Ο μικρόκοσμος σας, βλάπτει σοβαρά την ουσία...

Είναι βασικό χαρακτηριστικό των μικρών κλειστών κοινωνιών όπως αποδεικνύεται να μαστίζονται από τη μανία της κοντόφθαλμης σκέψης, της περιορισμένης λογικής και της απώλειας κάθε νηφάλιας προσέγγισης αναφορικά με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Αποτελεί ασθένεια, που αν μη τι άλλο, απαιτεί αυξημένη προσπάθεια για να ιαθεί, το γεγονός πως υπάρχει μία συγκεκριμένη μερίδα πολιτών που αδυνατεί να δει όλα εκείνα που διαδραματίζονται πέραν της μικρής αυλής της, με αποτέλεσμα να στοχεύει αποκλειστικά και μόνον στην ικανοποίηση των αυλοκολάκων της...

Ζητήματα που απαιτούν κοινωνικά αντανακλαστικά και ζητούν από τους ανθρώπους να επιδεικνύουν ολοένα και περισσότερη ανθρωπιά κι αλληλεγγύη, σε μία περίοδο που η πολιτική έχει πουλήσει – χωρίς επιστροφή - την ψυχή της στον οικονομικό διάολο, φαίνεται να μένουν στο περιθώριο της καθημερινότητας, η οποία έχει μπολιαστεί με αυτή τη μυωπική λογική που εμποδίζει κάθε είδους πρόοδο.

Τόποι μικροί, νησιά, χωριά μοιάζουν να χάνονται στο έλεός τους από διοικήσεις που επιμένουν να προσανατολίζονται στην ικανοποίηση της ματαιοδοξίας και του εγωισμού τους, χωρίς να υπολογίζουν πως το κάθε μέρος, αποτελεί ένα τμήμα του συνόλου που λέγεται χώρα και που ανήκει με τη σειρά της σε μία άλλη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή κοινότητα, που καλείται να συνυπάρξει με όλο τον υπόλοιπο παγκόσμιο χάρτη.

Εύλογα θα έπρεπε να μπορούσε να οδηγηθεί κάποιος στη διαπίστωση ότι όταν συμβαίνει κάτι κακό στο γείτονα, μπορεί προσωρινά να μην αγγίζει εμάς, όμως δεν αποκλείεται να περάσει κάποτε και το κατώφλι μας. Με παρόμοιο τρόπο οφείλουμε να σκεφτόμαστε πως για να αναπτυχθεί ο τόπος μας, πρέπει να υπάρχει ευημερία στην ευρύτερη οικογένεια που αυτός ανήκει. Άρα, τα ζητήματα που τον απασχολούν, οφείλουν να μας ενεργοποιήσουν πρωτίστως ως πολίτες.

Ξεχνούν ορισμένοι πως δεν είναι μόνον αιρετοί ή δημότες, αλλά πάνω απ΄ όλα είναι πολίτες αυτής της χώρας!

Επενδύουν... στο να διαγράφουν αυτήν την ταυτότητά τους, να αγοράζουν αγρό... και στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, εμμένοντας στην ανεκδιήγητη τακτική να σηκώνουν σκόνη και να πετούν λάσπη, την ίδια στιγμή που δεν αντιλαμβάνονται πως, ο απλός κόσμος, αφενός έχει πιο σοβαρά προβλήματα από το να ασχοληθεί με τα σάπια μπουμπούκια... της αυλής τους, κι αφετέρου, δείχνει να τους προσπερνά σε επίπεδο ευαισθητοποίησης, όσον αφορά σε φλέγοντα ζητήματα που δυστυχώς μπολιάζουν με αίμα, τον γαλάζιο ορίζοντα που οι ίδιοι αδυνατούν να δουν.

Αναρωτιέμαι, πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος που επί της ουσίας δεν έχει ρόλο, παρ΄ όλα αυτά, έχει για όλα λόγο και συνηθίζει να επιδίδεται στο προσφιλές για τον ίδιο άθλημα, της σπέκουλας προς όσους έχουν διαφορετική άποψη, επιχειρώντας να καθοδηγήσει την κοινή γνώμη και να της παρουσιάσει το παράλογο ως λογικό, όταν αυτή η κοινή γνώμη, δείχνει με την ανταπόκριση της στα κελεύσματα ανθρωπιάς, πως δεν ασχολείται με τον μικρόκοσμο και την αυλή του, αλλά μετουσιώνει τα κοινωνικά αντανακλαστικά της σε Πράξη! Πώς να αποκαλέσεις έναν άνθρωπο που όλη του η έγνοια περιορίζεται στην οικοδόμηση ενός πρεστίζ..., αδιαφορώντας για το μείζον ζήτημα της περιόδου, το προσφυγικό για το οποίο ο κάθε τόπος θα μπορούσε να προσφέρει πιο οργανωμένα τη στοιχειώδη υλική βοήθεια προς τον κάθε κυριολεκτικά ματωμένο συνάνθρωπο; Πώς θα ονομαζόταν ένας άνθρωπος που απέχει έστω και από τη λήψη της οποιασδήποτε πρωτοβουλίας διεκδίκησης, ακόμη και για πιο απλά θέματα από εκείνα που είναι μέρος της παγκόσμιας κρίσης, όπως για τον αποκλεισμό των νησιωτών σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση ή για την απουσία της ελάχιστης ακόμη δύναμης στις δομές Υγείας;

Λένε οι παλαιότεροι και είναι φρόνιμο να τους λαμβάνουμε υπόψιν, πως όταν δεν αφουγκράζεσαι την κοινωνία, εύκολα απομονώνεσαι, περιθωριοποιείσαι και συχνά γίνεσαι σε χρόνο μηδέν περιττός γι αυτήν! Όπως όλα δείχνουν, εκείνοι έχουν δίκιο... Και σήμερα, στον τόπο μας, ένα είναι το βέβαιο: Ο μικρόκοσμός σας, βλάπτει σοβαρά την ουσία...