Με οδηγό τη μνήμη

Όπως και να κοιτάξουμε τη νεότερη ιστορία αυτής της χώρας, με όποια κριτική διάθεση ή με όποιο πολιτικό προσανατολισμό, δεν γίνεται να υπάρξει διαφωνία ως προς την αδυναμία που επιδεικνύει ο λαός της στις εκλογές.

Τώρα δεν είναι απόλυτα σίγουρο εάν πρόκειται για αγάπη του λαού προς το «άθλημα» των εκλογών ή για τη διαμόρφωση τέτοιων πολιτικών καταστάσεων ή ακόμα και για μία παγιωμένη διαδικασία τετραετών διακυβερνήσεων.

Μα αυτό δεν είναι το οριζόμενο της δημοκρατίας; Άχου μωρέ, μία δημοκρατία που την κόβουμε και την ράβουμε κατά πως μας βολεύει, που στην πάροδο των ετών την έχουμε κάνει κουρελόπανο,  και ας αποτελούσε στοιχείο της πολιτικής ρητορίας, σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή, ακόμα και των ακραίων φασιστικών αποκλίσεων ή ολιγαρχικών αντιλήψεων των πολιτικών ηγητόρων, που παρέλασαν ως κυβερνόντες στα χρόνια της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.

Όμως η ιστορία είναι παρελθόν και εμείς τώρα πρέπει να διαμορφώσουμε το μέλλον. Ναι, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει ιστορική γνώση και κυρίως ιστορική μνήμη, ξεκινώντας από το μακρινότερο παρελθόν και φτάνοντας σταδιακά έως το πρόσφατο ώστε να λειτουργήσει η κρίση και η κατάθεση της ψήφου να μην γίνει με κανόνες αγελαίων συμπεριφορών ή οπαδικής πώρωσης.

Πάντοτε στο πολιτικό παιχνίδι υπερτερούσαν δύο μονομάχοι και από κοντά συνήθως υπήρχε κάποιος πιο αδύναμος κομματικός σχηματισμός, που αρκετές φορές έπαιζε και τον ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων.

Και τώρα σαν να μην έχουν αλλάξει και πολλά. Οι μονομάχοι στις θέσεις τους, ο ρυθμιστής σαν έτοιμος από καιρό και οι κάλπες μπροστά.

Ο ένας βγήκε μπροστά και κουμαντάρισε την χώρα, για πρώτη φορά αριστερά, με αρκετές επιφυλάξεις ως προς το “αριστερά”, με το ηθικό πλεονέκτημα και μία νέα πολιτική νοοτροπία.

Όμως η μνήμη είναι απαραίτητη. Μνήμη δική του και δική μας. Για το μέγεθος της αγανάκτησης που προκάλεσε, παρά τις θετικές του επιδόσεις, για τον φόβο του μπροστά στις μεγάλες ρήξεις που κλήθηκε να υπερασπιστεί και δεν τις υποστήριξε, για τα βαρίδια μιας νοοτροπίας ιδεολογικού σκεπτικισμού και δογματικών υπεραναλύσεων, για διευρύνσεις που όφειλε και τον τρόμαξαν.

Ο άλλος στάθηκε απέναντι, διεκδικητής ενός ρόλου που θεωρούσε κληρονομικό δικαίωμα, με την γνώση των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού.

Η μνήμη δική του και δική μας. Για την υποστήριξη μίας σαθρής πολιτικής που εφαρμόστηκε επί χρόνια με καταστροφικά για τον τόπο και τους ανθρώπους του αποτελέσματα, για μία fake ρητορία που έριξε στα τάρταρα την πολιτική αντιπαράθεση, για τον νεποτισμό που εμφανίζεται ως ανανεωτική πρόταση.

Ο τρίτος εκεί να καραδοκεί να κερδίσει λίγη από την χαμένη του αίγλη, διεκδικώντας έναν ρόλο από σπόντα στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου.

Η μνήμη δική του και δική μας. Για τη διαπλοκή που την έκανε σημαία και τον καταπόντισε, για την κραταιή αλλοτινή του παρουσία που ξέφτισε, για τις ιδεολογίες που ξεπουλήθηκαν στο βωμό της διαφθοράς.

Και η κάλπη εκεί να περιμένει. Και η μνήμη μόνο δική μας.