Στο περιθώριο

Πόση αγωνία, πόσος πανικός!

Ο τρόπος της πολιτικής συμπεριφοράς, σε συνδυασμό με την απραξία και το ξεφούσκωμα των φανταχτερών υποσχέσεων, δεν μπορούσαν παρά, αργά ή γρήγορα, να οδηγήσουν στην απαξίωση.

Μία απαξίωση τόσο κοινωνική όσο και πολιτική και μάλιστα σε ανώτερο θεσμικά επίπεδο, που οδήγησε στην απομόνωση και δεν μπορούσε παρά να προκαλέσει πανικό.

Μετρήθηκαν αναστήματα και κάποιοι αποδείχθηκαν νάνοι.

Το πολιτικό προφίλ, που η στάση, οι πρακτικές, η ρητορική, διαμόρφωσαν, δεν πέρασε απαρατήρητο και μία στιγμή ήταν αρκετή για να οδηγηθούν οι θεσμικοί πάτρωνες στο περιθώριο.

Σαν να είχαν κλείσει reserved την γωνία της απομόνωσης, με τα βήματα τους να τους οδηγούν εκεί, καθώς κινήθηκαν επάνω στην πορεία που οι ίδιοι είχαν προδιαγράψει.

Φτηνή, ανερμάτιστη, λαϊκίστικη, επικίνδυνη κινδυνολογία, ήταν τα στοιχεία που αιτιολόγησαν τον αντιπολιτευτικό ρόλο που επεδίωξαν να παίξουν, πολύ μακράν των ισχυρών θεμάτων που θα μπορούσαν να προτάξουν βάσει τους θεσμικού τους ρόλου.

Θέλησαν να αγωνιστούν σε ένα παιχνίδι πολιτικής, έχοντας πλήρη άγνοια των κανόνων του.

Όσο και εάν θεωρούν ότι στις μικρές τοπικές κοινωνίες τους δίνει οντότητα το αξίωμα τους, η πολιτική τους ανεπάρκεια δεν μπόρεσε να κρυφτεί όταν χρειάστηκε να ανταποκριθούν σε υψηλότερες πολιτικά απαιτήσεις.

Το αποτέλεσμα του πολιτικού τους ξεβρακώματος και του παραγκωνισμού τους, αναμενόμενο.

Αμφίβολο εάν κατανόησαν πλήρως τον πολιτικό εξευτελισμό που υπέστησαν και αυτό τους προκάλεσε τον εμφανή πανικό τους, ή απλώς τους στοίχισε η απουσία τους από το κάδρο της προβολής, των φωτογραφιών και της επίδειξης.

Μάλλον το δεύτερο, καθώς οι απεγνωσμένες κινήσεις των επομένων ημερών, κατέδειξαν τον διακαή τους πόθο να αποτυπώσουν φωτογραφικά την πολιτική τους παρουσία, παρά την αμφιβολία κατανόησης της πολιτικής σημασίας της πράξης τους.

Ένα δίδυμο που αν δεν είχε πολιτική ενασχόληση θα μπορούσε κάλλιστα να διαπρέψει σαν νούμερο σε περιφερόμενο βαριετέ.

Για την πολιτική τους αυτοεπιβεβαίωση ακολούθησαν τον γνώριμο γι’ αυτούς δρόμο του λαϊκισμού.

Για ακόμα μία φορά κάλυψαν την πολιτική τους απραξία πίσω από προσπάθειες άλλων, τις οποίες αδιάντροπα οικειοποιήθηκαν, επιδόθηκαν σε δακρύβρεχτες ανακοινώσεις, κοπής ταινιών μελό της δεκαετίας του ’60, προσπαθώντας να πάρουν λίγη αίγλη από μία επιτυχία που δεν τους ανήκει.

Τόσο το μέγεθος του λαϊκισμού τους, που με πλήρη ασέβεια ενέπλεξαν θανόντες για να διανθίσουν την επηρμένη τους ανεπάρκεια.

Επιχείρησαν να κάνουν πρωταγωνιστική εμφάνιση, σε ένα κακογυρισμένο φιλμ, με υπογραφή των ιδίων στην κακοστημένη σκηνοθεσία, επιδιώκοντας να λειτουργήσει ως τα παλαιά προπαγανδιαστικά επίκαιρα, αλλά καταλήγοντας τελικά σε φρασοκωμωδία, με πρωταγωνιστή μία λούμπεν καρικατούρα.

Μέσα στην άνεση που η δημοκρατία παρέχει βρίσκει και ευδοκιμεί ο λαϊκισμός, δημαγωγώντας υπέρ των αδυνάτων, όμως με τόσο περιορισμένο εύρος αντίληψης ότι πλέον είναι πασίδηλη η εναγώνια προσπάθεια να υπάρξει-έστω κάπου.