Μας έκανε το κεφάλι… καζάνι

Φέτος την πάτησα, αλλά στην επόμενη Εθνική Επέτειο, θα έχω μαζί μου παυσίπονα. Μπορεί οι περισσότεροι, μετά το τέλος της παρέλασης, να αράζετε στις καφετέριες της παραλίας και να πίνετε χαλαρά την καφεδούμπα σας, όμως κάποιοι άλλοι πηγαίνουμε για δουλειά. Και πώς να εργαστείς, όταν το κεφάλι σου έχει γίνει καζάνι από τα «εθνικιστικά παραληρήματα» ορισμένων μέσα στο αυτί σου;

Το να μπερδεύει κάποιος μία μαθητική παρέλαση με το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και να φωνασκεί σαν να του πάτησαν τον κάλο, είναι σαν να έχεις την Πέγκυ Καρρά πάνω απ’ το κεφάλι σου να σου παίζει τις «Σκύλες της λύσσας». Όπως λέει και μια φίλη μου, «χαλαρώστε λίγο το πετσόνι σας». Κι εμείς πατριώτες είμαστε, αλλά δεν θα πιάσουμε από τώρα το καριοφίλι να τη μπουμπουνίσουμε στους εχθρούς. Πιο διακριτικά. Διαφορετικά, βγάλτε μία ανακοίνωση να υποψιάσετε τους καρδιοπαθείς. «Μην παρευρεθείτε στην παρέλαση» ή «μπορείτε να κατέβετε με δική σας ευθύνη και… τα χάπια σας». Αλλά κι ασθενής να μην είσαι μέχρι εκείνη την ώρα, μόλις αρχίσει να τσιροβολά κάποιος σε ανύποπτο χρόνο, θα γίνεις. Ναυλώστε δυο-τρία ασθενοφόρα και τοποθετήστε τα περιμετρικά της πλατείας. Ανοίξτε το Κοινωνικό Φαρμακείο και χορηγήστε ηρεμιστικά σε όλο τον κόσμο και κυρίως, σε εκείνους που ίσως θεωρούν ότι, είναι πιο Έλληνες από τους υπόλοιπους.

Τέτοιες εξάρσεις, πέρα από προβλήματα υγείας, προκαλούν και διχασμό ανάμεσα στους παρευρισκόμενους. Οι μισοί χειροκροτούν, ψελλίζοντας «πες τα, πες τα» και οι άλλοι μισοί μαζεύουν από τις πλάκες τα μάτια τους, που τους έχουν πεταχτεί έξω.

Εν τω μεταξύ, ποιο το νόημα να έχεις μπάντα για να παίξει ζωντανά τα εμβατήρια και μία φωνή να μιλά ακατάπαυστα και να την καλύπτει με τα ξεσπάσματά της; Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων ήταν ασυγχρόνιστοι. Δεν είχαν βήμα. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον. Δεν άκουγαν τη μουσική και αυτοσχεδίαζαν, με αποτέλεσμα να πάνε στράφι οι τόσες πρόβες που έκαναν το προηγούμενο διάστημα.

Αυτή είναι μια γενικότερη παρατήρηση, η οποία εκφράστηκε και ανοιχτά από πολλούς. «Είναι δυνατόν να κάνουμε πρόβες με τα παιδιά μας για να προσαρμόσουν το βήμα τους με τα εμβατήρια και αυτά, στην παρέλαση, να μην ακούν τίποτε; Είναι δυνατόν να είναι άλλο σχολείο στη μέση της πλατείας και άλλο σχολείο να προσφωνείται;», επεσήμανε εκπαιδευτικός του νησιού κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει άδικο.

Σε κάθε εορτασμό εθνικής επετείου περιλαμβάνεται εκφώνηση και παρουσίαση των τμημάτων που παρελαύνουν, αλλά αυτή τη φορά, η «φλυαρία» ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Αν σκεφτείς ότι, οι παρελάσεις είναι -κακά τα ψέματα- εκδηλώσεις «εσωτερικής κατανάλωσης», δεδομένου ότι, οι κάτοικοι του τόπου είναι εκείνοι που κυρίως τις παρακολουθούν για να θυμηθούν και να τιμήσουν τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας, δεν υπάρχει λόγος να τους συστήνεις ξανά και ξανά τους συλλόγους, τους ομίλους και όσους συμμετέχουν, τέλος πάντων, διαβάζοντας «σεντόνια».

Εκτός κι αν αυτός ο υπερβάλλων ζήλος οφείλεται στην παρουσία «υψηλών» προσώπων, τα οποία και επιδιώκεις να εντυπωσιάσεις. Όταν βέβαια τα συγκεκριμένα πρόσωπα πατούν το πόδι τους στο νησί, όποτε το θυμούνται, δε χρειάζεται ούτε να εκστασιαζόμαστε σε τέτοιον βαθμό, ούτε να γινόμαστε «drama queens» για να τους κινήσουμε την προσοχή. Όποιος ενδιαφέρεται για το έργο των ανθρώπων μιας κοινωνίας, που συμπεριλαμβάνεται στην περιοχή ευθύνης του, ανοίγει ωραιότατα τη μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο και κάνει την έρευνά του. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Δεν θα του τα πούμε όλα μέσα σε 45 λεπτά, που διαρκεί μία παρέλαση. Χάνεται το σασπένς και συγχρόνως, ο κόσμος παραμιλάει. Όπως είχε συμβεί και με το διαγωνισμό της Eurovision… που οι παρουσιαστές δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους και οι τηλεθεατές δυσανασχετούσαν, γιατί δεν τους άφηναν να ακούσουν τα τραγούδια.

«Μέτρον άριστον» έλεγαν οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ας τους σεβαστούμε… Έλληνες ήταν κι αυτοί. Ή μάλλον ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ως εκ τούτου, δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος να λειτουργούμε σαν να είμαστε όντως η Πέγκυ Καρρά, που πασχίζει για να την πάρει ο «Χουβαρδάς» στο «θίασό» του. Όσο και να χτυπηθούμε, όσο και να βραχνιάσουμε, Καραμπέτη δε θα γίνουμε. Επομένως, μην κάνουμε κακό στις φωνητικές χορδές μας, αλλά και σε όσους δεν είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται παρόντες στις «ακροάσεις» μας.