Πίσω από την μαρκίζα

Η έκθεση έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία, με την κατάσταση όπως διαμορφώνεται να επιβεβαιώνει ότι επικρατεί το «φαίνεσθαι» και εκλείπει η ουσία.

Δεν προσθέτει τίποτε μία ακόμα αναφορά στα πολλάκις αναλυθέντα περί της φιλοσοφικής θεώρησης για την αιώνια αντίθεση μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι», αλλά έρχεται η προκλητική καθημερινότητα και υποχρεώνει σε μία καταγραφή όλων των δειγμάτων φθήνιας που ασελγούν επί της νοημοσύνης μας.

Από την μία πλευρά η αλήθεια του «είναι» της πραγματικής διάστασης των πραγμάτων και από την άλλη η ψευδαίσθηση του επιφανειακού «φαίνεσθαι».

Ένα «φαίνεσθαι» όμως που μέρα με την ημέρα ισχυροποιείται, βρίσκοντας την αμέριστη αποδοχή από την κοινωνική πλειοψηφία, που δείχνει αδιάφορη να εμβαθύνει στην ουσία των πραγμάτων και αρκείται στην ευκολία που της προσφέρει η αυταπάτη του απατηλού. 

Το επιδερμικό και οι εντυπωσιασμοί, σε κόντρα με την ουσία και το πραγματικό.

Όλα για την «ταμπέλα» και τα σαχλά πρότυπα, τον εύκολο εντυπωσιασμό και αντιμετώπιση των πάντων ως ηλιθίων, την παράφραση και παραποίηση της πραγματικότητας για το ευκαιριακό όφελος, την επικράτηση των «φελλών» με περιθωριοποίηση των ικανών.

Μία προεκλογική περίοδος, αποτελεί πάντοτε τον καλύτερο καμβά για να δημιουργηθούν επάνω του τα φαιδρότερα σκαριφήματα πλασματικών εικόνων.

Οι μνηστήρες της εξουσίας και οι λάτρεις των αξιωμάτων μοστράρουν το όνομα τους πρώτο σε λαμπερές μαρκίζες, με όλο τον θίασο σε κατανομές πρώτων και δεύτερων ρόλων, ανάγοντας τη διοίκηση σε επιθεωρησιακό νούμερο.

Όλα για την εικόνα και τον εντυπωσιασμό, χωρίς κανείς να μιλά για το σενάριο και το βαθύτερο νόημα του έργου που πρόκειται να παιχτεί για τα επόμενα 4 χρόνια.

Λαμπερά χαμόγελα, με το ναρκισσισμό του θιασάρχη και την φιλάρεσκη ισχύ που θέλει να δείχνει έναντι του αντιπάλου, με την ψωνισμένη ικανοποίηση των υποψηφίων που συμπληρώνουν τις λίστες, νομίζοντας ότι η έκθεση τους σε ιλουστρασιόν φωτογραφήσεις τους δίνει αίσθημα υπεροχής.   

Άντε τώρα να αναλύσεις τέτοιες συμπεριφορικές γελοιότητες για να ανακαλύψεις την αληθινή ποιότητα του ανθρώπου, που εμφανίζεται ως σωτήρας, παρά τον επηρμένο και αλλαζονικό του λόγο, που συστήνεται ως συναινετικός, παρά την άβουλη μετριοπάθεια του, που δηλώνει επαναστάτης, παρά την εμμονική του ψύχωση με την εξουσία, που προτάσσει την ανεξαρτησία, παρά την κομματικά εγκάθετη υποψηφιότητα του, που παριστάνει τον λαϊκό εργάτη, παρά τις βλέψεις του για την οικονομική του τακτοποίηση, που υπερτονίζει τις ικανότητες του, παρά την αποδεδειγμένη του ανεπάρκεια.

Στο «φαίνεσθαι» ποντάρουν οι δημαγωγοί και οι δημοκόποι, πλανώντας με την εικόνα που τόσο στοχευμένα αποκλείει την ουσία.

Καλλιεργούν αυταπάτες, στις οποίες τελικά δείχνει να αρέσκεται ή ακόμα και να βολεύεται το σύνολο, γιατί τρομάζει να αγγίξει το «τίποτε» που θα του γκρεμίσει τις ουτοπίες του. 

Μα ο Σεφέρης πάντα θα υπενθυμίζει την φιλοσοφική προσέγγιση του Ευριπίδη και θα απογυμνώνει την πραγματικότητα: «μαντατοφόρους που έρχονται να πούνε/ πως τόσος πόνος τόση ζωή/πήγαν στην άβυσσο/ για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη».