Πίσσα και πούπουλα

Πετρέλαιο στον Σαρωνικό, πίσσα στην Σύρο, τι άλλο θέλουμε; Τόσο μαύρο ούτε όταν ανοίγουν οι κάλπες!

Γέμισαν τα μάτια μαυρίλα, κάηκαν τα ρουθούνια από την οσμή του πετρελαίου, σφίχτηκε η ψυχή από την καταστροφή και ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι από την τσαπατσουλιά του προγραμματισμού.

Πουλιά λουσμένα από πίσσα, η θάλασσα της Πειραϊκής να έχει χάσει και την τελευταία δροσιά που της απέμενε, οι ακτές να μετατρέπονται σε υποδοχείς της μόλυνσης και όλες αυτές οι εικόνες, σαν κομμάτια ενός παζλ, να ενώνονται για να δημιουργήσουν την λέξη καταστροφή.

Για ακόμα μία φορά η «ευκολία», η αδιαφορία, η μη τήρηση των προβλεπόμενων και μία δίχως τέλος λίστα αρνητικών, προκάλεσαν την καταστροφή, η οποία όπως τελικά αποδείχθηκε δεν θέλει και πολύ για να γίνει.

Κλαυθμός και οδυρμός εκ των υστέρων, που δεν είναι διόλου αποτελεσματικός.

Κάποιοι σηκώνουν το δάχτυλο και κάνουν υποδείξεις, κάποιοι άλλοι προτιμούν να σηκώσουν τους τόνους της κριτικής, κάποιοι επιδιώκουν να σηκώσουν σκόνη για να καλύψουν δικές τους ανεπάρκειες, κάποιοι απλώς σηκώνουν τους ώμους αδιάφορα, άλλοι θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος του αποτελέσματος, όμως αναζητούνται αυτοί που τελικά θα σηκώσουν το βάρος της ευθύνης.

Μία καταστροφή που συνέβη εδώ δίπλα. Που δεν έχει σημασία αν δε ήταν στο δικό μας σπίτι. Ήταν στη «γειτονιά» μας, εδώ παρακάτω και τίποτα δεν αποκλείει αύριο να γίνει και στην «αυλή» μας.

Όμως ακόμα και αυτοί που βλέπουν μέχρι την άκρη των παπουτσιών τους, που ο κόσμος, η λογική και η ευαισθησία τους περιορίζονται στα στενά τοπικιστικά όρια του δικού τους μικρόκοσμου, ήρθαν και κόλλησαν σε ένα τόσο δα μικρούτσικο κομματάκι πίσσας.

Η πίσσα αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στην εκτέλεση ενός έργου ασφαλτόστρωσης και όχι μόνο.

Τίποτε το μεμπτό σε αυτό. Και γιατί άλλωστε.

Όταν όμως επαφίεται η χρήση της στην κάθε εργολαβική ευκολία, τον βλακώδη προγραμματισμό και την αδιαφορία για την όχληση του κοινωνικού συνόλου τότε το συγκεκριμένο πετρελαϊκό υλικό γίνεται το καίριο στοιχείο ενός μακρύ κατηγορητηρίου.

Μέσα στην κίνηση, στον κεντρικότερο δρόμο του λιμανιού, να στρώνεται ένα μικρό τμήμα του οδοστρώματος με πίσσα την ώρα αιχμής, στην άφιξη του πλοίου και αυτοκίνητα, ταξιδιώτες, βαλίτσες, περαστικοί, οδοστρωτήρας, φρεσκοριγμένη πίσσα και εκνευρισμός να δημιουργούν μία ξεκαρδιστικά αστεία σκηνή, χαρακτηριστική μίας νευρωτικής κινηματογραφικής κωμωδίας.

Αλλάζουμε σκηνικό και σε ένα νησί που αρέσκεται να καμώνεται πως φέτος αποτέλεσε πόλο έλξης τουριστών, να προσφέρει «ειδυλλιακές» εικόνες, με τούμπους πίσσας κατάδρομα, σαν τύμβοι εικαστικής παρέμβασης για το καλωσόρισμα των επισκεπτών, που θέλησαν να επισκεφτούν το συγκεκριμένο χωριό.

Και εάν και αυτό δεν σας άρεσε, πάμε μέχρι το σχολείο. Δεν είναι δα και άγνωστο ότι κάθε χρόνο τα σχολεία ανοίγουν στις 11 Σεπτεμβρίου. Μία ασφαλτόστρωση που γίνεται μπροστά στο σχολείο μόλις τρεις ημέρες μετά το άνοιγμα του πώς μπορεί να χαρακτηριστεί;

Ενοχλήθηκαν τα νήπια και οι γονείς; Σιγά.

Αφού λύση, μετά από αναστάτωση, δόθηκε.

Αφού αυτό εξυπηρετούσε εργολαβικά.

Αφού ήθελε να έχεις τουλάχιστον τρία πτυχία πυρηνικής φυσικής για να προγραμματίσεις το έργο λίγες ημέρες πριν, που τα σχολεία ήταν ακόμα κλειστά.

Αφού έτσι έχουν μάθει κάποιοι να λειτουργούν, χωρίς να υπολογίζουν κανένα.

 Αφού μετά θα ρίχνει ο ένας το φταίξιμο στον άλλο. Αφού όλοι θα φωνάξουν και μετά από λίγο θα το ξεχάσουν.

Αφού και πάλι θα περισσέψει πίσσα και θα την ξαναπαρατήσει ο υπεύθυνος στη μέση του δρόμου, σαν διακοσμητική παρέμβαση στην περιοχή.

Ε, ρε πίσσα και πούπουλα που σας χρειάζεται!

Τα πούπουλα υπάρχουν, από πίσσα έχουμε έλλειψη.