“Βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα...”

Φόβος, πανικός, ανησυχία, υπερβολές, προσβλητικές αναφορές, ίσως κι ανεξέλεγκτες αντιδράσεις αποτυπώθηκαν σε διάφορες σελίδες των social media καθ΄ όλη τη διάρκεια του τελευταίου καιρού, με αφορμή τις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, αφίξεις ολιγομελών ομάδων προσφύγων στο νησί.

Ομολογουμένως, για έναν τόπο που οφείλει την ιστορία και την πορεία του στους πρόσφυγες που ήρθαν και κατοίκησαν τον τόπο, οικοδομώντας τον με αξιοσημείωτο τρόπο και αναπτύσσοντάς τον οικονομικά και πνευματικά, θα περίμενε κάποιος, πως, από μέλη μίας κοινωνίας με σύνεση και λογική που έχουν γνώση της διαδρομής της Σύρου και ειδικότερα της Ερμούπολης, θα απουσίαζαν ακραίες δημόσιες αναφορές που θα είχαν “σπέρματα” ρατσισμού και θα ερέθιζαν τα πιο ταπεινά αισθήματα πολιτών και κατοίκων του νησιού, απέναντι σε συνανθρώπους τους που αναμφισβήτητα δεν επέλεξαν την οδό της περιπλανώμενης ζωής.

Με την παρούσα στήλη και αναφορικά με ένα τόσο κρίσιμο θέμα για το οποίο το νησί μέχρι σήμερα, δεν έχει σκεφθεί ουσιαστικά και σαφώς, δεν έχει βιώσει τις ροές που έχουν υποδεχθεί άλλοι μικροί νησιωτικοί τόποι, πρέπει να διευκρινισθεί πως δεν επιχειρείται μία αρνητική αναφορά με μορφή μάλιστα επίπληξης, υποδείξεων ή δασκαλίστικων μηνυμάτων προς τα μέλη της εδώ τοπικής κοινωνίας, αλλά μόνον η κατάθεση μίας μικρής δόσης απογοήτευσης της γράφουσας, για ορισμένα σχόλια που εκφράστηκαν και σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν τη βαθιά ανθρωπιά και αλληλεγγύη που μπορεί να καλλιεργήσει ετούτη η τοπική κοινωνία.

Ως εκ τούτου, δεν επιθυμώ να σταθώ στο περιεχόμενο αυτών των σχολίων που θίγουν την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, δηλαδή τη δική μας ύπαρξη, εμάς, αλλά προτιμώ να “αναδείξω” στο μέτρο που με τη σειρά μου έχω τη δυνατότητα να το πράξω, θετικές φωνές και ψύχραιμες φωνές ανθρωπιάς που έρχονται να τιμήσουν την πόλη μας, τον τόπο μας και όσους από τους ανθρώπους αυτούς έφθασαν ρακένδυτοι σε δύο διαφορετικούς χρόνους στο λιμάνι της πόλης μας, χαρίζοντας σε εμάς τους αρκετά μεταγενέστερους μία κληρονομιά ιδιαιτέρως βαριά που μάλλον... τελικά, αδυνατούμε να διαχειριστούμε!

Μετά από τις λιτές ανακοινώσεις ορισμένων τοπικών συλλόγων, δημοτικών ομάδων κι αλληλέγγυων πολιτών που κοινός παρονομαστής τους αποτέλεσε η γνώση της ιστορίας, η γνώση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αιτιών που αναγκάζουν ανθρώπους να ξεριζώνονται και να γίνονται το εύκολο “θύμα” της μιζέριας, της κακίας, της άγνοιας και όλου του θυμού και των ιδιαίτερων φόβων που μπορεί εμείς... να νιώθουμε, ήρθε να προστεθεί στην κατηγορία της ψύχραιμης και αξιοπρεπούς προσέγγισης του θέματος, η δημόσια τοποθέτηση του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Σύρου.

Ο κ. Νίκος Παγίδας σε προσωπική δήλωσή του προς τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, ορμώμενος από την ιστορία της οικογένειάς του και γνωστοποιώντας πως είναι ο ίδιος παιδί μεταναστών, απηύθυνε μήνυμα πολιτισμού κι ανθρωπιάς προς την τοπική κοινωνία, λαμβάνοντας αφορμή – όπως ο ίδιος τόνισε – από τη δημοτική στάση που δήλωσε αδυναμία συνέχισης φιλοξενίας προσφύγων.

Μεταξύ άλλων, παρακάλεσε για μία ευγενική και αλληλέγγυα στάση του τόπου απέναντι στους ανθρώπους εκείνους, που ούτε κατώτεροι από εμάς είναι, ούτε διαφορετικές ανάγκες έχουν ως πρόσωπα και το βασικότερο, δεν επέλεξαν τον ξεριζωμό από μία ασφαλή και ήρεμη ζωή, που άλλωστε μπορεί να μη γνωρίσουν και ποτέ!

Τα δικά του λόγια περί ανθρωπιάς που μπορεί να επιδείξει η Σύρος με φόντο το παρελθόν της, ας αποτελέσουν την αφορμή για όλους μας, μα κυρίως για όσους βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης και διοίκησης, να σταθούν αφενός στο ύψος των περιστάσεων όποτε παρουσιαστεί ανάγκη ξανά κι αφετέρου ας εκληφθούν ως αφορμή για μία βαθύτερη δική μας αναζήτηση της γνώσης εκείνης που θα μας φέρει πιο κοντά στη δική μας ύπαρξη! Στους ανθρώπους και τα βάσανά τους!

ΥΓ. Αυτή τη μικρή διαδρομή της ξενιτιάς που βαθιά έχει γνωρίσει και η χώρα μας και οι άνθρωποί της είναι μία καλή αφορμή να την ξεκινήσουμε ακολουθώντας βήμα βήμα τον Σωκράτη Μάλαμα και το τραγούδι “Στην Αμερική... Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί”.