Θα χυθεί αίμα

“Το τελευταίο έργο μου

στο Απόλλων τ' ανεβάζω

κι όσοι με πίκραναν πολύ

τώρα που φεύγω απ' τη σκηνή

καντήλια θα τους κατεβάζω”

Να μου το θυμηθείς. Το τραγουδάκι αυτό, μέχρι τις γιορτές των Χριστουγέννων θα έχει γίνει μεγάλο σουξέ και μάλιστα με αναρίθμητες διασκευές. Ο καθένας που θα τρώει “πόρτα” από το θέατρο και θα πρέπει να στραφεί σε έτερο χώρο για την εκδήλωσή του, θα το περνάει και από μια ηχογράφηση για το youtube. Θα πηγαίνουμε να ακούσουμε ένα και θα μας προτείνονται 101, σαν τα σκυλιά της Δαλματίας. Μόνο που αυτά δε θα γίνονται γούνες, για να ξεμπερδέψουμε μια και καλή.

Θα μου πεις βέβαια, πόσος πόνος να χωρέσει σε ένα άσμα μόλις τριών λεπτών κι οχτώ δευτερολέπτων; Δεν είναι δα και λίγο να έχεις κάνει τόσα όνειρα ότι θα παίξεις σε ένα πολιτιστικό μνημείο όπως αυτό και ξαφνικά να σου γκρεμίζονται το ένα πίσω από το άλλο, εξαιτίας της νέας τακτικής - λέγε με και ξεσκαρτάρισμα - που οσονούπω θα εφαρμόσει ο αρμόδιος φορέας.

Λογικό είναι να ανασκουμπωθεί ο δήμος μετά τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα διαρροών στην οροφή του θεάτρου. Μπορεί εν μέσω καλοκαιριού, πέντε - δέκα σταγόνες να θεωρούνταν μια ανάσα δροσιάς, αλλά όταν αυτό συμβαίνει το χειμώνα, όπου η θερμοκρασία σέρνεται στα πατώματα, δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Επιπλέον, καιροφυλακτεί ο κίνδυνος να γλιστρήσει κανείς και να εκτοξευτεί πάνω στους θεατές των πρώτων θέσεων. Θα θέλει ένας φιλόμουσος να απολαύσει μια γνωστή όπερα και θα προτιμά να τη δει μαζί με τους τεχνικούς στον τελευταίο εξώστη του θεάτρου, παρά να καθίσει πρώτη σειρά και να ζει με το φόβο ότι θα φάει στο κεφάλι τη σοπράνο.

Τουλάχιστον, αν η διαρροή εξυπηρετούσε ως εφέ στο πλαίσιο μιας παράστασης, κανείς δεν θα διαμαρτυρόταν στον ίδιο βαθμό. Αλλά είναι κάπως δύσκολο να εντάσσεις σε κάθε πρόγραμμα και μία βροχή. Εκτός αν ακολουθήσουμε το παράδειγμα μεγάλων θεάτρων της Αγγλίας και παρουσιάζουμε καθ' όλη τη διάρκεια του χειμώνα το “Singing in the rain”. Το καλοκαίρι θα βομβαρδιζόμαστε από τα καθιερωμένα φεστιβάλ και μόλις φθινοπωριάσει, θα αρχίζουμε πάλι τους χορούς και τα τραγούδια κάτω από τη βροχή, μέχρι να μουλιάσουμε.

Όσο για το κοινό; Το προσωπικό του “Απόλλωνα” θα μπορούσε κάλλιστα πριν από κάθε παράσταση να μοιράζει στους θεατές αδιάβροχα, ομπρέλες και κουβάδες, ενώ καλή επιχειρηματική ιδέα θα ήταν να τοποθετηθούν όλα αυτά στις καινούριες προθήκες του θεάτρου και να ενοικιάζονται, ώστε να καλυφθούν και τα έξοδα προμήθειας του εξοπλισμού.

Ιδέες υπάρχουν, αλλά ο ΟΠΑΣ δεν καταφεύγει σε τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις, για να μην εκτεθεί όπως μερικοί θρασείς πολιτικάντηδες αυτής της χώρας. Επομένως, κάθισε κάτω, τα έβαλε όλα στο μπλέντερ, χρησιμοποίησε και το παράδειγμα του “Απόλλωνα” της Πάτρας, ο οποίος από τις πολλές αποκριάτικες εκδηλώσεις άρχισε να καταρρέει σαν τους Δίδυμους Πύργους χωρίς τη σύγκρουση κάποιου αεροσκάφους επάνω του και κατέληξε ότι θα πρέπει να κάνουμε λίγο κράτει στην αξιοποίηση του θεάτρου.

Πράγμα που σημαίνει, ότι από δω και μπρος θα γίνεται ένα ωραιότατο “face control” στις προτάσεις που θα υποβάλλονται στον Οργανισμό για εκδηλώσεις εντός του “Απόλλωνα”. Το προσωπικό θα αξιολογεί ποιες από αυτές πληρούν τις προδιαγραφές για να πραγματοποιηθούν στο Θέατρο και οι υπόλοιπες θα παραπέμπονται σε άλλους χώρους του νησιού, όπως η Πινακοθήκη ή η αίθουσα “Κωνσταντίνος Τουλούπης” στα Λύκεια, στο Μάννα.

Συνεπώς, “θα κλάψουνε μανούλες”, καθώς η επιθυμία πολλών ανθρώπων να φιλοξενηθεί η δουλειά τους στο ιστορικό θέατρο της Σύρου θα καταποντιστεί, μόλις η διοίκηση τους ανακοινώσει ότι “υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια”, είτε κουρδιστά, είτε σαγκουίνια με την κατακόκκινη σάρκα. Το πρόβλημα θα παρουσιασθεί όταν οι ομάδες αυτές θα μεταφράσουν τις ενέργειες “για προστασία και ελάφρυνση του θεάτρου” ως ένδειξη υποβάθμισης του δικού τους έργου. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν φτάσει στα αυτιά μας παράπονα τοπικών παραγόντων, που κάνουν λόγο για τεμενάδες του δήμου σε επαγγελματικούς φορείς και όχι στους ερασιτέχνες, οι οποίοι ζουν και δραστηριοποιούνται στο νησί δώδεκα μήνες το χρόνο.

Εν ολίγοις, όταν οι απορρίψεις προτάσεων για σεμινάρια, παιδικές παραστάσεις και άλλες εκδηλώσεις μικρότερης εμβέλειας στο θέατρο, αρχίσουν να πέφτουν σαν “βροχή”, τότε η γκρίνια και η μουρμούρα θα εξελιχθούν σε μεγαλύτερη μάστιγα ακόμη και από την οικονομική κρίση.

“Και πού θα χωρέσουν όλοι οι μαθητές της σχολής”; “Έχουμε τεράστια σκηνικά”. “Έχουμε πούλμαν με επισκέπτες από την πατρίδα”. “Έχω δυο παιδιά που σπουδάζουν και πεθερά κατάκοιτη στον Ευαγγελισμό”.

Δε γλιτώνουμε τον νευρικό κλονισμό. Όμως, τι μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση; Σαφώς θα έπρεπε να πραγματοποιείται αμεσότερη και αποτελεσματικότερη αποκατάσταση των φθορών, προκειμένου να μην υπάρχουν προβλήματα, αλλά μέχρι να διευθετηθεί το ζήτημα ας βρούμε μία κοινή συνισταμένη. Γι' αυτό:

“Κάντε υπομονή

και η σκηνή θα γίνει πλέον πιο στεγνή

κάντε υπομονή

και θα τους πω, να παίξουμε “Βροχοποιό””