Οι διακρίσεις θέλουν… θυσίες

Οι Κυκλάδες εκτός από τουρισμό παράγουν και αθλητές. Κάθε καλοκαίρι βλέπουμε να ξεπετάγονται και νέα ταλέντα που με το πείσμα τους, την υπομονή τους, αλλά προπάντων τη θέληση για δουλειά καταφέρνουν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω θα δούμε πως λίγοι ήταν αυτά τα παιδιά που κατάφερναν να ξεχωρίσουν σε τέτοιο βαθμό τους δινόταν η ευκαιρία να παλέψουν για ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό αύριο. Βέβαια επειδή στην Ελλάδα δεν μετρά από ένα σημείο και μετά το ταλέντο, όλα αυτά τα παιδιά που σήμερα βρίσκονται σε πρώτο… πλάνο θα πρέπει να κάνουν τις διασυνδέσεις τους μέσα στις ομάδες ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να παίξουν και στους… μεγάλους.

Πάμε λίγο να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και στο σημείο αυτό να πούμε πολλά συγχαρητήρια στον Συριανό αθλητή πλέον του Ολυμπιακού Νίκου Φρέρη. Ο Φρέρης πάλεψε, κόπιασε, θυσίασε αρκετά πράγματα, όμως οι κόποι του ανταμείφθηκαν και πλέον ζει το δικό του όνειρο. Μπράβο στους γονείς αυτού του παιδιού που στήριξαν από την αρχή έως το τέλος όλη την προσπάθειά του, αλλά και που πίστεψαν τα δικά του όνειρα. Ξέρετε είναι πολύ σημαντικό εμείς οι γονείς να πιστεύουμε στα ίδια μας τα παιδιά. Όμως μέχρι ενός σημείου, γιατί και αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν όλοι, όλοι οι μικροί ποδοσφαιριστές δεν είναι ούτε Μέσι, αλλά ούτε Ρονάλντο. Τα παιδιά έχουν το δικό τους χαρακτήρα και θα πρέπει απλά να τα στηρίζουμε να πιστέψουν ότι μπορούν. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να δουλέψουν, να κοπιάσουν, να θυσιάσουν ώρες από την προσωπική τους ζωή και αν είναι τυχερά, τότε μπορεί να τους δοθεί κάποια ευκαιρία.

Στο μυαλό μας πολλές φορές πλάθουμε τρελές ιστορίες και φαντασιωνόμαστε πως όλα είναι εύκολα. Το ποδόσφαιρο όσοι το γνωρίζουν καλά δεν είναι μόνο ντρίπλα (η τρίπλα είναι για το μπάσκετ) ή κοντρόλ. Το ποδόσφαιρο και γενικά τα περισσότερα αθλήματα πλέον έχουν αλλάξει πολύ και ο αθλητής είναι ένας κινούμενος… υπολογιστής. Ο σχεδιασμός πλέον γίνεται μέσα από προγραμματισμό, πόσο έχει δουλέψει ο ποδοσφαιριστής, πόσο αντέχει, πόσους τραυματισμούς είχε, πόσο προπόνηση πρέπει να κάνει την εκάστοτε ημέρα, πόσο πρέπει να φάει, πόσο πρέπει ξεκουραστεί, ποιες ασκήσεις θα πρέπει να ακολουθήσει, εξάλλου όσοι έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά προετοιμασία μεγάλης ομάδες θα διαπιστώσουν ότι το τρέξιμο πάει μας τελείωσε. Όχι ότι δεν υπάρχει, αλλά κάποτε οι αθλητές έπαιρναν τα βουνά και τα λαγκάδια. Τώρα είναι όλα διαφορετικό. Αυτό το αναφέρω για τι θα πρέπει όλοι μας  - βάζω και τον εαυτό μου μέσα – πως τα παιδιά θα πρέπει να νιώθουν ΕΛΕΥΘΕΡΑ όταν αγωνίζονται στο εκάστοτε άθλημα. Δεν λέω να μην είμαστε στην εξέδρα να τα δούμε να αγωνίζονται, αλλά θα πρέπει να μένουμε μέχρι εκεί. Το μαρκάρισμα είναι μέσα στο παιχνίδι, η κάθε φάση που μπορεί να συμβεί, ίσως να έχει ως πρωταγωνιστή το δικό μας παιδί και πάει λέγοντας. Κάνουμε κακό στα παιδιά μας όταν μας ακούσουν και αντιδρούμε από την εξέδρα. Μετά το ματς ένα μπράβο αρκεί. Ακόμη και στραβά να έχει πάει το ματς, ένα μπράβο για την προσπάθεια. Από εκεί και πέρα για να καταφέρει ένα παιδί να κάνει το παραπάνω βήμα δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, αλλά αυτό που έχει κάποια παραπάνω χαρακτηριστικά θα πρέπει να δουλέψει ακόμη περισσότερο ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να του δοθεί η ευκαιρία. Δεν είναι τυχαίο όταν μας αναφέρουν μετά το ευτυχές γεγονός ότι ο εκάστοτε αθλητές έκανε καθημερινά ατομικές προπονήσεις και μετά το βασικό στάδιο της προπόνησης με όλους τους συναθλητές του, ο ίδιος δούλευε και μετά το πέρας αυτής. Πόσοι μπορούν να αντέξουν όλη αυτήν την πίεση, όλη αυτή τη θυσία; Πόσα παιδιά είναι διατεθειμένα να χάσουν έστω και μία ώρα από το παιχνίδι με τους φίλους ή τα videogame ή από το να κάνει και να σερφάρει;