Λόλα, να μία καυτή πατάτα

Και να, που ακόμη δεν άρχισαν να μπαίνουν τα κεφάλια μέσα και από το πουθενά, ξεπηδούν από παντού καυτές πατάτες.

Περίεργο πράγμα να ξεπηδά μία πατάτα και δη καυτή μέσα σε δημόσιες υπηρεσίες και νομικά πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν συμφωνείτε;

Η πραγματικότητα, όμως, είναι, ότι αυτές οι δόλιες οι πατάτες βράζονταν και τσουρουφλίζονταν επί σειρά ετών και οι αρμόδιοι “σεφ”, είχαν το κεφάλι τους ήσυχο, ότι εφόσον διαχειρίζονται και τη φωτιά και τα τσουκάλια, ο κόσμος δεν επρόκειτο να πάρει μυρωδιά καμμένου.

Ωστόσο, τώρα που μπήκαν άλλοι μάγειρες στις “κουζίνες” του δημοσίου και βρήκαν τις υπηρεσίες σε σημείο βρασμού, τρέχουν και δε φτάνουν, αφενός να σβήσουν τις φωτιές που άναψαν οι προηγούμενες Βέφες, αλλά και να βγάλουν τα κάρβουνα από τα μαγκάλια, τα οποία πλέον περισσότερο μοιάζουν με ανήμερες φωτιές του Κλήδονα, παρά με φουφού. 

Φυσικά, θα πρέπει επίσης να πιάσουν και τις καυτές πατάτες, οι οποίες ξεπηδούν μέσα από βιβλία, διοικήσεις, κατάστιχα, συρτάρια και ντουλάπια και να τις φυσήξουν μέχρι να κρυώσουν.

Αν θα τα καταφέρουν, ή αν θα βάλουν οι ίδιοι καινούριες φωτιές και βράσουν τις δικές τους πατάτες, κανείς δεν το ξέρει ακόμη. 

Αυτό που προκαλεί κατάπληξη, είναι η στάση και η αφασία των μέχρι πρότινος Γκόρντον Ράμζι, που κάθονται με απάθεια (ίσως και λίγη χαιρεκακία; Ποιος ξέρει), να βλέπουν οι νέοι ασκούμενοι να καίνε τα χέρια τους, με σχεδόν οτιδήποτε αποφασίσουν να αγγίξουν και βρίσκεται μέσα σε δημοτικό χώρο, ακόμη και τα στυλό που λέει ο λόγος.

«Ανεφθινόμαστε για της ζημνιές». Η παλαιά διοίκηση φαίνεται να ακολουθεί τον κανόνα “κατόπιν της απομακρύνσεως από το ταμείον, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”. Σηκώνει τους ώμους αδιάφορα και σου λέει “εγώ δεν κάνω πια κουμάντο, άλλοι είναι υπεύθυνοι”. Μα, φυσικά. Άλλωστε, πότε σε αυτή τη χώρα καταλογίστηκαν πολιτικές ευθύνες αναδρομικά, έτσι δεν είναι;

Θα ζητήσει, άραγε κανείς, ή θα επιδιώξει να αποδοθούν ευθύνες, σε εκείνους που είχαν καλά-καλά βολευτεί στις καρεκλάρες τους επί πέντε χρόνια, τρεφόμενοι από δημόσιο χρήμα και επωφελούμενοι ενδεχομένως και τα όποια “τυχερά” της θέσης τους, δεδομένου, ότι ταυτόχρονα, αφενός άφηναν τις δημόσιες δομές (αυτές που συντηρούνται από τα χρήματα του δημότη) να ρημάξουν και να γίνουν επικίνδυνες για τον τόπο και αφετέρου, τόσο όταν βρίσκονταν στις θέσεις τους, όσο και τώρα που σιγά – σιγά τις εγκαταλείπουν, σφυρίζουν αδιάφορα, μιμούμενοι την νήσσαν;

Αν και βάσει του ιστορικού αντίστοιχων περιπτώσεων του παρελθόντος σε τοπικό επίπεδο, δεν δίνονται και πολλές ελπίδες για κάτι τέτοιο, ο κόσμος πλέον είναι αρκετά πιο υποψιασμένος, αφού έχει “καεί” ουκ ολίγες φορές, με αποτέλεσμα να δείχνει πολύ μικρότερη ανοχή, απέναντι σε φαινόμενα κηφήνων, οι οποίοι αντί να κοιτούν πώς θα συμβάλουν στη βελτίωση των προβλημάτων μίας κοινωνίας, τα μεγενθύνουν ακόμη περισσότερο, πιάνοντας τσάμπα τόπο στους τομείς της διοίκησης αφού δεν κάνουν τίποτε, ενώ παράλληλα ζημιώνουν, είτε μέσω της αμέλειάς τους, είτε μέσω της μέρινας μόνο για τις προσωπικές τους επιδιώξεις, είτε από το συνδυασμό και των δύο.