Εκτός τόπου και χρόνου

Η συζήτηση του δημοτικού συμβουλίου για την τοποθέτηση αγάλματος του Μάρκου Βαμβακάρη στο λιμάνι της Ερμούπολης θα μείνει στην ιστορία για δύο λόγους. Πρώτον, για το κλίμα ομοθυμίας και σύμπνοιας μεταξύ της πλειοψηφίας των μελών, που υποστήριξαν ότι, ο Δήμος οφείλει πράγματι να αποδώσει τιμή στον Πατριάρχη του ρεμπέτικου και δεύτερον, για τις εκτός τόπου και χρόνου τοποθετήσεις ορισμένων συμβούλων, που εξακολουθούν να «φαλτσάρουν» επίτηδες για να ξεχωρίσουν από τη χορωδία. Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, για μία επιτυχημένη σόλο καριέρα είναι ο «καλλιτέχνης» να έχει «φωνή» και να μην τραυματίζει τα αυτιά των ακροατών. Διαφορετικά, οποιοδήποτε cd-single θα πάει άπατο.

Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα και κάποιοι θυμήθηκαν ΤΩΡΑ να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για το γκράφιτι του Βαμβακάρη με το τατουάζ στον τοίχο του Νεωρίου, που δημιουργήθηκε πριν από ΔΥΟ μήνες. Από τη μία αναρωτιόμαστε -και δικαίως- πόσο παλιό είναι άραγε το ημερολόγιό τους και από την άλλη, εντυπωσιαζόμαστε με την επιμονή τους να δημιουργούν συνεχώς αρνητική εντύπωση στους συναδέλφους τους και στον κόσμο. Αρνητική εντύπωση δημιουργούν, όχι επειδή καταθέτουν -έστω και ετεροχρονισμένα- την προσωπική άποψή τους, αλλά επειδή τη χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να αποδομήσουν μία προσπάθεια ενός ολόκληρου νησιού που πασχίζει να μείνει ενωμένο παρά τις «σειρήνες».

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ειπώθηκε από συγκεκριμένο σύμβουλο, ο οποίος αποσπά επάξια τον ρόλο του γραφικού, ότι ένα άγαλμα του Μάρκου Βαμβακάρη δεν ταιριάζει κοντά στην «τοιχογραφία-έκτρωμα» που αποτελεί «ασέβεια» προς τον καλλιτέχνη και πως ο Δήμος θα έπρεπε να ενδιαφερθεί περισσότερο για την κατασκευή αγάλματος του Θεού Ερμή, δεδομένου ότι το όνομα της πόλης μας είναι Ερμούπολη. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτή τη θέση θα έπρεπε ή να σβήσουμε το υπάρχον γκράφιτι και από πάνω του να ζωγραφίσουμε ένα νέο με τον Ερμή να στέλνει μέιλ στα μέλη του Εμπορικού Συλλόγου ή να τοποθετήσουμε το άγαλμα του Βαμβακάρη και να μετονομάσουμε την πόλη σε Μαρκούπολη.

Επιπλέον, έτερος «Επαναστάτης Ποπολάρος» του συμβουλίου υποστήριζε ξανά και ξανά ότι η δημοτική αρχή όφειλε να έχει έτοιμη τη μελέτη με τις τεχνικές προδιαγραφές του έργου. Παρόλο που διευκρινίστηκε ουκ ολίγες φορές πως η συζήτηση αφορούσε αποκλειστικά στην αποδοχή ή μη της πρότασης της οικογένειας του Μάρκου Βαμβακάρη για την τοποθέτηση του αγάλματος και πως η μελέτη θα τεθεί προς έγκριση σε επόμενο δημοτικό συμβούλιο, «δώστου χαβαδάκι». «Έπρεπε να είχαμε τη μελέτη», «έπρεπε να είχαμε τη μελέτη». Αυτός θα είναι και ο τίτλος του επερχόμενου cd-single του.

Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι ότι, κανείς από όσους εξέφρασαν μία διαφορετική θέση δεν συμμετείχε στη διαδικασία της ψηφοφορίας. Ενώ θα μπορούσαν να καταψηφίσουν την πρόταση, προτίμησαν να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν από την αίθουσα, γεγονός που αποδεικνύει ότι, κάποιοι έπιασαν το μήνυμα. Για να αντιπαρατεθείς στην κοινή βούληση και σε μια πρωτοβουλία που έχει αγκαλιαστεί από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, πρέπει να έχεις το θάρρος και το σθένος να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες. Ιδίως, όταν από πίσω σου έχεις «κόλακες» που πρωί βράδυ σου χτίζουν το προφίλ και δεν θέλεις να τους κακοκαρδίσεις.

Το δε καταπληκτικό είναι ότι, με την κίνηση αυτή συντηρήθηκαν όλες οι πρακτικές διχασμού, που όλοι ανεξαιρέτως καταδίκαζαν μέσα από τις τοποθετήσεις τους, ακόμα κι εκείνοι που έκαναν το show τους και αποχώρησαν. Και αναρωτιέμαι… όταν ξεθάβεις από το πρόσφατο χρονοντούλαπο ένα γκράφιτι που προκάλεσε αντιδράσεις σε μικρή μερίδα κόσμου, προκειμένου να τις αναζωπυρώσεις και να βάλεις «τρικλοποδιά» σε μία άλλη πρωτοβουλία με τον ίδιο ακριβώς σκοπό, δηλαδή την απόδοση τιμής σε ένα πρόσωπο, δεν προσπαθείς να διχάσεις; Αν όχι, τι προσπαθείς να κάνεις; Το πνεύμα αντιλογίας; Περίεργο βέβαια από τη στιγμή που τα υπόλοιπα μέλη της παράταξής σου υποστηρίζουν θερμά το όλο εγχείρημα.

Δυστυχώς, κάποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν, ακόμα και μετά από πολυετή θητεία στα κοινά, τους λόγους για τους οποίους βρίσκονται σε αυτή τη θέση. Είτε γιατί το ατομικό συμφέρον τους είναι ισχυρότερο από το συλλογικό, είτε γιατί δεν έχουν την ικανότητα να το αντιληφθούν. Ακόμα κι έτσι, όταν εκπροσωπείς τον κόσμο που σου εμπιστεύτηκε την ψήφο του, ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να τον σεβαστείς και όχι να τον προτρέπεις να κόψει το χέρι του.

Καλές γιορτές!