Ένα συνειρμικό «ταξίδι» πολλών

Τα παπούτσια που «δανείστηκε» από σημαντικούς συνθέτες και σύγχρονους λογοτέχνες της χώρας μας, φοράει ξανά η ερμηνεύτρια Χριστίνα Μαξούρη για να «ταξιδέψει» το κοινό της Σύρου με παλιές και νέες μελωδίες και κείμενα  των Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη και άλλων σπουδαίων δημιουργών.

Έπειτα από ένα διετή κύκλο sold out παραστάσεων στην Αθήνα, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Μιλάνο, τα «Δανεικά Παπούτσια» παρουσιάζονται σήμερα και αύριο στο Θέατρο «Απόλλων» από το Κέντρο Χορού «Ακροποδητί».

Σε συνέντευξή της στην «Κοινή Γνώμη» η δημιουργός της a capella μουσικής παράστασης, Χριστίνα Μαξούρη μιλάει για τη δύναμη της πολιτιστικής «κληρονομιάς» που αποτελεί διαχρονικά το στέρεο έδαφος για περαιτέρω δημιουργία και έκφραση, αλλά και για τις μνήμες που ζωντανεύουν ξανά και ξανά μέσα από τη μουσική και το λόγο.

Ποιους συναισθηματικούς συνειρμούς ακολουθήσατε για τη δημιουργία της συγκεκριμένης παράστασης;

«Επιθυμία μου ήταν να επιλέξω τραγούδια που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή. Η επιλογή των τραγουδιών δεν έγινε με την τακτική που θα ακολουθούσαμε για μια τυπική συναυλία ή ένα live stage. Στόχος μου ήταν μέσα από τραγούδια και κείμενα που συνδέονται με προσωπικές μνήμες και βιώματα να συμπληρώνεται η εικόνα και η ατμόσφαιρα σε συνδυασμό και με τον θεατή, που αποτελεί μέρος όλου αυτού. Οπότε, επέλεξα τραγούδια που κουβαλάω χρόνια μέσα μου και άφησα να δώσει τη σκυτάλη το ένα στο άλλο χωρίς λογική εξήγηση. Η τελική δομή της παράστασης δίνει την εντύπωση πως έχει χυθεί πολύ μελάνι στο χαρτί, όμως κατά κύριο λόγο η σειρά των κομματιών ήταν συνειρμική, ακολουθώντας το θυμικό μου».

Τι συμβολίζει ο τίτλος «Δανεικά Παπούτσια»;

«Όταν ξεκίνησε αυτή η παράσταση δεν είχα δικό μου υλικό, οπότε ερμηνεύοντας γνωστά και αγαπημένα τραγούδια, ήταν σαν να φοράω τα παπούτσια άλλων για να πορευτώ. Ο τίτλος ανήκει στον εξαίρετο γραφίστα της ΕΜΙ, Πέτρο Παράσχη, ο οποίος έχει δημιουργήσει πάρα πολλά εξώφυλλα δίσκων τη τελευταία εικοσαετία. Εκείνος βάφτισε την παράσταση με ένα όνομα όμορφο και εύστοχο που περιγράφει ακριβώς αυτό που είναι».

Πώς είναι για έναν καλλιτέχνη να «φορά» τα παπούτσια τόσο σημαντικών δημιουργών;

«Αυτό ώρες-ώρες αγγίζει την πληρότητα. Δίνει μια τεράστια ζεστασιά και ελπίδα, καθώς και δύναμη για να περάσουμε από το ένα «ταξίδι» στο άλλο. Και σ’ όλο αυτό, έρχονται σιγά-σιγά και ακουμπάνε οι φωνές των θεατών, τραγουδώντας μαζί μου, κάποια σχόλια κατά τη διάρκεια της παράστασης, χαμόγελα, συγκίνηση και δικές τους μνήμες, που σε όλους ξυπνάνε όταν ακούνε κάποια τραγούδια ή κείμενα. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα μοναχικό «ταξίδι», αλλά για ένα «ταξίδι» πολλών».

Ποια ήταν η αποδοχή της παράστασης στο εξωτερικό;

«Τόσο στην Αγγλία και τη Γαλλία, όσο και στο Μιλάνο ο κόσμος γνωρίζει τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, οπότε αυτό που τους κρατούσε ήταν το τραγούδισμα, ο γενικός λόγος και τα κείμενα. Κάποια εξ’ αυτών ήταν μεταφρασμένα και κάποια άλλα ήταν στη γλώσσα τους. Στο Παρίσι παρουσιάστηκαν ποιήματα του Ιβάν Γκολ, οπότε δεν μεταφέρθηκαν ποιήματα του Σαχτούρη ή του Αναγνωστάκη γιατί είναι και δύσκολο να μεταφραστούν. Αλλά του Χατζιδάκι, του Ελύτη ή του Λειβαδίτη η γλώσσα είναι πιο απλή. Το κοινό αγκάλιασε την παράσταση, είτε γιατί αγαπά τα ελληνικά τραγούδια, είτε γιατί είχαν μπροστά τους κάποιον που τραγουδούσε a capella. Υπήρχε μια πολύ ωραία ησυχία και αφοσίωση. Γιατί ο κόσμος αγαπά εκτιμά και σέβεται το γεγονός ότι ένα μέρος ενός μεγάλου πολιτισμού, ταξιδεύει».

Το έργο όλων αυτών των δημιουργών αποτελεί έμπνευση για έναν καλλιτέχνη;

«Αδιαμφισβήτητα, όπως και πολλά ακόμη που υπάρχουν γύρω μας. Έμπνευση μπορεί να σου δώσει η γιαγιά σου, ένα παιδί, ένα ζευγάρι στο δρόμο, ή ένα δέντρο. Απλώς αυτά, δημιουργούν ένα πάρα πολύ στέρεο έδαφος, σαν να το καλλιεργούν, να το οργώνουν για να δημιουργηθεί κάτι. Είναι όπως ο σύγχρονος χορός, που η βάση του είναι ο κλασικός, το μπαλέτο. Κάποια κείμενα και μορφές είναι θεμελιώδη κεφάλαια του πολιτισμού».

Μετά τα «Δανεικά Παπούτσια» τα οποία θα επαναληφθούν τον προσεχή Φεβρουάριο στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ποια είναι τα μελλοντικά σχέδιά σας;

«Η ολοκλήρωση του πρώτου προσωπικού δίσκου μου, ο οποίος θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο σε μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και στίχους της Ελένης Φωτάκη. Ήδη κυκλοφόρησε το πρώτο τραγούδι με τίτλο «Τι κάθαρμα που είσαι». Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό για την προώθηση του δίσκου, η οποία θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας καινούριας παράστασης».