Περί τραμπουκισμών και άλλων τινών

 

Πριν από περίπου 1,5 αιώνα, καταγράφηκε στην ιστορία αυτής της χώρας ένας νέος όρος, αυτός του τραμπουκισμού, ο οποίος στην πορεία των χρόνων βρήκε χώρο να ανθίσει και - το χειρότερο - να εδραιωθεί ως αντίληψη και ως νοοτροπία.

Έτσι για την ιστορία, στη δεκαετία του 1860 πρωτοεμφανίστηκε ο τραμπούκος, ο τύπος που δρώντας με μεθόδους του περιθωρίου, δηλαδή τρομοκρατώντας, απειλώντας, εκφοβίζοντας, πάντοτε επί πληρωμή, εξυπηρετούσε την πολιτική ανέλιξη των εντολέων του.  

Χαρακτηριστικά, η εφημερίδα «Εθνοφύλαξ», το 1865, γράφει μεταξύ άλλων «ήμαιβον δαψιλώς τας ενεργείας των ροπαλοφόρων πολλοί των άλλων υποψηφίων, εκ δε της αμοιβής ταύτης προέκυψαν και αι περιώνυμοι φράσεις τραμπούκος, ρεμπάπ, γκαζ κλπ.».

Ανάλογη αναφορά υπάρχει την ίδια χρονιά και στη Βουλή «…τινά ονόματα τραμπούκο και ρεμπάπι εκφράζουν σύσσωμον το έγκλημα», ενώ λίγα χρόνια αργότερα, το 1872, σε διάλογο εντός του ελληνικού κοινοβουλίου αναφέρεται η φράση «Δεν ανεχόμεθα οι τραμπούκοι να υβρίζουν τους νοικοκυραίους», η οποία ανασύρθηκε από σύγχρονα πολιτικά πρόσωπα και χρησιμοποιήθηκε προσφάτως, κατά το δοκούν.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και η τραμπούκικες πρακτικές εδραιώθηκαν στην πολιτική αλλά και την κοινωνική ζωή, ως μέσον επιβολής.

Όμως είναι τόση η εξέλιξη τους που πλέον στοχοποιείται ως τραμπούκος όποιος αντιδρά, παρά του ότι τον οδήγησαν στην αντίδραση άλλες τραμπούκικες μεθοδεύσεις, ατόμων με περιθωριακό σκεπτικό, που απεργάζονται στρατηγικές χειραγώγησης.

Οι ύπουλες παρασκηνιακές κινήσεις αυτών των ατόμων που έχουν πάγιες συμπεριφορές, οι οποίες εκπορεύονται από δόλο και διαστροφικές εμμονές ανέλιξης και επικράτησης, πόσο απέχουν τελικά από τον τραμπουκισμό;

Έρχονται δε και βρίσκουν «κενά», σε δημοσιοϋπαλληλικές ευθυνόφοβες νοοτροπίες, σε αστοιχείωτους δημοσιογραφούντες που παραποιούν γεγονότα για να κερδίσουν αναγνωσιμότητα, σε κλειστά συντεχνιακά κονκάλβια που με συλλήβδην αφορισμούς αρέσκονται σε γενικευμένες στοχοποιήσεις, παρά του ότι ανήκουν στις συλλογικότητες που οι ίδιοι απαξιώνουν, σε αναξιόπιστους μεσάζοντες σε διαπλεκόμενες σχέσεις.

Ένα τοπίο σκληρής σκιαγράφησης ενός τραμπουκισμού ο οποίος εκτείνεται σε όλο το εύρος του δημοσιο-κοινωνικο-εργασιακο-πολιτικού γίγνεσθαι.

Οι τιμητές των τραμπούκων, τραμπούκοι χειρότεροι οι ίδιοι, σέρνονται στο άρμα των μεθοδεύσεων κάθε ψυχωσικού που στοχεύει στην δική του επικράτηση.

Με κορώνες περί υπεράσπισης δίκαιων διεκδικήσεων, ένα ψευταντάρτικο λαϊκισμού, με τον εκφραστή του πάντοτε κρυπτόμενο, να εκθέτει τους αδαείς άσκεφτους προκειμένου να σύρουν το άρμα της ψευτοεπανάστασης του.

Μιας «επανάστασης» με τέτοιο ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο, που χρησιμοποιεί προς εξυπηρέτηση της ακόμα και φασίζουσες ρητορίες, αρκεί να την εξυπηρετούν.

Εσείς λοιπόν χαρακτηρισμένοι τραμπούκοι υποκλιθείτε στο μεγαλείο αυτού του άλλου, υπόγειου, σκοτεινού και υποχθόνιου τραμπουκισμού, ειδάλλως λουφάξτε μπροστά το μεγαλείο των μεθοδεύσεων του.

  

Διαβάστε ακόμα