Κοιτάζουμε τη «θάλασσα» και χάνουμε το «πλοίο»

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί «ποιες είναι οι ειδήσεις που τυγχάνουν ιδιαίτερης προτίμησης από το αναγνωστικό κοινό». Τα στοιχεία επισκεψιμότητας παρουσιάζουν μια πρώτη εικόνα.

Πλοία που έρχονται, πλοία που φεύγουν, πλοία που επισκευάζονται, νέα δρομολόγια και πτήσεις, προκαλούν το έντονο ενδιαφέρον μας, άσχετα αν δεν ταξιδέψουμε ποτέ, γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο, ούτε χρήματα. Αν τα like στα συγκεκριμένα θέματα ήταν χρυσός, εμείς θα είχαμε τώρα το ιδιωτικό μας τζετ και δεν θα ψάχναμε εισιτήρια σε προσφορά, δύο μήνες νωρίτερα, για να πάμε μέχρι τον Πειραιά.

Φωτιές σε βουνά, φωτιές σε επιχειρήσεις, φωτιές σε σπίτια, ακόμα και φωτιές που βάζουν χωρικοί στα πηγάδια τους για να κάψουν τα ξερόχορτα, αποτελούν χρυσορυχείο. Καίγεται η γούνα μας και οι κοινοποιήσεις πέφτουν βροχή. Αν όμως αφήναμε τον υπολογιστή ή το κινητό και πιάναμε από έναν κουβά νερό να βοηθήσουμε, ίσως και να περιορίζαμε το μέγεθος της καταστροφής. Αλλά θα μου πεις… έχουμε λειψυδρία κι επίσης, λατρεύουμε τις καταστροφές. Από τη μια αναπαράγουμε όλα τα άρθρα που διαφημίζουν τον τόπο μας και από την άλλη φωτογραφίζουμε από το μπαλκόνι μας τον απέναντι λόφο που καίγεται για να το ανεβάσουμε σε Facebook και Instagram, επικαλούμενοι τα Θεία για να βάλουν το χεράκι τους. Και ο τουρίστας που θα δει τη φωτογραφία, θα πετάξει σε ένα σάκο, τρία τζιν, τρεις μπλούζες, τρία εσώρουχα και μία μάνικα και θα έρθει, τρέχοντας.

Ανάλογο ενδιαφέρον προκαλούν και τα ατυχήματα. Όπως στηνόμαστε στους στύλους για να διαβάσουμε τις κηδείες και τα μνημόσυνα, έτσι ακριβώς τη βγάζουμε και μπροστά στην οθόνη, για να δούμε αν τράκαρε κανείς, αν έπεσε σε λακκούβα, αν έπαθε λάστιχο και αν έτρεξαν έγκαιρα οι αρχές στο σημείο του ατυχήματος. Με βάση αυτές τις τάσεις, προσανατολίζεται και η κατεύθυνση του κάθε μέσου ενημέρωσης. Αυτό πουλάει και αυτό όχι.

Ωστόσο, η αξιολόγηση της σημασίας ενός θέματος που γίνεται από το κάθε μέσο ξεχωριστά, δεν ανταποκρίνεται πάντοτε στην πραγματικότητα γιατί αν ταΐζεις καθημερινά κάποιον μακαρόνια και του σερβίρεις στο άσχετο λαβράκι τηγανητό, δεν πρόκειται να το αγγίξει. Και κακώς, καθώς τα ψάρια είναι πλούσια σε σελήνιο, ιώδιο, μαγνήσιο, φώσφορο και βιταμίνη D. Στην προσπάθεια όμως να διατηρήσεις το κοινό σου, παρουσιάζοντας μόνο πράγματα που θέλει να μάθει, αποκλείεις άλλα που ίσως πρέπει να μάθει. Γιατί πέρα από τη γκρίνια, τη μιζέρια και τη δυστυχία, συμβαίνουν και όμορφα πράγματα, για τα οποία κάποιοι έχουν μοχθήσει, ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία.

Την προηγούμενη εβδομάδα, επισκέφτηκα το Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, το οποίο υποδέχεται και πάλι τους μαθητές, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο και εξεπλάγην, όταν είδα τους εκπροσώπους των εμπλεκομένων φορέων και τους εθελοντές να περιμένουν τον Τύπο για να σημάνουν την έναρξη των φετινών μαθημάτων οδικής ασφάλειας και συμπεριφοράς. Η πρόσκληση είχε σταλεί το προηγούμενο μεσημέρι, είχε αναρτηθεί παντού και παρόλα αυτά, περιμέναμε επί 45 λεπτά στη σκιά μήπως και φανεί κανείς άλλος για να ξεκινήσουμε.

Εντέλει, η συνέντευξη τύπου έγινε για τα μάτια μου μόνο. Θα αναρωτηθεί κάποιος «και γιατί δεν ακυρώθηκε, αφού τα ίδια λένε πάνω-κάτω, 10 χρόνια τώρα που λειτουργεί το Πάρκο στη Σύρο». Κι όμως, αυτή τη φορά δεν είπαν τα ίδια.

Η εκπαίδευση δεν είναι ένα νέο δρομολόγιο που θα σου αποφέρει κλικ, αλλά είναι το «πλοίο» για μία πιο καλλιεργημένη και πιο πολιτισμένη κοινωνία, που ονειρευόμαστε.