Αύγουστος

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό; Ας λύσουμε αυτή την απορία.

Ο Αύγουστος, για τους απλούς, μέσους, καθημερινούς Έλληνες πολίτες, είναι ίσως ο χειρότερος μήνας του χρόνου.

Αποφεύγοντας να αναλύσω πολύ το προφανές, το γεγονός δηλαδή, ότι δεν δουλεύει κανείς και τίποτε τον Αύγουστο σε αυτή τη χώρα, θα περάσουμε στις γενικότερες αλήθειες.

Αρχικά, τον Αύγουστο – κάθε χρόνο, παραδοσιακά – επέρχεται μία παύση. Και δεν εννοώ μόνο σε δημόσιες υπηρεσίες, που αν κάτι σου τύχει και χρειαστείς ένα χαρτί, μία υπογραφή, μία σφραγίδα, τότε θα πρέπει να γίνει κάποιο θαύμα επί γης από το Θεό τον ίδιο, για να εξυπηρετηθείς, αλλά γενικότερα.

Θέλοντας να εγκλιματιστούν οι πάντες σε αυτή τη θερινή παύση, ψάχνουν ευκαιρία να εγκαταλείψουν τους εργασιακούς χώρους και να ξεχυθούν σε κάποια εξοχή. Όλη αυτή η εξόρμηση, ωστόσο, συνοδευόμενη και από την απόβαση των διεθνών εκδρομέων στη χώρα, φέρνει – ομολογουμένως – ένα σχετικό στρίμωγμα, μία κονσερβοποίηση, ένα πατείς-με-πατώ-σε. Οι πόλεις αδειάζουν και γεμίζουν τα χωριά, γίνεται μία αντιστροφή στο status quo. Οι επιχειρήσεις ανθίζουν, κόσμος πάει κι έρχεται, ενώ ακόμη και μέρη που στο καταχείμωνο έχουν 200 άτομα, γεμίζουν κόσμο και βουίζουν σαν κυψέλη. Και τότε η παύση γίνεται υποχρεωτική για όλους. Όταν δεν χωράς να περάσεις για να πας κάπου, ή ακόμη κι αν φτάσεις σε αυτό το κάπου δεν χωράς να μπεις, τότε αναγκαστικά παύεις. Παύεις να προσπαθείς να χωρέσεις. Δεν περνάς καλά.

Αντίθετα, οι πόλεις αδειάζουν. Στις περισσότερες πόλεις ο Αύγουστος σημαίνει ερημιά. Βράζουν τα τσιμέντα και μέσα τους βράζουν όσοι δεν στάθηκαν τυχεροί και δεν κατάφεραν να μαζέψουν μπογαλάκια και να πάρουν το τερατώδες τζιπ τους και να πάνε να το οδηγήσουν στους στενούς δρομίσκους κάποιου νησιού. Και η βράση αυτή που συμβαίνει τον Αύγουστο στις πόλεις φέρνει μία σχετική απελπισία στους κατοίκους αυτούς. Δεν περνούν καλά.

Επιπλέον, τον Αύγουστο χαλάνε σπίτια, διαλύονται γραφεία. Παραδοσιακά, κάθε χρόνο. Ένας καυγάς, ο οποίος είναι ετήσιος και αφορά στο πότε θα πάρει ο καθένας άδεια και πόση θα είναι αυτή. Από τη μία τσακώνονται οι συνάδελφοι συναμετάξυ των για το ποιος θα προλάβει την καλύτερη βδομάδα μέσα στον Αύγουστο και για το ποιος θα εξοστρακιστεί για άδεια τον Σεπτέμβριο και από την άλλη τσακώνονται σύζυγοι, καθώς άλλες μέρες άδεια μπορεί να πάρει ο ένας και άλλες η άλλη, με αποτέλεσμα να υπάρχει αυτή η γκρίνια του τύπου “εμείς να μην καταφέρουμε μία φορά να πάμε διακοπές σαν άνθρωποι”, “εμένα πότε θα με δει η μάνα μου”, “όλο στη μάνα σου θέλεις να πηγαίνουμε εμένα η δικιά μου πότε θα μας δει”, “να πας εσύ στη μάνα σου να πάω εγώ στη δικιά μου” και ούτω καθεξής. Δεν περνούν καλά.

Ο Αύγουστος είναι δύσκολος μήνας και για τους απανταχού γονείς. Βεβαίως. Όσοι δεν έχουν καταφέρει να πάρουν τα βλαστάρια τους και να πάνε όλοι μαζί διακοπές, είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν τα βαριεστημένα παιδιά, που δεν έχουν πού να πάνε και πώς, και ως εκ τούτου κυκλοφορούν εντός του σπιτιού σαν θηρία σε κλουβί, ψάχνοντας τρόπο να σπαταλήσουν την συσσωρευμένη ενέργειά τους. Καυγάδες ξεσπούν χωρίς αιτία, γκρίνια από το πρωί ως το βράδυ, τα κλιματιστικά στο δωμάτιό τους χρειάζονται σέρβις ανά τριήμερο, αφού η υπερβολική τους χρήση φτάνει σε σημείο κακοποίησης. Δεν περνούν καλά. Ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά.

Ακόμη, ο Αύγουστος είναι κάκιστος μήνας και για τους αδειούχους και εκδρομείς. Το ταξίδι με κάθε μέσο είναι μία ταλαιπωρία, οι εθνικές οδοί γεμάτες, οι επαρχιακές μπουκωμένες, τα πλοία μοιάζουν με κονσερβοκούτια και οι ταξιδιώτες με σαρδελάκια στο λάδι (που τους βγαίνει), τα ξενοδοχεία ακριβά, στα κάμπινγκ η μία σκηνή πάνω στην άλλη (βήχεις εσύ, πίνει νερό ο γείτονας), στο εσωτερικό των bars γίνεται το αδιαχώρητο, οι τιμές παντού στα ύψη και ειδικά στα τουριστικά μαγαζιά, τα πάντα κλεισμένα, η παραλία έχει πορτιέρη και είσοδο – χωρίς ποτό – και γενικώς... κούραση. Δεν περνούν καλά.

Για τούς μόνιμους κατοίκους δε νησιών και παραθαλάσσιων περιοχών, ο Αύγουστος είναι εξίσου κουραστικός μήνας, αφού η καθημερινότητά τους γίνεται από μία απλή και συνηθισμένη υπόθεση ένας λαβύρινθος του Πάνα, μία χαώδης διαδικασία. Δεν περνούν καλά.

Εν κατακλείδι, ο Αύγουστος, έχει καταντήσει ο χειρότερος μήνας του χρόνου για όλους μας, λόγω ενός εθνικού ψυχαναγκασμού. Και γι' αυτό ίσως το τραγούδι είναι λυπητερό. Από Σεπτέμβρη θα ανεβούμε ξανά στα τραπέζια, αδέρφια! Υπομονή. Αύγουστος είναι, θα... περάσει!