Του απωθημένου... το συμβούλιο

Κι ομολογώ πως τελευταία αναρωτιόμουν πόσο θα κρατήσει το όνειρο... Μία ριζική σχεδόν ανανέωση προσώπων σε έναν θεσμό, ωθεί κάποιον να διατηρεί την πεποίθηση εύλογα, πως θα σηματοδοτήσει το καινούργιο, το νέο, το φρέσκο, το μη κουρασμένο, το σοβαρό, το συνεπές, το ουσιαστικό, το ειλικρινές και το γεμάτο όρεξη για δουλειά.

Βάσει των πρώτων δειγμάτων, θα θεωρούσε κάποιος πως ο διάλογος που θα αναπτύσσεται σταδιακά ανάμεσα στις διαφορετικές πλευρές ενός νέου συμβουλίου, θα απέχει έτη φωτός από τις εικόνες που βιώναμε παλαιότερα, με αιρετούς να δίνουν ρέστα υποκριτικού ταλέντου μπροστά στις κάμερες, στο όνομα της διαφάνειας και της διαυγούς διαχείρισης των οικονομικών.

Κι ενώ το παραμύθι φαινόταν να έχει λάβει σχεδόν οριστικά μία άλλη τροπή, με τις διαδικασίες των συνεδριάσεων να παρουσιάζουν μία αξιοπρεπή εικόνα, να τηρούνται οι χρόνοι τοποθετήσεων κι ερωτήσεων, να έχει τεθεί στο περιθώριο η άσκοπη κι άνευ ουσίας κριτική αλλά και να υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός σε επίπεδο εκφράσεων, όταν το “πλοίο” πλησιάζει στη... Ρόδο, όλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν το... πήδημα!

Γάμους, παντρολογήματα, “όπλα” επιδερμικού αντίλογου κι άλλα “προικιά” προεκλογικής φύσης κάνουν την εμφάνισή τους ξανά και ξανά κι οδηγούν τους ταλαιπωρημένους πολίτες που θα παρακολουθήσουν με οποιονδήποτε τρόπο τις εξελίξεις, στην... τρέλα!

Τι κι αν το θέμα που έχει τεθεί προς συζήτηση είναι μείζονος σημασίας, ιδιαίτερα σοβαρό κι εν μέρει ευαίσθητο, δεδομένων των οικονομικών αγωνιών που βιώνει το κάθε νοικοκυριό και μάταια προσδοκά από κάθε πλευρά, μία μικρή έστω ελάφρυνση από το βαρύ κι ασήκωτο οικονομικό φορτίο που έχει κληθεί αδίκως να σηκώσει από το κεντρικό κράτος και τους επιτηρητές της κακιάς ώρας, φαίνεται πως ορισμένοι επαναπαυμένοι στις δάφνες τους κι έχοντας αρπάξει γερά τη θέση τους – από οποιαδήποτε παράταξη κι αν προέρχονται –, στα δύσκολα, φορούν τη στολή τους, αρπάζουν την ασπίδα του αποπροσανατολισμού και ξεκινούν για τον λασπο-πόλεμο!

Πανοπλία νούμερο 1: Επιχείρηση παρελθόντος. Υποστηρίζω πως δεν μπορείς να κινηθείς διαφορετικά από τους προκατόχους μας σε σοβαρά θέματα, σου εξηγώ που μοιάζετε και που δεν μοιάζετε, είμαι ιδιαίτερα σαφής, σου επισημαίνω τις “τρύπες” και σε αποδομώ προκειμένου να σε τοποθετήσω εκεί που υποστηρίζω πως ανήκεις ρεαλιστικά, μειώνοντάς σου αυτόματα το επαναστατικό ανάστημα της αλλαγής.

Πανοπλία νούμερο 2: Δεν θυμάμαι, δεν ήμουν εγώ. Τσουβαλιάζω τις παρατηρήσεις σου σε χρόνο ντε τε, αξιοποιώ κάθε κλάσμα δευτερολέπτου της τοποθέτησής μου, αφού έχω το πλεονέκτημα να μη με διακόψει κανείς κι απαριθμώ έναν προς έναν τους λόγους για τους οποίους διαφέρω από την κορυφή μέχρι τα νύχια με τα “φαντάσματα” του παρελθόντος. Χρησιμοποιώ κατηγορηματικό τόνο και ύφος, ελίσσομαι στο βασικό θέμα για το οποίο “δεν έχει ανοίξει μύτη” κι εκτός από το νοικοκυριό που επιβάλλω εγώ και τα μέλη της ομάδας μου, για να προσδώσω αίγλη στην τοποθέτησή μου, “βαφτίζω” επένδυση, μία απλή – πλην όμως αναγκαία – αντικατάσταση.

Πανοπλία νούμερο 3: Από τα σαλόνια, στα αλώνια με μαράζι και θυμό! Κι εκεί που πλησίαζα να κατοχυρώσω μία θέση μόνιμη και πιο κεντρική μπροστά από το φως της δόξας και πίστευα πως θα είναι αυτή η τριετία που θα παίξω τα ρέστα μου και ενδέχεται μελλοντικά να αναλάβω και τα ηνία που τόσο πολύ ονειρεύομαι από τα μικράτα μου – κι ας λεν όλοι πως είναι όνειρο θερινής νυκτός – τώρα που σε βρήκα... τώρα θα σε φάω που έλεγε και η μαϊμού κρατώντας τη μπανάνα! Ξεκινώ να σε χτυπώ εκεί που πονάς, διότι γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα πως αν δεν ανασάνει ο μικρομεσαίος που τόσο πολύ πίστεψε σε σένα, όταν θα δει μπροστά του, τους μεγάλους επενδυτές θα σε γδάρει ζωντανό. Εξερεθίζω τη γαλήνη της κοινής γνώμης και στηρίζομαι σε μεγαλοστομίες, όταν σε σημαντική θέση υπήρξα μόλις ένα τρίμηνο... έτσι για τη δοκιμή!

Πανοπλία νούμερο 4: Σε αντιγράφω, σε αντιγράφω και στην κάμερα υπογράφω! Στοχεύοντας να αποφύγω όλα όσα σε έκαναν να αποκαλυφθείς τουλάχιστον στους νοήμονες, κρατώ τη βασική συνταγή της αντιπολίτευσης που άσκησες, αξιοποιώ ακόμη και τη θέση που κάθομαι και ξεκινώ να ζητώ απεγνωσμένα τα στοιχεία που υποτίθεται πως κλήθηκα εγώ και οι συνάδελφοί μου να υπογράψουμε με ευθύνη. Εξαπολύω πυρά τώρα που μπορώ να φωνάζω όσο θέλω, αλλά ταυτόχρονα, δεν ξεχνώ να αιτούμαι όσα πρέπει να γνωρίζω με κάθε λεπτομέρεια. Κοντά στα φώτα της δημοσιότητας, κάνω ακριβώς ό,τι έπραξες και σε οδηγώ να φαίνεσαι κατώτερος των περιστάσεων.

Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσε να απαριθμήσει κάποιος για το σύνολο όλων εκείνων που έβαλαν πανοπλία στην πρόσφατη συνεδρίαση. Θα μπορούσε επίσης να μιλήσει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακόμη και για την πανοπλία της σιωπής, για να απολάμβανε με την καρδιά του άφθονο γέλιο. Ωστόσο, το θέμα ιδωμένο από τη σκοπιά της που επιβάλλεται, θα ήταν καλό να επαναφέρει στην τάξη όσους ρίχτηκαν χωρίς αύριο... στο μέτωπο, γιατί η θητεία μόλις ξεκίνησε, ο δρόμος είναι μακρύς και προς το παρόν τα σκυλιά δεμένα! Το θέμα είναι τί κάνουμε με τα απωθημένα...