Αφορισμοί και ευθύνες

Ακόμη ένα Σαββατοκύριακο πέρασε, με όλους μας να ασχολούμαστε με πυρκαγιές. Θλιβερή η κατάσταση, πόσο μάλλον, όταν το συγκεκριμένο πρόσφατο συμβάν, ξεκίνησε κατά τη διάρκεια ενός γλεντιού, μίας γιορτινής ατμόσφαιρας και μίας εκδήλωσης, που συγκρατεί και διατηρεί το παραδοσιακό τοπικό της χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να “τραβάει” κόσμο, τόσο από το νησί, όσο και από τους επισκέπτες, οι οποίοι χαίρονται να βρίσκονται σε τέτοιο κλίμα, καθώς είναι κάτι, που τους λείπει από τη δική τους καθημερινότητα.

Για τα αίτια της πυρκαγιάς υπήρξαν συλλήψεις. Οι συλλήψεις αυτές, δεδομένου, ότι πρόκειται για συμπολίτες μας, γνωστούς, συγγενείς, ή φίλους πολλών, αλλά και άγνωστους για μερικούς άλλους, έφεραν ποικίλες έντονες αντιδράσεις, οι οποίες εκφράστηκαν κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στην υπόθεση αυτή υπάρχουν δύο πλευρές και καλό είναι να τις λάβουμε και τις δύο υπόψιν, πριν προβούμε σε οποιαδήποτε βαρύγδουπη δήλωση και αφορισμό.

Από τη μία πλευρά, το πρώτο και κύριο στοιχείο, πρέπει να είναι ότι οι συλληφθέντες συμπολίτες, όπως δείχνουν όλα τα μέχρι στιγμής στοιχεία, δεν είναι εμπρηστές, δεν είχαν δόλο και σε καμία περίπτωση, δε θα έπρεπε να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης, για οποιαδήποτε άλλη πυρκαγιά έχει ζήσει το νησί.

Πρόκειται για ανθρώπους, που ναι μεν έπραξαν λάθος, ωστόσο, είχαν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια, να βοηθήσουν στην κατάσβεση, όπως μαρτυρούν οι ευρισκόμενοι στο σημείο και κατόπιν, να χτυπήσουν την “πόρτα” των αρμοδίων Αρχών και να ομολογήσουν, να πάρουν τη βαριά και μεγάλη αυτή ευθύνη, αντίθετα με άλλες περιπτώσεις πυρκαγιάς, που ξεκίνησαν από αμέλεια κάποιου, ο οποίος δεν παραδέχτηκε ποτέ το λάθος του.

Από την άλλη πλευρά όμως, υφίσταται ένα ζήτημα, το οποίο θα πρέπει να απασχολήσει όλους, πάνω στο νησί, είτε πρόκειται για πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς, είτε τις Αρχές, αλλά και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά.

Το ζήτημα αυτό, είναι κατά πόσο, το να κάνουμε τα “στραβά μάτια” και να αντιμετωπίζουμε ορισμένες αποδεδειγμένα επικίνδυνες καταστάσεις, με τη λογική του «δε βαριέσαι, τόσα χρόνια τα ίδια γίνονται, τι μπορεί να πάει στραβά», είναι εν τέλει περισσότερο επικίνδυνο, από κάθε άλλο παράγοντα.

«Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις… και την κακή του μέρα», λέει ο θυμόσοφος λαός και είναι κάτι, που στη συγκεκριμένη περίπτωση αρμόζει “γάντι”. Πρώτον, από την πλευρά των ίδιων των ανθρώπων, που κάθε χρόνο, με καλή πρόθεση, αλλά απερίσκεπτα, προχωρούν σε ρίψη φωτοβολίδων, που ωστόσο προορίζονται ως σωστικά μέσα των σκαφών και οι οποίοι επί δεκαετίες, σε πολλές περιπτώσεις, συνεχίζουν την ίδια πρακτική. Δεύτερον, από την πλευρά των αρμοδίων, διοργανωτών και Αρχών, οι οποίοι, καθώς αντιλαμβάνονται, ότι η πρακτική αυτή δημιουργεί μία γιορτινότερη ατμόσφαιρα στην κάθε εκδήλωση, αλλά και ποτέ στο παρελθόν, δεν έχει προκαλέσει πρόβλημα, επιτρέπουν τη συνέχισή της.

Δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει ζήτημα ασφαλείας, προκειμένου να είναι ο καθένας, από τη θέση του, υπεύθυνος για τις πράξεις του. Δε χρειάζεται να υπάρξει τραυματισμός, πυρκαγιά και ποιος ξέρει τι άλλο, προτού να αναλογιστούμε, ότι όταν επαναλαμβανόμενα, πράττουμε εσφαλμένα, κάποια στιγμή θα υπάρξουν συνέπειες.

Η κοινή λογική είναι απλή και ξεκάθαρη. Εφόσον δεν υπάρχει καμία δικλείδα ασφαλείας, ενόσω πραγματοποιείται αποδεδειγμένα επικίνδυνη ενέργεια, όσο προσεκτικός, όσο γνώστης, όσο πεπειραμένος, κι αν είναι αυτός που προβαίνει σε αυτή την ενέργεια, η ζημιά θα γίνει, αργά ή γρήγορα. Δεν είναι “κακό μάτι”, δεν είναι ατυχία, είναι συνέπεια, που κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να υποστούμε.

Το συμπέρασμα; Καλώς συνελήφθησαν οι υπαίτιοι, καλώς ομολόγησαν, καλώς θα τιμωρηθούν, με όποιο τρόπο αποφασίσει η δικαιοσύνη, ωστόσο κακώς επιρρίπτονται όλες οι ευθύνες πάνω τους. Δεν υπάρχει λόγος, να εκφράζονται ακραίες απόψεις, με προσωποποιημένες ύβρεις. Κυριότερα, όμως, δεν έχουν δικαίωμα να κρίνουν και να κατακρίνουν, όσοι με οφθαλμοφανή επίδειξη ανοχής, επί σειρά ετών, αφήνουν μία κακή πρακτική να διαιωνίζεται, στο όνομα της φαντασμαγορίας, ζητώντας, κατόπιν εορτής – κυριολεκτικά – τα “ρέστα”, από άλλους.