Το καλοκαίρι των φυλών

Ένα ακόμα νωχελικό καλοκαίρι στις δόξες του. Μοιράζει απλόχερα τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν τον μύθο του, στις συντεταγμένες που αποτυπώνουν το ακριβές στίγμα της παρουσίας του.

Οι ανυπόφορες θερμοκρασίες που τερματίζουν τις αντοχές της αναπνοής έρχονται σε κόντρα με τα μανιασμένα μελτέμια που επιβάλλονται σαρωτικά, σε ένα αέναο κονταροχτύπημα των δύο στοιχείων για το πιο θα επικρατήσει και θα επιβάλει την παρουσία του για μεγαλύτερο διάστημα έναντι του άλλου.

Με τα χαρακτηριστικά σημάδια που οριοθετούν την ύπαρξη της, η εποχή που έπλασε τον δικό της μύθο δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ανεμελιάς, της ξεκούρασης, των διακοπών, της ραθυμίας, έρχεται να επιβεβαιώσει πως όλα αυτά που ορίζουν την κανονικότητα της δεν είναι τίποτε περισσότερο από ότι υπάρχει και δρα σε μία παράλληλη κατάσταση.

Η εικόνα της χαλάρωσης και της ξεκούρασης των ξαπλωμένων τουριστών εκεί που σκάει το κύμα και παραδομένων στην απόλαυση, είναι μία καλή, δοκιμασμένη και επί χρόνια χρησιμοποιημένη εικόνα για την προώθηση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος.

Παράλληλα όμως με αυτό γεννήθηκε και μία άλλη, όχι και τόσο ελκυστική πραγματικότητα, αυτών που έχουν ταυτίσει με τον τουρισμό την επιχειρηματική τους δραστηριοποίηση και όσων προσφέρουν υπηρεσίες για να λειτουργήσει και να αποδώσει το πολυδιαφημιζόμενο ελληνικό καλοκαίρι.

Τίποτε δεν γενικεύεται και ακόμα περισσότερο τίποτε δεν αφορίζεται συλλήβδην, ούτε όσον αφορά στους αποδέκτες του προσφερόμενου προϊόντος ούτε φυσικά και τους προσφέροντες έργο και υπηρεσίες.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι ο τουρισμός, που εδώ και χρόνια έχει αναχθεί στο εθνικό μας προϊόν, προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει ενισχυτικά όχι μόνο στις τοπικές αλλά και την εθνική οικονομία, αποδεικνύοντας ότι μπόρεσε να λειτουργήσει ως το αντίβαρο εκείνο που περιέσωσε έστω και στοιχειωδώς τα ελάχιστα, έναντι της κρίσης που βιώνει η χώρα.

Όμως όλο αυτό δεν έγινε δια μαγείας αλλά ούτε και τελείως ανώδυνα, καθώς πολλά ξεπουλήθηκαν στο όνομα του, πολλοί αισχροκέρδησαν εκμεταλλευόμενοι την άνοδο του και κάποιοι χρησιμοποίησαν, έχοντας πολλαπλά οφέλη, τις ευκαιρίες που προέκυψαν.

Μέσα σε αυτό το “αθάνατο ελληνικό καλοκαίρι” βρίσκουν έδαφος κι ανθούν οι φυλές που συνθέτουν την εικόνα του, προκαλώντας βάναυσα ουλές στο σώμα του και τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα το μέλλον του.

Είναι οι οικονομικά ανήμποροι Έλληνες, που θα συνωστιστούν στις αμφιβόλου καθαρότητας ακτές κοντινότερες στα αστικά κέντρα, για να αντιπαλέψουν την πνιγηρή ατμόσφαιρα της πόλης.

Υπάρχουν κι αυτοί που έχουν ακόμα κάποια ψήγματα οικονομικής αντοχής και θα περιορίσουν την ικανοποίηση των διακοπών σε μία εβδομαδιαία ανάπαυλα δίπλα στο κύμα.

Είναι και οι άλλοι, που έχουν ταυτίσει την καλοκαιρινή απόλαυση με το “κάψιμο” στις ξαπλώστρες των παραλιών, υπό τους εκκωφαντικούς ρυθμούς των παραθαλάσσιων μπαρ και την μέχρι πρωίας περιπλάνηση στα νυχτερινά στέκια.

Οι αλλοδαποί κοκκινισμένοι, που άτσαλα προσπαθούν να χορτάσουν τον ελληνικό ήλιο και είτε περιδιαβαίνουν στα σοκάκια των νησιών, είτε πιστοί σε μία “άνοστη” νοοτροπία που κουβαλούν σαν αξεσουάρ στις αποσκευές τους, “λιώνουν” στις πισίνες των ξενοδοχείων ή σαστισμένοι από την ελευθερία που τους προσφέρει το ηλιόλουστο περιβάλλον παραπαίουν μεταξύ ξεφαντώματος και κραιπάλης.

Οι επιχειρηματίες, που περιμένουν και αυτό το καλοκαίρι να βγάλουν τα “σπασμένα” του χειμώνα, ανανεώνοντας τις ελπίδες τους για την επόμενη χρονιά.

Αλλά είναι και οι εργαζόμενοι, που το καλοκαίρι τους δίνει εργασιακή διέξοδο, αντισταθμίζοντας την ανεργία του χειμώνα, με μεροκάματα διπλοβάρδιας και ανεκτικότητα σε κάθε απαίτηση του πελάτη και τις αντοχές να φτάνουν στα όρια της εξάντλησης.

Όλοι κομμάτια της ίδιας εικόνας στην οποία το μόνο που μένει είναι να συμπληρώσει ο κάθε ένας τη δική του παρουσία και να ικανοποιηθεί, να τρομάξει ή να σκεφτεί.