Ο δρόμος προς την καταιγίδα

Η σαρωτική επιδρομή του κρατικού μηχανισμού στις ανθρώπινες συνειδήσεις και οι προσπάθειες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης μέσω της διαπλοκής, της προπαγάνδας και της χειραγώγησης από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σκιαγραφήθηκαν στο πολιτικό “παραμύθι” “Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ”, το οποίο παρουσιάστηκε στο Κέντρο Χορού “Ακροποδητί”, στη Σύρο.

Ακροβατώντας ανάμεσα στο χιούμορ και την κοινωνική κραυγή, την αθωότητα και το ηθικό κατασπάραγμα, το όνειρο και τους σαρκοφάγους εφιάλτες, η επιτυχημένη παράσταση της ομάδας Ubuntu, απελευθέρωσε ένα τεράστιο ουράνιο τόξο με όλες τις αποχρώσεις της ζωής, τη χαρά, τη λύπη, τον ενθουσιασμό, το φόβο, την απελπισία και την οργή.

Βασισμένη στο έργο του Γερμανού συγγραφέα Heinrich Böll, η παράσταση αφηγείται την ιστορία μιας καθημερινής κοπέλας, η οποία από τη μία ημέρα στην άλλη βρίσκεται στο στόχαστρο του κίτρινου Τύπου και κυρίως στο στόχαστρο του αδίστακτου δημοσιογράφου Τάιτγκες. Για τον πολιτικό χαρακτήρα του έργου, αλλά και τα δεσμά ενός αόρατου συστήματος το οποίο υποκινεί ακόμα και τα πιο ταπεινά μας ένστικτα, μίλησε στην “Κοινή Γνώμη” η σκηνοθέτης Ελεάνα Τσίχλη.

Επίκαιρη και διαχρονική ιστορία

“Το έργο έπεσε τυχαία στα χέρια μου πριν από κάποια χρόνια. Μου κίνησε το ενδιαφέρον τόσο για την επίκαιρη και διαχρονική ιστορία του, όσο και για το είδος του. Ως νέα δημιουργός με ενδιέφερε να καταπιαστώ με ένα διήγημα, παρά με ένα θεατρικό έργο. Έμεινα ξάγρυπνη ένα βράδυ για να το διαβάσω ολόκληρο και είπα ότι κάποια στιγμή αυτό θα πάρει σάρκα και οστά. Ακόμα ήμουν φοιτήτρια στη Δραματική Σχολή. Δεν είχα ασχοληθεί καν με τη σκηνοθεσία. Πέρασαν τα χρόνια και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία πια να σκηνοθετήσω, είπα ότι είναι ένα κείμενο που με αφορά. Υπάρχουν πάρα πολλά κομμάτια της ζωής μου μέσα σ' αυτό. Είναι ένα κείμενο το οποίο προσεγγίζει τόσο την πολιτική, όσο και τον έρωτα. Αναγνώρισα αρκετές πτυχές του εαυτού μου μέσα σε αυτό και ήταν πολύ χρήσιμο να ασχοληθώ με ένα τέτοιο κείμενο στην αρχή της καριέρας και στην αρχή της ομάδας”.

Το πικρό χιούμορ της εποχής

“Ο Μπελ δεν προσπάθησε να ασχοληθεί με το ψυχογράφημα της ηρωίδας που σκοτώνει τον δημοσιογράφο, αλλά μπήκε στη διαδικασία να θέσει εξ' αρχής, όλες τις παραμέτρους. Από την έναρξη της παράστασης, γνωρίζουμε ότι μια κοπέλα πηγαίνει σε ένα πάρτι και μετά από τέσσερις μέρες σκοτώνει έναν άνθρωπο. Οπότε με αυτό τον τρόπο, έχει αποκλείσει κάθε έννοια του σασπένς, υποβάλλοντας τον θεατή σε μια πιο ορθολογιστική βάση και αντιμετώπιση της ιστορίας. Αυτό είναι που το καθιστά πολιτικό κείμενο. Αν δεν ήταν γραμμένο, θα μπορούσε να είναι ένα μεγάλο ψυχολογικό δράμα για το τι περνάει μια κοπέλα, ώσπου να φτάσει στο έγκλημα. Και επειδή η ζωή έχει χιούμορ, αυτό δε λείπει ούτε από το έργο. Διαβάζοντας το βιβλίο, αισθάνεσαι πως κρατάς τον φάκελο μιας υπόθεσης. Με τα καλά, με τα κακά, με τα κους κους, με τα κάτω από το γραφείο. Ειδικά όταν περιγράφουν την ιστορία κάποιου, είναι ευκολότερο να αναδείξουμε αυτό το πικρό χιούμορ, το χιούμορ της ζωής μας και της εποχής μας”.

Απροστάτευτοι πολίτες ενός απρόσωπου συστήματος

“Ο εχθρός στο έργο είναι ουσιαστικά το κράτος με ένα συγκεκριμένο προσωπείο, με το προσωπείο της εφημερίδας "Die Zeitung". Δυστυχώς το κράτος παραμένει εχθρός μας. Όπως αναφέρεται και στην παράσταση, “ο πολίτης είναι απροστάτευτος σε όλο αυτό το απρόσωπο σύστημα”. Είναι κάτι που υπήρχε το 1910, υπήρχε το 1974 -έτος γραφής του έργου- και δυστυχώς υπάρχει και το 2014. Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε, είναι να δούμε τι σημαίνει "Die Zeitung" στην εποχή μας. Δεν είναι απλό, καθώς δεν υπάρχει σήμερα μια εφημερίδα που να συγκεντρώνει τέτοια επιρροή σε ένα μεγάλο πληθυσμό, αλλά υπάρχουν πάρα πολλά μέσα πια που κάνουν την ίδια δουλειά. Η "Die Zeitung" για εμάς είναι το ίντερνετ, οι εφημερίδες, η τηλεόραση, όλα αυτά που γίνονται στην εποχή μας. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να κοιτάξουμε τη δημοσιογραφία με την έννοια του εξωτερικεύω και κινώ πολιτικά νήματα. Το έργο δεν τίθεται ενάντια στον οποιοδήποτε δημοσιογράφο, αλλά έχει να κάνει με το πώς μπορεί η δημοσιογραφία να λειτουργήσει σαν γρανάζι ενός αόρατου συστήματος. Στο φινάλε του έργου,σαν κίνηση αυτοδικίας η Καταρίνα Μπλουμ σκοτώνει τον δημοσιογράφο μην έχοντας άλλη επιλογή. Δυστυχώς, θα βρεθεί ο επόμενος που θα πάρει τη θέση του, γιατί ο μηχανισμός είναι αόρατος και όχι ορατός. Και δεν είναι το πρόσωπο, αλλά η θέση και ο σκοπός της θέσης. Δεν πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι που υπηρετούν αυτό το σύστημα, του κίτρινου τύπου που, δεν έχουν επίγνωση σε τι παιχνίδια παίζουν. Υπερασπίζοντας τη δουλειά τους, έχουν μια αντίστοιχη άποψη σε αυτούς που μπορεί να τους κατακρίνουν. Κι έτσι δημιουργείται ένας χαριτωμένος εμφύλιος”.

Η μιζέρια γεννά τέχνη

“Η ομάδα μας υπάρχει από το 2012 με έδρα την Αθήνα. Δεν είναι μια σταθερή ομάδα με σταθερούς συνεργάτες. Περνάμε όλοι μαζί από τη φάση της καλλιτεχνικής εφηβείας στην καλλιτεχνική ενηλικίωση και έχει τύχει μέχρι στιγμής στις τρεις δουλειές που έχουμε παρουσιάσει να δουλέψουμε με διαφορετικούς συνεργάτες. Είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά είναι και η απάντησή μας στη μίζερη κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη και πολύ λίγες ευκαιρίες. Οπότε έχουμε μπει σε μια διαδικασία να αυτοοργανωθούμε και να δημιουργήσουμε πιο μικρές ομάδες και με πολύ μεράκι και λίγα χρήματα να προσπαθήσουμε να παράξουμε τέχνη. Για το λόγο αυτό, είχαμε την ανάγκη να ταξιδέψουμε με αυτό το κόνσεπτ σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μέχρι τώρα, έχουμε παρουσιάσει το έργο μας σε Καρδίτσα, Άρτα, Γιάννενα, Πρέβεζα, Βέροια, Κοζάνη, Φλώρινα, Τρίκαλα και μετά από μία παύση στην Αθήνα βρεθήκαμε στην πανέμορφη Σύρο και έπεται συνέχεια”.