Καθισιό και μουγκαμάρα... τέλος

Το να καθίσεις σε έναν καναπέ, όταν έχεις μαζέψει φίλους, γνωστούς ή συγγενείς στο σπίτι για να μιλήσετε, να τα πείτε, να τα πιείτε, να περάσετε ήσυχα, το καταλαβαίνω.

Το να καθίσεις για έναν καφέ, να πάρεις το χρόνο σου, να χαζέψεις τριγύρω, να παίξεις στο κινητό, να μιλήσεις με φίλους, ή να διαβάσεις την εφημερίδα ή το βιβλίο σου, το καταλαβαίνω.

Καταλαβαίνω επίσης, το να καθίσεις, μετά από μία κουραστική μέρα, για να ξεκουραστείς.

Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω, είναι γιατί σε αυτό το νησί μας έχει δημιουργηθεί η εντύπωση – και ποιος μας τη δημιούργησε, τέλος πάντων, να τον βρούμε, να μας δώσει εξηγήσεις – για το ότι θα πρέπει στις συναυλίες ο κάθε θεατής να έχει και από μία καρεκλίτσα (ως συνήθως αυτή τη λευκή πλαστική, την κιτς, την κατέ), ώστε να στρογγυλοκάθεται, καθ’ όλη τη διάρκεια ενός σόου, του οποίου ο κυριότερος στόχος είναι να ξεσηκώσει τα κοινά και να δημιουργήσει ενθουσιασμό, χορό, χαρά και κέφι.

Ουκ ολίγες οι περιπτώσεις, όπου ο εκάστοτε καλλιτέχνης, μετά από μία ξεσηκωτική εισαγωγή της ορχήστρας, βγαίνει μέσα στην τρελή χαρά πάνω στη σκηνή, για να αντικρίσει 500 άτομα σε καρέκλες, σχεδόν ανέκφραστα και αντί για σταρ, νιώθει σαν οδοντίατρος, που βγαίνει από το ιατρείο στον προθάλαμο, για να βρει τα ραντεβού του, να περιμένουν ήσυχα – ήσυχα τη σειρά τους. Η παγωμάρα και η αμηχανία κυριεύουν το χώρο, επηρεάζουν και τον/τους καλλιτέχνη/ες, που εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνονται, ότι πρέπει να δώσουν τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους και να ξεσηκώσουν το καθήμενο πλήθος, το οποίο δείχνει έτσι στοιχισμένο, σαν να περίμενε να ακούσει κάποιο κονσέρτο σε Λα ύφεση για δύο βιολιά και ένα πιάνο και ω, του παραδόξου θαύματος!, στη σκηνή βγήκε η Χαρούλα Αλεξίου, μαζί με 5 μπουζούκια, ας πούμε.

Μα, σοβαρά τώρα, σκεφτείτε λίγο μία συναυλία των Guns & Roses, των Led Zeppelin – ή αν δεν είστε της ροκ, της Γωγώς Τσαμπά ή των Κονιτοπουλαίων – μπροστά σε καθιστούς θεατές. Είναι εικόνα συναυλίας αυτή;

Εν τω μεταξύ, το εκπαιδευμένο στο καθισιό κοινό, απεχθάνεται επίσης να το ξεβολεύουν. Πάμπολλες φορές, κάποιος «αναρχικός», που θα θελήσει να πάει κοντά στη σκηνή και στον αγαπημένο του καλλιτέχνη, αντιμετωπίζει ξινισμένα βλέμματα και ενοχλημένες φάτσες, όπως επίσης και την παραίνεση «Συγγνώμη, μπορείς να καθίσεις λίγο κι εσύ, γιατί εμείς πίσω δεν βλέπουμε;». Και τότε και ο μοναδικός γενναίος ξανακάθεται, εκεί που ο καλλιτέχνης έχει αναθαρρήσει, ότι κάποιος έκανε την αρχή και ίσως σιγά σιγά κι άλλοι να ακολουθήσουν, ώστε να νιώσει λίγο περισσότερο διασκεδαστής και λιγότερο σαν να παίζει στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα, τα οποία ακόμη και στο τσακίρ κέφι, το πολύ-πολύ, έτσι καθισμένα, να σηκώσουν κανένα χέρι στον αέρα. Αποτέλεσμα, είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης, να αναγκαστεί, να καλέσει ο ίδιος τον κόσμο να κουνηθεί και να πλησιάσει τη σκηνή, διαβεβαιώνοντας, πως δεν δαγκώνει και αυτό θα βοηθήσει, να περάσουν όλοι καλά. Και φυσικά έχει δίκιο, καθώς αφού το καθήμενο ανέκφραστο πλήθος ορθωθεί και νιώσει όντως το ρυθμό και παλμό της συναυλίας, μετατρέπεται σε ενεργό κοινό, που νιώθει όμορφα, διασκεδάζει και αλληλεπιδρά με τον τραγουδιστή, ο οποίος αποβάλλει την αμηχανία και δίνει – αυτό που λέμε λαϊκά – ρέστα στη σκηνή.

Παράλληλα, η μάστιγα της «καρέκλας», επηρεάζει και σε άλλα επίπεδα. Δείχνει ένα κοινό φοβισμένο να συμμετέχει σε ένα σόου, που ουσιαστικά γίνεται για τη δική του διασκέδαση. Τραγούδι ψιθυριστό, συγκρατημένες αντιδράσεις, φειδωλό χειροκρότημα.

Η πλαστική καρέκλα είναι ο ορκισμένος εχθρός μίας επιτυχημένης συναυλίας και αυτό απεδείχθη περίτρανα, στην ελεύθερη συναυλία της Κυριακής, στην πλατεία Μιαούλη. Θα μπορούσε να μην είχε πάει κανείς, θα μπορούσε να είχε ελάχιστο κόσμο, ο οποίος θα ήταν σκόρπιος και ίσως αμέτοχος, κοιτώντας κυρίως με απορία. Ωστόσο, η πλατεία γέμισε εκατοντάδες χαρούμενους ανθρώπους, που χόρευαν, τραγουδούσαν δυνατά, χοροπηδούσαν, συμμετείχαν, από την πρώτη στιγμή και έμειναν μέχρι το τέλος. Και μάλιστα, στην παρουσίαση δύο ανθρώπων, που δεν αποτελούν, ούτε πρώτα ονόματα της πίστας, ούτε υπερστάρ, αλλά δύο ικανότατους performers και εξαιρετικούς τραγουδιστές, που σε συνεργασία με το κοινό, που τους γέμισε αυτοπεποίθηση, ξεσήκωσαν όλη την πόλη, με τον καλύτερο τρόπο.

Γιατί είχε τόσο μεγάλη επιτυχία αυτή η συναυλία; Μαντέψτε τι είναι λευκό, πλαστικό, με τέσσερα πόδια και πλάτη και έλλειπε μπροστά από τη σκηνή της πλατείας Μιαούλη.