«Εξομολογήσεις» με φερετζέ

«Είναι μεγάλος ο πόνος μου, καλέ μου άνθρωπε, που αν σου τον πω θα λυγίσεις».

«Χρόνια κουβαλώ μέσα μου τέτοιο βάρος, που κάνει τη ζωή μου μαρτύριο».

«Θα σου το εκμυστηρευτώ γιατί δεν αντέχω άλλο».

Το ‘πε και το ‘κανε. Το εκμυστηρεύτηκε. Και μιλάμε για την κυριολεξία της εκμυστήρευσης, που το διαδίκτυο προσφέρει, έτσι για να κερδίσουμε και λίγο κοινωνική συμπάθεια.

Βρήκε αφορμή την κοινωνική ανάγκη για την άρνηση της συγκάλυψης των παιδοφιλικών αρρωστημένων διαστροφών, οπότε είπε να χρησιμοποιήσει μία παλιά και πασίγνωστη ιστορία και να πουλήσει δυο καντάρια μελόδραμα.

Τι έγινε; Γιατί ενοχλούν αυτά που λέω; Να τα πάρουμε ένα προς ένα όχι μόνο για το γεγονός αυτό καθ’ εαυτό αλλά και για την σκοπιμότητα της «αυθόρμητης» κατά τα άλλα εξομολόγησης, η οποία έγινε και σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Μήπως η ιστορία με τον παιδόφιλο δάσκαλο δεν ήταν γνωστή εδώ και μία εικοσαετία στην τοπική κοινωνία, η οποία την κουκούλωσε όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της;

Αλλοίμονο στα μικρά παιδιά που τότε έγιναν αποδέκτες των αρρωστημένων ορέξεων του δασκάλου. Όμως κάποια από αυτά μίλησαν, όπως και ο, με την όψιμη ευαισθησία, εξομολογούμενος, έστω και καθυστερημένα. Το περιβάλλον αρνούμενο τότε να προχωρήσει σε επίσημες καταγγελίες, αρνούμενο τότε να καταθέσει μηνύσεις.

Ένα κακό σπυρί στο σώμα της κοινωνίας, που ενώ διέχεε το πύον του στα πιο τρυφερά της στοιχεία, αυτή η ίδια κοινωνία το άφηνε να κακοφορμίζει.

Κουβέντα, σιγή, για να γλιτώσουμε το ρεζιλίκι και τι μας νοιάζει αν θα κακοποιηθεί σεξουαλικά το παιδί του γείτονα, του φίλου, του διπλανού; Εμείς μετά θα παρουσιάσουμε το δικό μας θύμα και θα κλαίμε για το κακό που μας βρήκε. Δυστυχώς όμως δεν θα κλάψουμε ποτέ για τη δική μας ευθύνη που αφήσαμε να υπάρχει και να δρα αυτό το κακό.

Μα για να αντιδράσεις και να πεις τα πράγματα με το όνομα τους χρειάζεται δύναμη, χρειάζεται κοινωνική συνείδηση, χρειάζονται αρχές και αξίες και όχι μοιρολατρικές φοβίες και νοοτροπίες στενοκέφαλου επαρχιωτισμού.  

Αυτό το ίδιο περιβάλλον, που τώρα βρίσκεται σε θέσεις ευθύνης και ασκεί διοίκηση, έδειξε και από αυτή την σκοπιά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πράγματα, γιατί στους κύκλους που κάνουν τα χρόνια, το στίγμα της αλήθειας του καθ’ ενός επιβεβαιώνεται.

Και η αλήθεια παραμένει εκεί απαιτώντας την παραδοχή της.

Όμως αντί γι’ αυτό, ανασύρεται η ιστορία του παρελθόντος, με το αφήγημα να λειτουργεί σαν παραβάν, πίσω από το οποίο μπορεί εύκολα να κρυφτεί η πολιτική εξυπηρέτηση που επιθυμεί να προσφέρει. Οι λέξεις που φτιάχνουν την ιστορία δεν αρκεί να λέγονται, πρέπει και να εννοούνται. Έτσι, για την πραγματική μαγκιά της παραδοχής ρε φίλε. 

Την ώρα που βδελύγματα της δημόσιας ζωής, πολιτικά πρόσωπα με ισχυρούς κομματικούς ρόλους, περιφέρουν αδιάντροπα τις παιδοφιλικές τους ορέξεις, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει, με κάθε τρόπο, να παρασχεθεί υποστήριξη στο κόμμα, στο οποίο είναι ταγμένο και το περιβάλλον του εξομολογούμενου.

Και επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, μόνο συγκυριακή δεν μπορεί να θεωρηθεί η χρονική στιγμή της, κατά τα άλλα, «αυθόρμητης» εκμυστήρευσης! Δεν πουλάς ρε φίλε.

Ότι δεν έγινε τότε που έπρεπε, ας γίνει τουλάχιστον τώρα. Αν πραγματικά υπάρχει η έγνοια για το γενικό καλό, βγες τόσο εσύ όσο και το κομματικά πορωμένο περιβάλλον σου και δείξτε με το δάχτυλο τον παιδόφιλο πολιτικό σας, τσιρίξτε με όση δύναμη έχετε το «κατηγορώ» σας εναντίον του και εναντίον όλων σαν κι αυτόν, ξεμπροστιάστε το σύστημα που τους υποθάλπει, απαιτήστε να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, μήπως και γίνετε πιστευτοί.