Κακομαθημένα

Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει μερικούς, που δε διστάζουν να κάνουν άπαντες άνω – κάτω, προκειμένου να λάβουν την επιβεβαίωση που τόσο πολύ επιζητά το Εγώ τους, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και να πάρουν τη συναισθηματική ικανοποίηση, ότι μπορούν να κινήσουν νήματα, ακόμη κι αν τους έχουν απολύσει από το ρόλο του αρχι-μαριονετίστα;

Ανθρώπους, που δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο, πέραν από την τροφοδοσία του εγωκεντρισμού τους, μέσα από το χάος, που επιδιώκουν και πετυχαίνουν, με αθέμιτα – πάντα – μέσα και στο οποίο ρίχνουν κάθε προσπάθεια, για το καλό του νησιού.

Η κριτική και η ανταλλαγή απόψεων, είναι μία απόλυτα απαραίτητη πρακτική, αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατικές κοινωνίες, ωστόσο, η δημιουργία χάους, κενών εντυπώσεων, και επικοινωνιακών “πυροτεχνημάτων”, τα οποία εκπυρσοκροτούν και αναφλέγονται, τυλίγοντας στις φλόγες κάθε ξεκίνημα προσπάθειας, για το “συμμάζεμα” του άλλου χάους, αυτού που άφησαν πίσω τους, οι ίδιοι, που τώρα δημιουργούν νέο χάος, για να καλύψουν το προηγούμενο, αποτελεί παθογένεια, ίσως και ένδειξη, ότι κάτι πάει πολύ – μα, πάρα πολύ – στραβά.

Από την απόλυτη απραξία και τη διαστρέβλωση των εντυπώσεων μέσα από συνεχείς κενές μπαρουφολογίες, η μετάβαση σε μία κατάσταση, όπου υπάρχουν κάποιες προσπάθειες, οι οποίες μπορεί να μη βρίσκονται όλες σε 100% σωστή κατεύθυνση, είναι κάποια αναβάθμιση.

Σε αυτές τις προσπάθειες, που δεν είναι τέλειες και ενδεχομένως να χρήζουν πληθώρας βελτιώσεων, μία σοβαρή αντιπολίτευση, που θέλει να βοηθήσει τον τόπο και να συνδράμει τις πρωτοβουλίες της όποιας διοίκησης, με τον τρόπο που κάθε φορά κρίνει σκόπιμο, ώστε αυτές να κινούνται σε σωστότερες κατευθύνσεις, θα έφερνε πάνω στο τραπέζι προτάσεις, με στοιχειοθετημένη επιχειρηματολογία.

Ωστόσο, η σοβαρότητα είναι ένα χαρακτηριστικό, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει διαφανεί εδώ και πέντε χρόνια, όταν μάλιστα αποτελούσε ζητούμενο για μία χρηστή διοίκηση και άρα, το να το ζητά κανείς σήμερα, μόνο ουτοπικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Όπως η σουπιά, δεν ξέρει άλλο τρόπο για να ξεφύγει, από το να θολώνει τα νερά με συνεχείς ρίψεις μελανιού, έτσι μερικοί προτιμούν να κρυφτούν (ανεπιτυχώς, θα έλεγε κανείς), θολώνοντας το τοπίο και μάλιστα, όχι μόνο με ίδιες δυνάμεις, αλλά και με τη βοήθεια “πιστών” “φίλων”.

Μπροστά στην ανάγκη, να λάβουν ικανοποίηση από το γεγονός, ότι με τη “θολούρα” και τη σύγχυση που προκαλούν, αποπροσανατολίζουν τους πολίτες, ώστε να μη βλέπουν τα κακώς κείμενα που οι ίδιοι δημιούργησαν, δε διστάζουν να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στον τόπο, τον οποίο τάχαμου δήθεν διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πριν λίγο καιρό, ότι απ' όποια θέση κι αν βρίσκονται, θα παλεύουν για το καλό του.

Αλλά, τι να περιμένει κανείς, όταν τα προσωπικά συμφέροντα, οι προσωπικές επιδιώξεις και ο εγωκεντρισμός, στέκονται εδώ και πέντε χρόνια μονίμως για μερικούς στην κορυφή της λίστας των προτεραιοτήτων; Γιατί να περιμένει κανείς από συγκεκριμένα άτομα, να μπορέσουν να συνεργαστούν εποικοδομητικά και αποτελεσματικά, από τη στιγμή, που όταν αυτά βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας, με δική τους υπαιτιότητα και λόγω των προτεραιοτήτων που περιγράφονται παραπάνω, φρόντισαν να καταστρέψουν μία – μία σχέσεις και συνεργασίες απόλυτα απαραίτητες, για την πρόοδο του τόπου;

Τι καλό να περιμένει κανείς να βγει από άτομα, που εδώ και χρόνια, κατέχοντας ή μη θέσεις ευθύνης, συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένο παιδάκι, που δεν έχει καμία συναίσθηση, δεν ενδιαφέρεται για τη “μεγαλύτερη εικόνα” και το μόνο που βλέπει είναι τα δικά του “θέλω”, τα οποία επιδιώκει να ικανοποιήσει ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις, με τη λογική «γαία πυρί μιχθήτω».

Θα σχολιαστούν και τα λάθη των κατεχόντων τις θέσεις ευθύνης. Αυτό που προέχει, ωστόσο, είναι οι διαθέτοντες ακόμη κοινή λογική και ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για το πού βαδίζει αυτός ο τόπος, από όποια πλευρά κι αν προέρχονται, να συμμαζέψουν τους μπαχαλάκηδες, ώστε ο τσουτσεκισμός τους να εξαλειφθεί και να σταματήσει πια να κάνει ζημιά στο νησί.