Παιχνίδια με τη φλόγα

Δε λέω, είναι πολύ ωραίο (μάλλον;) να είσαι γνωστός στην πιάτσα. Είναι πολύ ωραίο (μάλλον;) να έρχεται ο κόσμος και να σου σφίγγει το χέρι, επειδή έριξες μία υπογραφή, δώρισες ένα σεντούκι με καθρεφτάκια στους ιθαγενείς, κάθεσαι σε μία καρέκλα, ή οτιδήποτε. Πρέπει να είναι ωραίο, να απολαμβάνεις και τα “μπόνους”.

Ωστόσο, η θέση, η ιδιότητα, όταν είναι δημόσια, φέρει και ευθύνες (αυτή η στήλη έχει αρχίσει να επαναλαμβάνεται τραγικά, αλλά θέλει να πιστεύει στο ρητό, ότι η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως). Όταν κανείς ξεχνά τις ευθύνες που έχει μπροστά του και αναλώνεται μόνο στα οφέλη που μπορεί να του δίνει η όποια θέση ή ιδιότητά του, χρησιμοποιώντας την, ουσιαστικά για πλήρωση συγκεκριμένων προσωπικών απωθημένων και φαντασιώσεων, τότε οι παραμελημένες ευθύνες κάνουν κύκλο και έρχονται από πίσω να τον κλωτσήσουν.

Αυτά παθαίνει κανείς και γίνεται ρεζίλι τωνε σκυλιώνε, όταν ξεχνάει, ότι οι ευθύνες που απορρέουν από τη θέση ή ιδιότητά του, δεν του επιτρέπουν να συμπεριφέρεται ως παρατημένος πρώην, και να προσπαθεί να προσελκύσει την προσοχή, με όποιο τρόπο βρίσκει πρόχειρο.

Ναι, το να σταθείς έξω από το μπαλκόνι του/της πρώην συντρόφου σου και να βάλεις στη διαπασών ένα λαϊκό άσμα, ωδή στην καψούρα και τον πόνο, μπορεί στα δικά σου μάτια, που έχουν τυφλωθεί από την απόρριψη, να μοιάζει μία σχεδόν ιπποτική και ευγενής πράξη, εντούτοις, ούτε ο/η πρώην σύντροφος το βρίσκει χαριτωμένο (ειδικά όταν ήταν εκείνος/η που σου έδειξε την πόρτα), ούτε και η υπόλοιπη γειτονιά, γιατί, πολύ απλά, με τη δική σου αυθόρμητη και απερίσκεπτη πράξη, δημιουργείς προβλήματα. Πολλά και σε ανθρώπους, που δεν έχουν καθόλου την όρεξή σου, με το συμπάθειο.

Αν αυτή η συμπεριφορά φαίνεται γελοία και ίσως εν δυνάμει κατακριτέα, από τους γύρω, για έναν πληγωμένο ερωτοχτυπημένο, πόσο πιο γελοία και κατακριτέα, μπορεί να φανεί στους πολίτες για έναν άνθρωπο της πολιτικής;

Το να παίζεις με τη φλόγα όταν είσαι ερωτευμένος, μπορεί να κάνει τους άλλους να σε θαυμάσουν, για την επιμονή σου, ή να σε λυπηθούν, για την πληγωμένη σου ψυχούλα (άχουτο).

Το να παίζεις με τη φλόγα, όταν βρίσκεσαι, καλώς ή κακώς, σε μία θέση ευθύνης, τότε δεν προκαλείς καμία λύπηση, κανένα θαυμασμό, καμία άμεσα ή έμμεσα θετική για σένα αντίδραση. Προκαλείς πρόβλημα, θυμό, αγανάκτηση. Ο κόσμος δεν σε βλέπει ως λυπημένο κουτάβι, αλλά ως λυσσασμένο λύκο, που έχει αρχίσει να αποτελεί απειλή ακόμη και για την ίδια την αγέλη του.

Η απόρριψη στον ερωτικό τομέα από ένα πρόσωπο, απορρέει από διαρκώς κοπάζοντα συναισθήματα, σιγά-σιγά γιατρεύεται και το άτομο (αν δεν ενδείκνυται για πρωταγωνιστής του Κόκκινου Κύκλου, ή της 10ης Εντολής), επανέρχεται σε φυσιολογική συμπεριφορά και συνεχίζει τη ζωή του.

Η απόρριψη στην πολιτική, από τον κόσμο, δεν έχει τόσο ευοίωνη κατάληξη. Οι πολιτικές εμμονές απορρέουν ως συνήθως από συμπλέγματα (ηγεμονικά, κατωτερότητας, ανεπάρκειας κλπ), και η συνηθέστερη κατάληξή τους, είναι η “έξωση” του προσώπου από τα πολιτικά πράγματα, με υπογραφή και σφραγίδα των πολιτών. Ειδικά, αν το πρόσωπο αυτό κάθεται σε μία καρέκλα, η οποία του ήρθε συστημένη, ενώ οι πολίτες δεν είχαν βάλει ουδέποτε τη “σφραγίδα” τους, προκειμένου να καθίσει σε αυτή. Όσες φορές κι αν προσπάθησε και με όποια ιδιότητα.