"Ο Σταυρός του Ιησού, η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού"

Η ευαγγελική περικοπή της 4ης Κυριακής της Τεσσαρακοστής, μας βοηθά να προσεγγίσουμε το μεγάλο μυστήριο του Σταυρού, που αποτελεί και το αναγνωριστικό σημάδι κάθε Χριστιανού.

Πολύ συχνά, εμείς οι Χριστιανοί τείνουμε να πιστέψουμε ότι η κεντρικότητα του Σταυρού στη χριστιανική ζωή, δικαιολογείται από τη λογική εκείνη που θέλει ότι στη μεγάλη προσβολή που έκανε ο άνθρωπος με την αμαρτία αυτή εξιλεώνεται με μία ύψιστη ανταπόδοση, τον θάνατο του Χριστού πάνω στον Σταυρό. Όμως, όπως εξηγεί ο π. Ιωάννης Μαραγκός, η σωτηρία μας δεν είναι θέμα πόνων και βασάνων. ΑΝ εκεί βασίσουμε ή προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το μυστήριο του Σταυρού, θα μας οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια στην πίστη μας.

Ας ακούσουμε μέσα από το κατά Ιωάννη αγ. Ευαγγέλιο, πώς ο Ιησούς παρουσιάζει το μυστήριο του Σταυρού στον Φαρισαίο Νικόδημο σε μια συνάντησή τους.

«Τον καιρό εκείνο είπε ο Ιησούς στον Νικόδημο. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου,  ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί, ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού. Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν δεν έχει να φοβηθεί τη θεϊκή κρίση· αυτός όμως που δεν πιστεύει έχει κιόλας καταδικαστεί, γιατί δεν πίστεψε στο μονογενή Υιό του Θεού.

Και να ποια είναι η καταδίκη: Το φως ήρθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως, γιατί οι πράξεις τους ήταν πονηρές. Κάθε άνθρωπος που πράττει έργα φαύλα μισεί το φως και δεν έρχεται στο φως, γιατί φοβάται μήπως αποκαλυφθούν τα έργα του και κριθούν.

Όποιος όμως κάνει πράξεις σύμφωνες με την αλήθεια του Θεού, αυτός έρχεται στο φως· έτσι θα φανεί πως οι πράξεις του έχουν γίνει από υπακοή στο Θεό».