Δεν έχει σημασία πόσο καλό κάνεις αλλά το καλό που κάνεις

Ο Ιησούς στις διδαχές του, προκειμένου να γίνει κατοητός από τους μαθητές του επέλεγε ιστορίες από την καθημερινότητα, με απλά παραδείγματα και όχι ξύλινο λόγο. Στη σημερινή εκπομπή ο π. Γιάννης Μαραγκός επιλέγει να μας παρουσιάσει την "Παραβολή των ταλάντων" από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, θέλωντας να καταδείξει τα δώρα τα οποία ο κάθε άνθρωπος δίνει στο συνάνθρωπό του και πως εκείνος τα λαμβάνει, και πως τοποθετείται ο άνθρωπος ο οποίος λαμβάνει τα δώρα του Θεού, απέναντι Του.

Ακολουθεί η ευαγγελική περικοπή κατά Ματθαίον:

Ένας άνθρωπος που έφυγε για ταξίδι κάλεσε τους δούλους του και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του. Στον έναν έδωσε πέντε τάλαντα, στον άλλο δύο και στον άλλο ένα, στον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του και ανεχώρησε για άλλη χώρα. Αμέσως εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, πήγε και τα χρησιμοποίησε και κέρδισε άλλα πέντε. Κατά τον ίδιο τρόπο εκείνος που πήρε τα δύο κέρδισε δύο. Αλλά εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο πήγε και άνοιξε μια τρύπα στο χώμα και έκρυψε το χρήμα του κυρίου του. Μετά από πολύ καιρό ήρθε ο κύριος σε εκείνους τους δούλους και λογαριάστηκε μαζί τους. Παρουσιάστηκε αυτός που πήρε τα πέντε τάλαντα και έφερε άλλα πέντε τάλαντα και είπε "Κύριε πέντε τάλαντα μου παρέδωσες, κοίταξε, άλλα πέντε τάλαντα κέρδισα". Του είπε ο κύριός του "Εύγε καλέ δούλε και πιστέ. Φάνηκες πιστός στα λίγα, θα σε διορίσω υπεύθυνο πάνω σε πολλά. Έλα στη χαρά του κυρίου σου". Πλησίασε τότε εκείνος που πήρε τα δύο τάλαντα κσι είπε "Κύριε, δύο τάλαντα μου παρέδωσες, κοίταξε άλλα δύο κέρδισα. Του είπε ο κύριός του "Εύγε καλέ δούλε και πιστέ. Φάνηκες πιστός στα λίγα, θα σε διορίσω υπεύθυνο πάνω σε πολλά. Έλα στη χαρά του κυρίου σου". Πλησίασε τότε εκείνος που πήρε το ένα τάλαντο και είπε "Κύριε σε γνωρίζω καλά ότι είσαι άνθρωπος σκληρός που θερίζεις εκεί που δεν έσπειρες, και μαζεύεις εκεί που δεν σκόρπισες. Κι επειδή φοβήθηκα, πήγα κι έκρυψα το τάλαντό σου στο χώμα. Κοίταξε, πάρε αυτό που σου ανήκει". Και απαντώτας ο Κύριος του είπε "Πονηρέ και οκνηρέ δούλε, γνώριζες ότι θερίζω εκεί που δεν έσπειρα, κι ότι μαζεύω εκεί που δεν σκόρπισα. Έπρεπε λοιπόν να καταθέσεις τα χρήματά μου στους τραπεζίτες και όταν εγώ θα επέστρεφα, θα έπαιρνα ό,τι μου ανήκει μαζί με τον τόκο. Πάρτε του αυτό το τάλαντο και δώστε το σ' αυτόν που έχει δέκα τάλαντα, διότι σε καθένα που έχει θα του δοθεί κι άλλο και θα έχει και περίσσευμα ενώ σε εκείνον που δεν έχει κι αυτό που έχει θα του το αφαιρέσω. Κι αυτόν τον άχρηστο δούλο ρίξτε τον έξω στο σκοτάδι. Εκεί θα είναι ο θρήνος και το τρίξιμο των δοντιών, λόγος του κυρίου".

Στην εν λόγω παραβολή οι δύο δούλοι εργάστηκαν με αυτά που τους δόθηκαν και τα αύξησαν, ενώ ο τρίτος δείλασε. Η αντίθεση είναι μεταξύ της εργατικότητας και της οκνηρίας και όχι της απόδοσης. Τον τελευταίο δούλο δεν τον επικρίνει για ανικανότητα αλλά για φόβο. Ο φόβος παραλύει εκείνον που φοβάται και δεν αποδίδει καρπούς. Ο Θεός δε θέλει από εμάς να τον φοβόμαστε ή να φοβίζουμε τους άλλους με το όνομά του. Θα πρέπει να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας να απελευθερωθούν από τους φόβους που τυχόν έχουν για Αυτόν. 

Η ουσία της αγάπης για το συνάνθρωπο δεν έγκειται στο να διατηρήσουμε ό,τι το καλό έχουμε με τους άλλους αλλά να προσπαθήσουμε να κάνουμε για τους άλλους ό,τι το καλύτερο και να τους βοηθήσουμε να το παράξουν. Ο Θεός κοιτά την ποιότητα, και μάλιστα όχι τη μέγιστη δυνατή αλλά αυτή που μπορούμε να παράξουμε, σε αντίθεση με τη φοβερή και τρομερή εικόνα που παρουσιάζει ο οκνηρός γι’ αυτόν. Η σωστή σχέση Θεού και ανθρώπου είναι μια σχέση αγάπης από την οποία απορρέει το κουράγιο, η δημιουργικότητα,  η γενναιοδωρία, και η ελευθερία επιλογής.