Όλο ούζο ούζο...το βαρέθηκα

Πραγματικά θαυμάζω όλους εκείνους που είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν με πίστη και αφοσίωση, μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος τους, τις θέσεις τους, ακόμα κι αν βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν έχουν πάντα το δίκιο με το μέρος τους.

Είναι σημαντικό να υπάρχουν άνθρωποι που μένουν πιστοί στη φιλοσοφία τους και δεν την απαρνούνται, επειδή το απαιτούν οι περιστάσεις . Είναι συγκινητικό να τους βλέπεις να προασπίζονται με κάθε τρόπο το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, χωρίς να οπισθοχωρούν μπροστά στο ενδεχόμενο της λαϊκής κατακραυγής. Και βέβαια είναι μαγκιά να μην συντάσσονται με το πλήθος και να μη φοβούνται -παρά τις όποιες πιέσεις- να ορθώσουν το ανάστημά τους και να ξεχωρίσουν, χάρη στη δύναμη και το απαράμιλλο σθένος τους.

Όταν όμως κάποιοι δεν υποκινούνται ιδεολογικά, αλλά αποκλειστικά και μόνο από το προσωπικό τους συμφέρον, όταν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και επικαλούνται τη “συλλογική” ευθύνη για να φυλάξουν τα νώτα τους και τέλος, όταν ανακυκλώνουν συνεχώς τα λεγόμενά τους για να ολοκληρώσουν την πλύση εγκεφάλου στο κοινωνικό σύνολο, τότε είναι απλά εκνευριστικό.

Εφόσον λοιπόν έχουμε ελευθερία λόγου, θα πω και εγώ, χωρίς φόβο και πάθος ότι δεν αντέχω άλλο να με βομβαρδίζεις με τις ίδιες και τις ίδιες πληροφορίες, προκειμένου να συντηρήσεις τις δικές σου εμμονές. Απαριθμώντας διαρκώς τα αιτήματά σου, τα οποία οι “ανίκανες” αρχές του τόπου δεν ικανοποιούν, καθώς εξετάζουν σφαιρικά τα πράγματα και όχι με επίκεντρο τη διατήρηση της “καρέκλας” σου, δεν πετυχαίνεις τίποτα περισσότερο από το να γίνεις γραφικός.

“Το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς”... Και δε θα βαρεθώ εγώ, ένας ταπεινός σύμβουλος τις δικές σου υποδείξεις, οι οποίες ανταγωνίζονται το “Ρετιρέ” στην προβλεψιμότητα; Το ότι έχω αποστηθίσει τις ατάκες, δε σημαίνει ότι περιμένω να τις ακούσω για να τις συμπληρώσω. Απλά, δοκιμάζω τις αντοχές μου, προσπαθώντας παράλληλα να σου αποδείξω ότι αυτό που κάνεις είναι ουσιαστικά ανώφελο.

Με το να μου εξηγείς κάθε τρεις και λίγο την αδικία που έχει υποστεί το “ποίμνιό” σου, εκβιάζοντας ακόμα και το συναίσθημά μου, δεν πρόκειται να με “προσηλυτίσεις”. Όσο κι αν επενδύσεις στις τύψεις, το στρατηγικό σου σχέδιο δεν θα έχει τα αποτελέσματα που προσδοκάς. Δε θεωρώ τον εαυτό μου ούτε απόλυτο, ούτε αμείλικτο, ούτε άτεγκτο. Από τη στιγμή που προτείνω συμβιβαστικές λύσεις για το κοινό όφελος, μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει ότι η ζυγαριά μου ισορροπεί και δεν κλίνει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Πώς μπορείς όμως εσύ να μιλάς για δημοκρατικότητα και στέρηση δικαιωμάτων, όταν δε διστάζεις να γυρίσεις την πλάτη σου στις ανάγκες των άλλων, προκειμένου να εξασφαλίσεις τη δική σου “άπλα”; Είναι...τουλάχιστον παράδοξο. Κατηγορείς τις “κεφαλές” για επιδερμική αντιμετώπιση των προβλημάτων σου, την ίδια στιγμή που ζητάς από τους ίδιους να μην ασχοληθούν με κανέναν άλλον, ακόμα κι αν είσαι εσύ αυτός που βρέθηκε στο δρόμο του και όχι εκείνος στο δικό σου.

Συνεπώς, διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου για να τους πείσεις όλους ότι κάποιοι εισβάλλουν αυθαίρετα στον προσωπικό σου χώρο, όταν στην πραγματικότητα γίνεται ένα ξεσκόνισμα της παροιμίας: “ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα”. Και για ποιο λόγο θα πρέπει κάθε φορά να εκδιωχθεί κάποιος, για να νιώσει ικανοποιημένος ο διπλανός του;

Άλλο “εμμένω στις απόψεις μου” και άλλο “έχω εμμονές”. Οι εμμονές δεν σου επιτρέπουν να δεις την αλήθεια κατάματα, ούτε να είσαι αντικειμενικός. Βλέπεις τα πράγματα μονόπλευρα και αισθάνεσαι ότι είσαι περικυκλωμένος από εχθρούς, τους οποίους προσπαθείς να “εξολοθρεύσεις”, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αυτή είναι η λύση για τη δική σου επιβίωση.

Φτάνεις λοιπόν στο σημείο να ξεκινάς πόλεμο “με νύφες και μ' αγγόνια”, αναγκάζοντας τους άλλους να γίνουν με το ζόρι αντίπαλοί σου. Και επειδή είσαι προετοιμασμένος ότι θα χυθεί αίμα, δεν θα ησυχάσεις μέχρι να αναδειχθεί ο νικητής από αυτή τη μάχη. Μέχρι τότε, “πυροβολείς” από μακριά, ρίχνεις τα “πυρά” σου, στήνεις εμπόδια, καταδίδεις τους “ξένους κατακτητές” και μετατρέπεις έναν δημόσιο χώρο - και δη ευαίσθητο - σε εμπόλεμη ζώνη.

Ωστόσο, εξακολουθείς να διαλαλείς ότι δεν διαιωνίζεις την κατάσταση κι ότι απλά συντάσσεσαι με τον όχλο, όταν όλοι γνωρίζουν ότι εσύ είσαι αυτός που κινεί τα νήματα. Κι ενώ σε συμβουλεύουν να μετριάσεις τα φιλοπολεμικά και φιλοσυγκρουσιακά σου αισθήματα, μέχρι να προετοιμαστεί κατάλληλα το έδαφος για την αλλαγή που ζητάς, εσύ δεν παραδίδεις τα όπλα, εάν δε γίνει το δικό σου εδώ και τώρα.

Και ποια τελικά είναι η λύση; Να γινόμαστε εξωφρενικά επίμονοι μέχρι τελικά να μην υπολογίζει κανείς τη γνώμη μας, για την οποία αρχικά είχαμε καταχειροκροτηθεί; Εάν είναι να την πάθω σαν το βοσκό του Αισώπου και στο τέλος δεν με πιστεύει κανείς ότι ο λύκος μου τρώει όντως τα πρόβατα, ας συμπλεύσω με την ομήγυρη κι ας κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ, “απλός θνητός”.