Λάου - λάου

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται μπρουτάλ. Τους βλέπεις από μωρά παιδιά, να προσπαθούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους σε παιχνίδια, ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα. Ειδικά, μάλιστα, όταν η οικογένεια επικροτεί τέτοιες συμπεριφορές (κυρίως σε αγόρια – ας μη γελιόμαστε), τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν, για να γίνουν ο κλασσικός «σατράπης», ο Μην-του-μιλατε-του-παιδιού, που θα κοπανήσει το χέρι στο τραπέζι, θα φωνάξει για να ασκήσει τα κυριαρχικά του «δικαιώματα», θα απαιτήσει να γίνει το δικό του, ασχέτως δικαίου ή αδίκου του αιτήματός του.

Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται ευγενείς. Βοηθάει, βέβαια, και το οικογενειακό ή/και σχολικό περιβάλλον. Από μικρά παιδιά τους μαθαίνουν να σέβονται απόψεις, να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, να είναι συμπονετικοί, να αφήνουν να περάσει η άποψη του άλλου, προκειμένου να μη δημιουργηθεί καυγάς ή πρόβλημα, να δίνουν τόπο στην οργή, καθώς δεν έχουν διάθεση να ασχολούνται με μικροπράγματα, όπως του καθενός το μακρύ και το κοντό, με στόχο να ασχοληθούν με σοβαρότερα ζητήματα.

Μερικοί άνθρωποι, όπως και να έχουν μάθει να συμπεριφέρονται, μπορούν να χαλιναγωγήσουν την έμφυτη τάση τους να αντιμετωπίζουν με συγκεκριμένο τρόπο τις καταστάσεις και γίνονται όσο επιβλητικοί, ή όσο ευγενικοί χρειάζεται, ώστε να καταφέρουν κάτι. Μερικοί άνθρωποι πάλι, δεν μπορούν να το ξεπεράσουν αυτό το έμφυτο και καταλήγουν, είτε να περνιούνται ως μαλθακοί από το γενικότερο κοινό, ή στην αντίθετη περίπτωση ως αγριάνθρωποι. 

Και στην καθημερινότητα, γενικότερα, είναι στο χέρι των υπολοίπων ανθρώπων, όσον αφορά στο ποιον από τους δύο (φυσικά είναι περισσότεροι οι τύποι των ανθρώπων, αλλά το παρών κείμενο θα ασχοληθεί με αυτούς μόνο) μπορεί να ανέχεται, μπορεί να διαχειρίζεται, ή θέλει να έχει στο περιβάλλον του, συγκεκριμένες ώρες ή και για πάντα.

Στην πολιτική οι δύο αυτοί τύποι, τα δύο αυτά άκρα αντίθετα, αποτελούν εξίσου προβληματικούς τύπους αιρετού. Στην πρώτη περίπτωση, ο επιβλητικός, ο «σατράπης» μπορεί να κατηγορηθεί για αυταρχισμό, ενώ στη δεύτερη, ο ευγενής, ο πιο χαμηλών τόνων, μπορεί να κατηγορηθεί ως θύμα, που δεν μπορεί να διαχειριστεί με πυγμή τις διάφορες δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. 

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν επιφανειακές, ωστόσο, κρίσεις. 

Διότι, ο φαινομενικά «σατράπης» μπορεί να άγεται και να φέρεται από διάφορους ανθρώπους, που γνωρίζουν τις αδυναμίες του, τα διάφορα «κουμπιά», που αποτελούν την Αχίλλειο πτέρνα του και μέσα από αυτά, να καταφέρνουν τον φαινομενικά μπρουτάλ αυτόν τύπο, να τον κάνουν να ακολουθεί πιστά την κάθε τους πρόταση. 

Αντίστοιχα, ο φαινομενικά επιεικής και καλόβολος, μπορεί να χρησιμοποιεί αυτή την ευγένεια και το τακτ, προκειμένου να φέρνει τους άλλους στο σημείο που θέλει, ώστε να έρχονται με τα «νερά» του και να ακολουθούν τη δική του βούληση. Μπορεί να εμφανίζει μία εικόνα του θύματος ανθρώπων, περιστάσεων, ή κακώς κειμένων, προκειμένου να συγκεντρώσει συμπάθεια και να πείθει ανθρώπους να τον «συντρέχουν», με απώτερο στόχο, αφενός να χειραγωγεί και αφετέρου να καταφέρνει πράγματα, που διαφορετικά δεν θα μπορούσε να καταφέρει.

Ποιος από τους δύο αυτούς τύπους είναι περισσότερο επικίνδυνος για την πολιτική και δημόσια ζωή ενός τόπου; Σίγουρα και οι δύο, ωστόσο περισσότερη προσοχή απαιτείται στη δεύτερη περίπτωση, καθώς οι διάφορες «παγίδες» είναι συγκαλυμμένες, πίσω από μειλίχια χαμόγελα και γάργαρα γέλια, που όταν κανείς δεν παρατηρεί εξαφανίζονται μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, όπως και σε κλάσματα δευτερολέπτου ξαναγυρίζουν, όταν ξαναγυρίζει και η προσοχή.