Χριστουγεννιάτικη θαλπωρή

Πριν από λίγες ημέρες μία πολύ καλή μου φίλη, συζητώντας για τα Χριστούγεννα και το συναφές χριστουγεννιάτικο πνεύμα, με ρώτησε γιατί δεν μου αρέσει αυτή η γιορτινή περίοδος. Μία ερώτηση, που μου έχουν κάνει πολλοί, με αφορμή το γεγονός, ότι από τότε που άρχισα να έχω μία ευρύτερη αντίληψη πέρα από τα δωράκια, τα κάλαντα και τον Άγιο Βασίλη, ποτέ μου δεν ένιωσα το “χριστουγεννιάτικο πνεύμα”, αυτό το χαρούμενο και γιορτινό “feeling”, έτσι όπως το περιγράφουν οι περισσότεροι.

Ίσως φταίει το γεγονός, ότι το Χόλιγουντ μας έχει περάσει ένα ιδανικό σκηνικό για τα Χριστούγεννα, με παχύ χιόνι και σκουφιά και χιονάνθρωπους και πολύχρωμα ζαχαρωτά και χορωδίες που τραγουδούν τα κάλαντα και ανθρώπους να αγκαλιάζονται στα αεροδρόμια και να ανταλλάζουν δώρα με βαθύ νόημα και να ερωτεύονται και να ανακαλύπτουν το “νόημα” των εορτών, φτιάχνοντας ένα πολύ πιο ατμοσφαιρικό σκηνικό, απ' ότι το ζούμε εμείς εδώ, απ' ό,τι μας αφήνει η (καθόλου όμως χολιγουντιανή) καθημερινότητά μας να ζήσουμε.

Ίσως πάλι φταίει το γεγονός, ότι με ενοχλεί η επίπλαστη και σχεδόν υποκριτική χαρά που φαίνεται να έχουν όλοι αυτές τις μέρες. Χαμόγελα από το ένα αυτί μέχρι το άλλο, φωναχτές ευχές και από ουσία τίποτα. Διότι η ουσία είναι ότι ζητάμε χαρά και δεν δίνουμε. Χαρά και επιλεκτικότατη αλληλεγγύη, η οποία μπαίνει “σφήνα” στην καθημερινή μιζέρια και μισαλλοδοξία, στις κακοτροπιές, στα κουτσομπολιά, το πισώπλατο “θάψιμο” και πολλά άλλα.

Ίσως να με ενοχλεί που θυμόμαστε πόσο καλοί Χριστιανοί είμαστε πέντε μέρες πριν τα Χριστούγεννα ως και δύο-τρεις μέρες μετά την Πρωτοχρονιά. “Γιορτάζουμε που γεννήθηκε ο Χριστούλης”. Γιατί; Τι από όσα κήρυξε ο Χριστούλης, που γεννήθηκε πριν 2.000 χρόνια τηρούμε σήμερα; Αγαπάμε τον πλησίον μας πραγματικά; Αποφεύγουμε να κρίνουμε για να μην κριθούμε; Ο έχων τον ένα χιτώνα τον παραπανίσιο, ασχολείται να τον προσφέρει σε εκείνον που δεν έχει κανέναν; Συντρέχουμε τους ασθενείς και τους οδοιπόρους; Και δεν εννοώ τους δικούς μας, αλλά όλου του κόσμου τους ασθενείς και οδοιπόρους, τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους, για τους οποίους ο Χριστούλης που γεννήθηκε σα σήμερα, θυσίασε τελικώς τη ζωή του.

Ίσως να είναι επειδή μας ενδιαφέρει περισσότερο το πόσα λαμπιόνια θα έχει το δέντρο μας, το μπαλκόνι μας, η αποθήκη μας και ο κήπος μας, παρά να μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν και να σέβονται τους άλλους ανθρώπους. Ίσως να είναι επειδή αυτούς τους χαρακτήρες – πλαστελίνη που σε αυτές τις ηλικίες πλάθουν την προσωπικότητά τους, τους μαθαίνουμε να περιμένουν ένα σκασμό ακριβά δώρα αντί να τους μάθουμε να δίνουν σε εκείνους που αγαπούν, αλλά και σε εκείνους που έχουν ανάγκη, χωρίς να περιμένουν τίποτε σε αντάλλαγμα, διότι το αντάλλαγμα είναι η ευχαρίστηση που νιώθει κανείς προσφέροντας.

Ίσως είναι που όλοι εκείνοι που κόπτονται για την τήρηση εθίμων και την αγιοσύνη των ημερών, παίρνουν ποντικοφάρμακο το βάζουν μέσα σε λαχταριστά κομμάτια κρέατος ή τροφής και πάνε και τα εναποθέτουν επιμελώς εκεί που ξέρουν ότι έχουν μάθει ότι βρίσκεται η τροφή τους τα αδέσποτα ζώα, εκείνα που όλο το χρόνο επιβίωσαν μέσα σε σκουπίδια, αρρώστιες, πείνα, δίψα, ήλιο, βροχή, κρύο και καύσωνα, για πεθάνουν από το δηλητήριο, μέσα σε φριχτούς πόνους. Ή που βλέπω να φτιάχνονται οι φάτνες και να περιφράσσονται με συρματοπλέγματα, μην τυχόν και βρουν στο εσωτερικό της ζεστασιά, ασφάλεια και κάπου μαλακά για να ξαπλώσουν τα ζώα του δρόμου. Η φάτνη. Η φάτνη, που συμβολίζει την ταπεινότερη και πιο θεία μορφή φιλοξενίας, η φάτνη, που άνοιξε για να υποδεχτεί τον Χριστό όταν όλες οι άλλες πόρτες που χτυπήθηκαν για να ζητηθεί βοήθεια, σφάλισαν. Η φάτνη, που τα ζώα που υπήρχαν μέσα, ζέσταναν με την ανάσα τους το μωρό, που διαφορετικά κινδύνευε να παγώσει, όπως λέει η ιστορία. Αυτή η φάτνη αμπαρώνεται.

Ίσως είναι που ξέρω, ότι ο ίδιος μπαμπάς που σηκώνει το ποτήρι για το καθιερωμένο “στην υγειά μας” στο μεγάλο γιορτινό τραπέζι, έχει διώξει από το σπίτι το παιδί του λόγω των σεξουαλικών του προτιμήσεων, ή των πολιτικών του πεποιθήσεων, και εκείνο την ίδια στιγμή γιορτάζει μόνο του στο σπίτι με συντροφιά μόνο ένα δεντράκι στο κομοδίνο. Ότι η μαμά που αγκαλιάζει με θέρμη τα παιδιά της και νιώθει ευλογημένη που δεν τους λείπει τίποτα και είναι ευτυχισμένα με τα δώρα τους, έχει ευχηθεί κακό ψόφο σε άλλα παιδιά, που τους λείπουν πολλά και δεν είναι καθόλου ευτυχισμένα και ενδεχομένως δεν έχουν ούτε και την αγκαλιά της μαμάς τους, που βρίσκεται πνιγμένη κάπου στον πάτο του Αιγαίου.

Ίσως είναι που ξέρω, ότι όλο αυτό το “χριστουγεννιάτικο πνεύμα” είναι ένα σόου, μία παράσταση, ρόλοι και σκηνοθεσία.

Ίσως είναι που αγαπώ τόσο πολύ τα Χριστούγεννα και το πραγματικό τους νόημα, που θυμώνω, στεναχωριέμαι και απογοητεύομαι όταν βλέπω να συρρικνώνεται σε υποκριτικά χαμόγελα, μία καταναλωτική μανία, ένα δέντρο και έναν ηθοποιό ντυμένο στα κόκκινα με άσπρα μούσια και αυτό ήταν όλο.

Καλές γιορτές σε όλους.