Η φτήνια του πολιτικού λόγου

Δημιουργία εντυπώσεων. Αυτό είναι το βασικό και κυρίαρχο ζητούμενο όσων ασκούν πολιτική, ασχέτως βαθμίδας και σημαντικότητας θέσεως.

Πάγια τακτική των ασκούντων πολιτική, ιδιαιτέρως όμως ανησυχητική, λόγω των ακολουθούμενων πρακτικών για την επίτευξη του επιθυμητού.

Κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, για την αλήθεια των γεγονότων, αλλά επιζητείται απλώς η διαμόρφωση μίας εξυπηρετικής κατάστασης, έστω και πλαστής.

Όλα εξαρτώνται από την προσωπική εντιμότητα του πολιτικού και το ηθικό πλεονέκτημα της υποστηριζόμενης ιδεολογίας, που όμως τείνουν να αποτελέσουν στοιχεία και γνωρίσματα ξένα ως προς την πολιτική πραγματικότητα.

Είτε μεθοδευμένα είτε ευκαιριακά, οι πρακτικές που χρησιμοποιούνται φλερτάρουν μεταξύ της εσκεμμένης παραποίησης καταστάσεων και της άκρατης λαϊκίστικης δημαγωγίας, της συκοφάντησης μέσω λασπολογίας και της παρουσίασης αναληθειών ως δεδομένα.

Η δημόσια παρουσία, αντί έργων και επί της πράξης αποτελεσμάτων, βρίθει αοριστολογίας, επιφανειακών προσεγγίσεων, σαθρής επιχειρηματολογίας και συγκεχυμένων γενικοτήτων για την αιτιολόγηση αμφισβητούμενων πολιτικών επιλογών.

Εκφραστές και καλλιεργητές της εύπεπτης συνθηματολογίας, οι πολιτικοί εκπρόσωποι, επιδιώκουν την κοινωνική συναίνεση με πατερναλιστικούς προστατευτισμούς και τακτικές χειραγώγησης.

Μικροί, φτηνοί και μίζεροι, στην αντιμετώπιση των σημαντικών θεμάτων, περιορίζουν τη δημόσια ζωή στα στενά όρια της αναποτελεσματικότητας τους και τον δημόσιο λόγο στη φλυαρία της ελλειμματικότητας τους.

Στον χορό των εντυπώσεων ο παραπλανητικός λόγος, που επιχειρεί να επιβληθεί δημιουργώντας ή αναπαράγοντας ακόμα και ψευδείς ειδήσεις, για την αποκόμιση πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους.

Το ψεύδος άμεσα καταδεικνύεται, όμως η τακτική της «λάσπης στον ανεμιστήρα» παραμένει προσφιλής στα πολιτικά πρόσωπα, ειδικά στις περιπτώσεις όπου υπολείπεται ο εμπεριστατωμένος λόγος και μειονεκτεί η επιχειρηματολογία.

Υπερφίαλες αναφορές στην τόνωση του εγώ και εμφατικά λογύδρια μεγαλόστομης μπαρουφολογίας, αποτελούν τα στοιχεία που διανθίζουν τον πολιτικό λόγο, συνεπικουρούμενα από μειωτικούς χαρακτηρισμούς έναντι όσων στοχοποιούνται να πληγούν και από υπεροπτική απαξίωση κάθε διαφωνούντα.

Κι όταν ο Ελύτης σχολίαζε ότι ο πολιτικός λόγος «δεν έχει την

απαιτούμενη δομή τη στοιχειώδη. Άλλ' αντ' άλλων. Φτήνια και   μακρηγορία χωρίς αντίκρισμα», αποτύπωνε την παρούσα, όπως και την παρελθούσα, αλλά δυστυχώς και την μέλλουσα πολιτική πραγματικότητα, απέχουσα μακράν από κάθε ίχνος πολιτισμού και ήθους.

 

 

Διαβάστε ακόμα