Εν αναμονή

Πρόκειται για στοιχείο της νοοτροπίας των ανθρώπων ή μήπως για κατάρα που κατατρέχει αιώνες τώρα αυτό τον τόπο, πάντα να περιμένει κάτι, που τις περισσότερες φορές δεν έρχεται ποτέ.

Μία συνεχής αναμονή, που βασίζεται σε πολλούς και ποικίλους λόγους, που είτε την αιτιολογούν είτε απλώς της δίνουν άλλοθι, όμως πάντα με το κοινό αποτέλεσμα της ματαιότητας.

Αναμονή για υποσχέσεις που δόθηκαν, επικυρωμένες από την σοβαρότητα του θέματος ή των υποσχόμενων, με πλείστα όσα παραδείγματα που χάραξαν ιστορικές στιγμές, όταν τα αναμενόμενα δεν τηρήθηκαν ποτέ και οδήγησαν στον με κάθε τρόπο «σφαγιασμό» αυτού του λαού.

Αναμονή μιας νέας αρχής ή ενός κάποιου τέλους.

Αναμονή εξαιτίας της ανάγκης για πίστη σε κάτι ουτοπικό, με τις εξάρσεις ενός μεγαλοϊδεατισμού ως υποβολείο ή απλά για να αιτιολογηθεί η απραξία.

Αναμονή για την αυτονόητη εξέλιξη όπως αυτή προϊδεάζεται από την επιτυχία επιτευγμάτων, τα οποία μετρούν τόνους αίματος, βασάνων, θυσιών και κόπων, που είτε αναγνωρίζονται και καταγράφονται υμνούμενα στη μνήμη είτε παραγνωρίζονται και σέρνονται στη λήθη σκεπασμένα από τη σκόνη του χρόνου.

Αναμονή σαν πράξη εναντίωσης στο χρόνο, για ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, για όσα πέρασαν ανεπιστρεπτί, για ότι επίμονα υπομένει τη φθορά, για όποιον επιδεικνύει πεισματικές αντοχές, για μια ελπίδα που συνηθίζει να προδίδει.

Αναμονή ως τακτική στρατηγικών κινήσεων, έως την εξάντληση του αντιπάλου ή μέχρι την κατάλληλη στιγμή επέμβασης ώστε να σιγουρευτεί το νικητήριο αποτέλεσμα.

Αναμονή ως αντιστάθμισα της παρόρμησης που κάνει την επιθυμία πράξη, αφήνοντας τελικά την στυφή γεύση του ανικανοποίητου.

Αναμονή που αξιώνει με το στανιό να υπάρξει αποτέλεσμα, μέσα από την άργητα που επιβάλλεται ετσιθελικά στον χρόνο.

Αναμονή ως πράξη δειλίας απέναντι σε ότι γεννά αμφιβολία, προκειμένου να αποφευχθεί το ρίσκο της ήττας.

Αναμονή ως πίστωση χρόνου απέναντι στο άγνωστο, το δυνατότερο, το μεγαλύτερο, μέχρι να εξεταστούν όλες οι παράμετροι και να βρεθεί εκείνο το λεπτό σημείο που θα δώσει τη νικητήρια λύση.

Αναμονή στην εξεύρεση λύσης που ως πανάκεια θα έρθει σωτήρια απέναντι σε ότι φοβίζει, επιβάλλεται ή φαντάζει, αρκεί να υπάρξει, ασχέτως τιμήματος.  

Κάπως έτσι «περίμενε» ο Καβάφης του «βαρβάρους», με τη «Σύγκλητο» να αναμένει να τους μεταθέσει την ευθύνη της νομοθέτησης, με τον «αυτοκράτορα» να αναμένει να τους τιμήσει, με τους «πραίτορες» να αναμένουν να τους θαμπώσουν, με τους «ρήτορες» να αναμένουν να αναμένουν να δημαγωγήσουν, όμως…  

«Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).

 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,

 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

 Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

 Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

 και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».