Σαν το μουλάρι στο μύλο

Μία κοινωνία τόσο μπερδεμένη, που ‘ταΐζεται’ καθημερινά με τόνους πληροφοριακών σκουπιδιών, μία κοινή γνώμη αδιάφορη, που παθιάζεται μόνο όταν κάτι γίνεται viral στα social media, μία “δεξαμενή” νέων, που προτιμά να κάνει τεστ στο facebook, για το αν στην προηγούμενη ζωή του ήταν η Μαρία Αντουανέττα, ή ο Φρέντυ Μέρκιουρι, αντί να ασχολείται με τον πραγματικό κόσμο και πώς θα τον αλλάξει, προς το καλύτερο, μία μεσαία τάξη, βυθισμένη στη μετριοπάθεια, στο ‘βολεματάκι’ και την αποχή από οποιοδήποτε ‘άβολο’ διάλογο.

Το έδαφος πρόσφορο. Η αδιαφορία, η ημιμάθεια, η παραπληροφόρηση, η έλλειψη μόρφωσης και κουλτούρας και η, κατά συνέπεια, διαμόρφωση επικίνδυνα εσφαλμένων αντιλήψεων, αφήνει το δρόμο ορθάνοιχτο, ώστε ακραίες νοοτροπίες και ιδεολογίες να θεριεύουν, αφού όλα τα παραπάνω, λειτουργούν ως τροφή, για τις ρίζες τους, που ποτέ δεν ξεριζώθηκαν πραγματικά, κατά την οικοδόμηση της σύγχρονης κοινωνίας.

Μία σύγχρονη κοινωνία, η οποία θεμελιώθηκε στις ρίζες αυτές, στηρίχθηκε αναγκαστικά στην παραγωγή άβουλου εργατικού δυναμικού, ‘υπαλλήλων’ χωρίς κριτική σκέψη, εθισμένου στην κατανάλωση, καθηλωμένου στον καναπέ, αποβλακωμένου μπροστά από μία οθόνη, ανίκανου να διαμορφώσει μόνος του άποψη, προκειμένου να λειτουργεί ως tabula rasa, ώστε να αποτυπώνονται εύκολα στο μυαλό του οι όποιες αντιλήψεις και ιδεολογίες επιλέγονται, κάθε φορά, ως οι περισσότερο συμφέρουσες.

Γιατί μας κάνει εντύπωση, που το μεγαλύτερο μέρος αυτής της κοινωνίας φοβάται την ανομοιομορφία; Δημιουργήθηκε για να ζει κατηγοριοποιημένη. Έχει μάθει να αναγνωρίζει και να αναγνωρίζεται μέσα από ταμπέλες. Φοβάται το κάθε τι, που δεν ταιριάζει στα στερεότυπα, τα οποία έχουν κατασκευαστεί, ώστε να αποτελούν ιδανικά ‘κουτάκια’, όπου διαχωρίζονται τακτοποιημένα, όλοι και όλα. Φοβάται να ανακαλύπτει, ότι δεν χωρούν όλες οι καταστάσεις σε κουτάκια και πως υπάρχουν περιπτώσεις, που δεν ανήκουν σε κανένα μέχρι στιγμής κατασκευασμένο κουτάκι. Και οτιδήποτε δεν ταιριάζει στα υπάρχοντα κουτάκια, το στριμώχνουν στο κουτάκι της απειλής. Το κατηγοριοποιεί ως επικίνδυνο και το πολεμά, ώστε να μη χρειαστεί να κατανοήσει, ότι στην ουσία δεν υπάρχουν κουτάκια και πως δεν υπάρχει ‘διαφορετικό’, αλλά όλα είναι φυσιολογικά, σε έναν κόσμο, που δεν δημιουργήθηκε για να βολεύει κανέναν.

Η λέξη-κλειδί σε αυτή την υπόθεση, είναι η λέξη ‘φόβος’. Η σύγχρονη κοινωνία έχει διαμορφωθεί έτσι, ώστε να είναι τεμπέλα. Να μη σκέφτεται. Και ο φόβος είναι ένα άριστο υποκατάστατο της σκέψης και της διανόησης. Η σύγχρονη αυτή κοινωνία τροφοδοτείται από το φόβο. Ο φόβος αποτελεί την καύσιμη ύλη, που την ωθεί. Εντούτοις, αυτό που δεν γίνεται κατανοητό, από την συντριπτική πλειοψηφία της στρατιάς των ‘υπαλλήλων’, είναι η κατεύθυνση, στην οποία ωθείται από το φόβο της. Ποιος είναι ο δρόμος, τον οποίο ‘περπατά’ και πού αυτός οδηγεί.

Αν αυτή η κοινωνία μπορούσε να αποδεσμευτεί από τον φόβο της, αν μπορούσε να αντιμετωπίσει με κριτική ματιά τις περιστάσεις, αν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της και τα αυτιά της και να ‘ξύσει’ έστω λίγο την επιφάνεια, θα μπορούσε να αντιληφθεί, ότι σε αυτό το δρόμο έχει περπατήσει ξανά και ξανά. Ότι αντί να τρέχει μπροστά, προς την πραγματική ελευθερία, κάνει κύκλους, σα μουλάρι δεμένο στο μύλο, χωρίς να διανοείται καν την τεράστια εξυπηρέτηση που κάνει στον αγωγιάτη.

Αλλά αντί να επεξεργαστεί τις πληροφορίες και να κατανοήσει την κατάσταση, αυτή η τεμπέλα κοινωνία κατρακυλάει στην κατηφόρα του φόβου, παριστάνοντας ότι έχει ξεχάσει κάθε τι από τον βούρκο και τη σαπίλα που την περιμένει στο τέλος της. Και όλα αυτά, τραγουδώντας εμβατήρια για το πόσο απεχθής ήταν αυτός ο βούρκος και πόσο ηρωικά κατάφερε να βγει από αυτό τον ίδιο βούρκο στο παρελθόν. Και κάνοντας ήρωες, όσους την έσπρωξαν σε αυτή την κατηφόρα. Και κάνοντας ό,τι μπορεί ώστε να δώσει το ελεύθερο σε κάποιους να την ξανασπρώξουν προς το βούρκο.

Θλιβερό.