Αφηρημένη ψυχανάλυση λόγω ημερών

Μπορεί κάποιοι από εσάς να με νιώσετε... Το έχω ανάγκη! Όταν το μαύρο καταφέρει να γίνει άσπρο – δεν έχει σημασία αν αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι εφικτό – τότε εύλογα γίνεται αντιληπτό, πως ακόμη και η στοιχειώδης επικοινωνία ανάμεσά μας, έχει χαθεί.

Με ακούς; Δεν απευθύνομαι μόνο σε εσένα, απευθύνομαι και στον διπλανό μου και σε εκείνον που βρίσκεται απέναντι, στο σύμμαχο και στον πολέμιο και ξέρεις... μπορεί ή μάλλον επιβάλλεται να απευθυνθώ πρωτίστως και στον ίδιο τον εαυτό μου.

Είναι κρίσιμη η στιγμή που διανύει η χώρα μας και ποιος ασχολείται τώρα με οτιδήποτε άλλο, πέρα από το παρόν και το μέλλον της, αφού από αυτό εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η ίδια η ζωή μας! Αν και εσωτερικά αντιδρώ, παρόλα αυτά και με εξαιρετικά βαριά διάθεση, αφού τα αποθέματά της καλώς ή κακώς από τον ανελέητο βομβαρδισμό καταστροφολογίας των ημερών τελικώς εξαντλήθηκαν, προσπαθώ να γράψω, αφού δεν γίνεται να μείνω ασυγκίνητη από την επικρατούσα κατάσταση. Ομολογώ πως τέτοια εσωτερική σύγκρουση, πρώτη φορά την αισθάνομαι!

Ο νομπελίστας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης είχε προβεί στη διαπίστωση πως “η Ελλάδα είναι η χώρα των παράλληλων μονολόγων”. Κι εκ του αποτελέσματος, σήμερα, αυτό αποδεικνύεται και όχι μόνο σε επίπεδο εθνικών συνόρων! Επικοινωνία, συνοχή, συνεννόηση; Λέξεις άγνωστες ακόμη και για το λεξιλόγιο του καθενός από εμάς. Ως πολίτες παραμένουμε τελικά προσκολλημένοι σε παρατάξεις και κόμματα, τα οποία σε όποιο μέτωπο κι αν επικαλούνται πως κινούνται, στην πραγματικότητα απέχουν πολύ από την προώθηση της όποιας ιδεολογίας λένε ότι υποστηρίζουν, ακολουθούν κι εφαρμόζουν. Κλείνουμε μάτια κι αυτιά! Δεύτερη φύση μας οι παρωπίδες και προχωράμε επάνω σε ράγες! Δεν αναρωτιόμαστε καθόλου για τον τελικό προορισμό!

Ακόμη και στην πλέον κρίσιμη ιστορικά εποχή, μένουμε προσκολλημένοι σε ό,τι παρουσιάζεται άσπρο, ενώ κατά βάθος είναι κατράμι μαύρο!

Συμφωνία, μη συμφωνία, παραμονή, έξοδος, φεύγουμε εμείς, μας προκαλούν οικονομική ασφυξία και υποτασσόμαστε, αν και αποτελούν σενάρια που θα έπρεπε όλους να μας ενεργοποιούν και να μας οδηγούν στην ανάπτυξη ενός διαλόγου για την προάσπιση της οντότητάς μας ως χώρας, ωστόσο κάθε άλλο παρά αυτό κάνουμε!

Στη χώρα μας, στον τόπο μας, αν θέλετε και στην Ευρώπη “μας”, μάθαμε να μιλάμε μόνοι, να μην ακούμε τίποτα να απαιτούμε αλλά κι εν τέλει... να επαιτούμε! Πιστοί ακόλουθοι της κομματοκρατίας, ιππότες της ρουσφετολογίας, υπερασπιστές της ιδιοτέλειας και φονιάδες της αλήθειας, τόσα χρόνια γενιές και γενιές κατάφεραν να υποταχθούν σε γραμμές, να αγκιστρωθούν από το φόβο των μικρο-εξυπηρετήσεων, της κάλυψης των προσωρινών συμφερόντων, της εξασφάλισης του βολέματος και να αποτελέσουν μία εύκολη μαγιά πειραματόζωου!

Η συντριπτική πλειοψηφία εξ ημών πουλήσαμε αξίες φθηνά αγοράζοντας μία θέση για την ψυχή μας στον διάολο! Πιστεύουμε ότι εξασφαλίζουμε έτσι, αιωνιότητα κι αθανασία! Προσωπική πεποίθηση... Ψευδαίσθηση! Ξεχάσαμε να μιλάμε, να αμυνόμαστε, να αντιδρούμε, να εκφραζόμαστε να στοχεύουμε αλλά και να συμπορευόμαστε!

Πίσω από όλα, πίσω από κάθε κατάσταση υπάρχει ο άνθρωπος! Εξαρτάται όμως τί είναι αυτός ο άνθρωπος και τί υπηρετεί! Ανάλογα με το περιεχόμενό του, με αυτό που είναι, με αυτό που επιθυμεί ή ανάλογα με αυτό που προωθεί από θέσεις που κατέχει, διαμορφώνεται κάθε φορά το πλαίσιο εντός του οποίου, οι πολίτες ενός τόπου, μίας χώρας, μίας Ένωσης καλούνται να πορευθούν.

Ξέρετε κάτι; Ανάμεσα σε όλους εκείνους που μέχρι σήμερα η ιστορία, η λογοτεχνία και η τέχνη έχουν καταγράψει ως προσωπικότητες, εγώ θα εντάξω και τη γιαγιά μου! Προσωπικότητα απλή κι αληθινή! Να σας πω τί υποστηρίζει; Πως τελικά υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι και μάλιστα μερικοί από αυτούς εύκολα, ανέξοδα και με ευχαρίστηση βαφτίζουν το μαύρο, άσπρο!

Τί να σου κάνουν οικονομικές αναλύσεις, περιεχόμενα βιβλίων που φέρουν την υπογραφή πολιτικών φιλοσόφων αλλά και ιστορικών όταν χωρίς να το έχεις αντιληφθεί σε έχουν μετατρέψει σε έναν άνθρωπο που έχει ξεχάσει να μιλά, να επικοινωνεί αλλά και να αμύνεται ή να αντιδρά!

Τα ερωτήματα είναι λοιπόν απλά: Πώς μετατρέπεται ξαφνικά ένα πολυετές επικίνδυνο παρελθόν, σε υγιές παρόν άμοιρο ευθυνών; Πώς το μη βιώσιμο χρέος “φαίνεται” βιώσιμο, πώς ο βιαστής μίας χώρας γίνεται εταίρος, πώς ο υπερασπιστής ενός λαού γίνεται θύμα των κακών και πώς μία σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική εφαρμόζεται φιλολαϊκά;

Σε τούτη τη ζωή, να το ξεκαθαρίσουμε, τα όρια, η τάξη και τα μέτρα είναι επιβεβλημένα! Για πολιτικούς και για πολίτες! Για κάθε άνθρωπο! Για να υπάρχουν όμως και να τηρηθούν, προϋποθέτουν την ίδια την ύπαρξη!

Με την ελπίδα – όπως κάποιοι έσπευσαν πριν “ξημερώσει” να φωνάξουν ότι ήρθε – πως όλα τώρα αρχίζουν... αφήνω ανοικτή μία μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας ότι μπορεί αυτό που βλέπουμε άσπρο να μην είναι στην ουσία του μαύρο!

Εξαντλημένη και ξεκούρδιστη ψυχολογικά, πλην όμως υποψιασμένη... μία από εσάς!