Παράθυρο στο μέλλον

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, υπάρχει και κάποιος – κάποια στην κοινωνική μας ομήγυρη, που θα αναφερθεί στους στόχους του για τη νέα χρονιά. Ξενόφερτο (κι αυτό) το έθιμο, τα λεγόμενα resolutions. Σύμφωνα με τους φίλους μας τους Αμερικανούς, το ξεκίνημα της νέας χρονιάς αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, να ξεκινήσεις να δουλεύεις για να πετύχεις κάποιους στόχους, που έχεις θέσει από το τέλος της προηγούμενης.

Άλλος θέλει να πάει γυμναστήριο για να αδυνατίσει, άλλος θέλει να ζητήσει επιτέλους αυτή την αύξηση στη δουλειά, άλλος θέλει να περάσει περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα του άτομα, άλλος θέλει να του πέσει το τζόκερ, άλλος θέλει να μαζέψει χρήματα να πάρει ένα καινούριο αυτοκίνητο και πάει λέγοντας.

Μεταξύ μας μιλώντας, οι στόχοι αυτοί, παρά το γεγονός ότι με μεγάλο ενθουσιασμό τίθενται, πολύ συχνά, συχνότατα, κατά 99% μένουν στόχοι.

Αυτή όμως η πρωτοχρονιά έχει ένα συμβολισμό παραπάνω από τις υπόλοιπες πρωτοχρονιές.

Από αύριο, ξεκινά μία νέα δεκαετία. Για φανταστείτε λίγο οι μεγαλύτεροι. Όταν παλιότερα ακούγατε 2020, τι σκεφτόσαστε; Αν το 1990 το έφερνε η συζήτηση, για το τι θα ζούσαν τα παιδιά σας στο μακρινό 2020 τι θα σας ερχόταν στη φαντασία;

Κάποια από τα στάνταρ, ήταν η οδήγηση με ιπτάμενο αυτοκίνητο, ανάμεσα από τετράψηλους ουρανοξύστες, η απλοποίηση του διαστημικού ταξιδιού, τα τρένα που θα ξεπερνούσαν την ταχύτητα του ήχου για να πηγαίνουμε στη λαϊκή, πολλά ρομπότ, ρομπότ υπηρέτες, ρομπότ σκουπιδιάρηδες, ρομπότ πωλήτριες και ρομπότ πιτσαδόρους, ρούχα πτυσσόμενα ανάλογα με τις διαστάσεις μας, νανοβιονικά ρολόγια που θα μας επέτρεπαν να πιάνουμε την κουβέντα με το έξπυνο αυτοκίνητό μας (Ιππότες της Ασφάλτου), ίσως και υπολογιστές στο μάτι ή στο χέρι και όλα αυτά ενδεχομένως στις πόλεις που θα ήταν απλωμένες στα σύννεφα, ή ακόμη και σε άλλους πλανήτες.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το 1990 αν συζητούσαμε για το τι θα γίνεται το 2020 δεν περίμενε κανείς, πως ακόμη θα είχαμε Μητσοτάκη πρωθυπουργό, ότι θα είχαμε και πάλι οικονομική κρίση, ότι θα ασχολούμασταν ακόμη με προβλήματα όπως η ποιότητα των δρόμων, το ακτοπλοϊκό, οι αφαλατώσεις, τα σχολικά κτίρια και οι αθλητικές εγκαταστάσεις, η αναβάθμιση των λιμανιών, οι τρύπες που ανοίγουν στους δρόμους μετά από μία καλή βροχή. Τότε, πριν από 30 χρόνια, νομίζαμε ότι αυτά τα προβλήματα θα είχαν εξαφανιστεί και το σημαντικότερο πρόβλημά μας θα ήταν πώς θα υποδεχόμασταν τους εξωγήινους, ειρηνικά ή με τα όπλα. Δυστυχώς όμως, εδώ και 30 χρόνια, ασχολούμαστε με τα ίδια σχεδόν προβλήματα, τα οποία όσο εξελίσσεται η τεχνολογία και η κοινωνία εξελίσσονται μαζί τους, χωρίς όμως να αλλάζουν στην ουσία.

Αν θα έπρεπε να βάλουμε ένα στόχο, ακολουθώντας το αμερικανόφερτο έθιμο, ένα resolution για τη νέα χρονιά, αλλά και τη νέα δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας από αύριο, τότε καλό θα ήταν να βάλουμε στόχο να αλλάξουμε πια. Να εκσυγχρονιστούμε, πρώτα σε νοοτροπία και έπειτα σε όλα τα υπόλοιπα και να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο. Να φέρουμε εμείς το μέλλον και να μην περιμένουμε το μέλλον να έρθει σε μας. Φευ, όμως, ως συνήθως τα resolusions ως συνήθως καταλήγουν σκισμένα χαρτάκια τον κάδο των αχρήστων έναν – δύο μήνες αργότερα. Ωστόσο, ο σοφός λαός ο δικός μας λέει, πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Καλή χρονιά, λοιπόν, και καλή νέα δεκαετία. Ας είναι αυτή η απαρχή του μέλλοντος που ονειρευόμασταν πριν από 30-40 χρόνια.