Κόβοντας την πίτα της “κρίσης”

Τι ‘ν’ αυτό που το λένε οικονομική κρίση; Τι ‘ν’ αυτό; Τι ‘ν’ αυτό;

Κανείς δεν αντιλέγει, ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τις περισσότερες πτυχές της ζωής μας, τις προσωπικές και διαπροσωπικές μας σχέσεις, καθώς επίσης και όλο το περιβάλλον, στο οποίο καλούμαστε να λειτουργήσουμε.

Η οικονομική κρίση ευθύνεται για πολλές – κυρίως δυσάρεστες – αλλαγές, που παρατηρούμε καθημερινά και αποτελούν την αιτία για μία γενικότερη μιζέρια, η οποία έχει κάνει κατάληψη στα σπιτικά, στους χώρους εργασίας, ακόμη και στις φιλικές συναθροίσεις.

Πολλά κακά οφείλονται στην κρίση. Πολλά, μικρά, ενοχλητικά “αγκάθια”, που δε μας αφήνουν τις περισσότερες φορές να είμαστε πραγματικά χαρούμενοι, διότι πίσω απ’ όλα πάντα υπάρχει η σκέψη του “πώς θα τα βγάλω πέρα”.

Ωστόσο, πέρα απ’ όλα αυτά, υπάρχει και μία τάση των τοποθετημένων, ή αιρετών, σε θέσεις ευθύνης, να κατηγορούν την οικονομική κρίση, για τα πάντα αδιακρίτως, ακόμη και για αυτά, που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να οφείλονται σε αυτή.

Δεν γίνονται έργα; Η οικονομική κρίση. Μειώνονται οι πόροι; Η οικονομική κρίση. Μειώνεται το προσωπικό; Η οικονομική κρίση. Καλά μέχρι εδώ, υπάρχει μία μεγάλη δόση αλήθειας (όχι πάντοτε, ωστόσο). Ολοκληρώθηκε με ελλείψεις το έργο; Η οικονομική κρίση. Μαράθηκαν τα λουλούδια στο βάζο; Η οικονομική κρίση. Δεν πάει ο κόσμος στις πρωτοχρονιάτικες πίτες; Η οικονομική κρίση.

Η κρίση, όσο έντονα κι αν επηρεάζει τον κόσμο, δεν τον αποτρέπει σε καμία περίπτωση, να συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες, ειδικότερα, όταν αυτές γίνονται σε πλαίσιο “γιορτής”, όπου, συνήθως, δεν υπάρχει καμία χρέωση, προσφέρεται δε δωρεάν κάποιο πρόχειρο γεύμα, που επιμελούνται οι διοργανωτές.

Ακούγοντας από θεσμικά χείλη, ότι για τη μη συμμετοχή των πολιτών σε εκδηλώσεις και συγκεκριμένα στις συναντήσεις φορέων και συλλόγων, για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, θα έλεγε κανείς, ότι ψάχνουν να βρουν μάταια μία δικαιολογία, για να καλύψουν ένα βαθύτερο πρόβλημα και τι άλλο πιο επίκαιρο και “βολικό”, από την “πάει-με-ολα-και-συμφέρει” παλιά, καλή, οικονομική κρίση.

Πώς ακριβώς εμποδίζει η οικονομική κρίση έναν πολίτη, αν και εκείνος έχει τη θέληση, να παραβρεθεί σε μία συγκέντρωση, είτε συντοπιτών, είτε ανθρώπων με τους οποίους συμμετέχει σε κοινές δραστηριότητες; Είναι ακριβή η βενζίνη και δεν μπορεί να βάλει για να πάει μέχρι τον τόπο διεξαγωγής της εκδήλωσης; Είναι ακριβά τα ρούχα και δεν μπορεί να αγοράσει για να βάλει στην εκδήλωση; Δεν νομίζω.

Μήπως υπάρχουν βαθύτερα αίτια, γιατί μερικοί πολίτες αποφεύγουν να δώσουν το “παρών” σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, παρά το γεγονός, πως η αξία της συλλογικότητας, τόσο στον τόπο μας, όσο και γενικότερα, έχει ενισχυθεί ιδιαιτέρως – και τώρα μπορούμε άφοβα να “κατηγορήσουμε” την οικονομική κρίση για αυτό.

Οι Σύλλογοι μεταξύ τους, τα μέλη, οι αυτοδιοικητικές δομές, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δείχνουν να έχουν κατανοήσει ή να αρχίζουν να κατανοούν την αναγκαιότητα της συνεργασίας και κυρίως της συμμετοχής, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της ύφεσης.

Γιατί όμως στις εκδηλώσεις κοπής πίτας φαίνεται να πέφτει – να το πούμε λαϊκά – πάγος;

Μήπως φταίει το γεγονός, ότι μερικοί εκ των μονίμων κρατούντων τα μαχαίρια κοπής των πιτών, έχουν καταντήσει πιο γραφικοί και από τα σοκάκια της Άνω Σύρου; Μήπως η επανάληψη των ίδιων και των ίδιων ευχολογίων-υποσχέσεων-αναφορών κάθε χρόνο (ή ακόμη και εντός του ίδιου έτους, σε διαφορετικές εκδηλώσεις), έχει “κουράσει”; Μήπως η αναγκαστική παρουσία θεσμικών σε όλες ανεξαιρέτως τις εκδηλώσεις αυτού του είδους, έχει αφαιρέσει κάθε στοιχείο πρωτοτυπίας ή έστω υποτυπώδους ζωντάνιας από τις ομιλίες, σε σημείο, που ο κάθε πολίτης σκέφτεται – όχι αδίκως – “να πάω για να δω τους ίδιους που θα λένε τα ίδια”;

Μήπως τελικά, θα ήταν προτιμότερο, να εξετάζει ο καθένας πρώτα τη δική του ευθύνη και ύστερα να τείνει το δάκτυλο προς την οικονομική κρίση;

Γιατί, ο κόσμος δεν είναι αδαής.