνας, προς ικανοποίηση των εξίσου κενών περιεχομένου «φίλων» τους, εκείνοι που αγνοούν τι σημαίνει ευγένεια, ταπεινότητα, σεβασμός.

Στον αντίποδα, υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι, οι οποίοι τολμούν να διαβάσουν, κλασικούς, μοντέρνους ή και «αιρετικούς», να μορφωθούν σφαιρικά και με χρήση μέσων που μπορεί να μην προσφέρει το ελληνικό δημόσιο σχολείο, να αμφισβητήσουν τη «συστημική» αλήθεια, να επιστρατεύουν την κριτική σκέψη και ματιά τους απέναντι στα «κατορθώματα» των ενηλίκων, μεγαλύτερών τους, χωρίς όμως να χάνουν την ευγένεια και το σεβασμό τους, να εμπλέκονται με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την κοινωνική δράση, να ενδιαφέρονται και να μαθαίνουν – δεδομένου, ότι αποτελεί έναν τομέα που μας αφορά όλους και μάλιστα άμεσα – ακόμη και για την πολιτική και τα πολιτικά ζητήματα.

Αν ρωτήσεις τον κάθε γονιό, θα σου πει, ότι σίγουρα θα προτιμούσε το σπλάχνο του να ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Θα προτιμούσε να έχει ένα έξυπνο, ευγενικό και σοβαρό (εκεί που πρέπει) παιδί, που θα είχε όλες τις προϋποθέσεις ώστε να εξελιχθεί σε έναν ενεργό και σκεπτόμενο ενήλικα πολίτη. Ωστόσο – και πάλι δυστυχώς – η δεύτερη κατηγορία νέων ανθρώπων απέχει παρασάγγας αριθμητικά, σε σχέση με την πρώτη, η οποία αποτελεί την πλειοψηφία και το αντιπροσωπευτικό δείγμα της νέας γενιάς.

Το εξαιρετικά δυσάρεστο και οξύμωρο είναι, ότι αυτά τα λίγα παιδιά της δεύτερης κατηγορίας, αυτοί οι λίγοι, καθώς, όπως είναι φυσικό, δεν ταιριάζουν ούτε στο ελάχιστο με την πλειοψηφούσα μάζα, γίνονται , τις περισσότερες φορές, θύματα bullying, αποδέκτες χλευασμού, κοροϊδίας και απόρριψης, από τους συνομηλίκους τους.

Αυτά τα παιδιά, που τολμούν, σε αυτή την ευαίσθητη, για την ψυχοσύνθεσή τους, ηλικία να ανοίξουν το στόμα τους και να εκφράσουν τις απόψεις τους, να μιλήσουν για θέματα ασυνήθιστα για την απαίδευτη, ουσιαστικά, μάζα των φίλων και συμμαθητών τους, δέχονται τεράστια ψυχολογική πίεση να μπουν στα καλούπια των αδιάφορων και ημι-αμόρφωτων, διότι πολύ απλά ξεχωρίζουν και δεν «βολεύουν».

Ποτέ σ’ αυτή τη χώρα δεν «βόλευε» να είναι κανείς σκεπτόμενος και καλλιεργημένος. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον έκαναν αντιρρησία και αμφισβητία και οι καθοδηγητές των μαζών απεχθάνονται τους αντιρρησίες και τους αμφισβητίες, που αναπτύσσουν δικό τους, ανεξάρτητο και διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Γι’ αυτό όταν έρχεστε σε επαφή με κάποιο νέο παιδί, το οποίο, παρά την γενικότερη ροπή της γενιάς του, ξεφεύγει από την πεπατημένη των σέλφιζ στα social media, της μικρότητας, της αδιαφορίας, να του θυμίζετε κάθε φορά, πόσο τυχερό είναι, που είναι διαφορετικό, πόσο πιο «πλούσιο» θα είναι μεγαλώνοντας και να το ενθαρρύνετε, επειδή, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ακόμη και στην ενήλικη ζωή του, κάποιοι θα επιμένουν να μπει στα καλούπια της μάζας, «πουλώντας» τα ως δοχεία (πλασματικής) ευτυχίας, να παραμείνει ο εαυτός του, όσο δύσκολος δρόμος κι αν είναι αυτός, σε σχέση με τις υπόλοιπες εναλλακτικές.

Να παραμείνεις ο εαυτός σου, μ’ ακούς; Θα προσπαθήσουν να σε αλλάξουν, όσοι δεν σε καταλαβαίνουν. Αγνόησέ τους. Μη φοβηθείς ούτε για μία στιγμή. Γύρνα τους την πλάτη, πορεύσου, όπως ορίζει το μυαλό και η καρδιά σου και θα έρθει η στιγμή, που θα βρεις τους σωστούς ανθρώπους, οι οποίοι θα σε αποδεχτούν για αυτό ακριβώς που είσαι.