Ξένοι κατακτητές

Οι Έλληνες περηφανευόμαστε, διότι δεν αφήσαμε ξένο κατακτητή να πατήσει στον τόπο μας. Αυτά την εποχή των Μηδικών πολέμων. Έκτοτε, περηφανευόμαστε διότι με τίμημα την απώλεια της δημοκρατίας μας γίναμε εμείς κατακτητές σε όλη την φανταστική έκταση που κατέλαβε ο Μεγάλος Αλέξανδρος. Κι από κει και πέρα, καλύτερα να μην το συζητάμε. Παρηγοριόμαστε πως εξελληνίσαμε τους ξένους κατακτητές μας στη Ρωμαϊκή και, περισσότερο, στην ύστερη Βυζαντινή περίοδο. Ώσπου ξαναγίναμε, πέρα από κάθε εύλογη προσδοκία, κράτος πριν από 200 χρόνια. Σε όλη αυτή την πορεία υπήρξαν - πάντοτε υπάρχουν - προδότες. Ο Δημάρατος από τη Σπάρτη, ο Ιππίας από την Αθήνα, ο Εφιάλτης στις Θερμοπύλες, ο Αλέξιος Δ΄ Άγγελος στο Βυζάντιο, ο Νενέκος στην Επανάσταση και άλλοι. Θυμίζω ότι και στις ξένες χώρες δεν απουσίαζαν οι προδότες, όπως Κορδέλια, κόρη του βασιλιά Ληρ. Ερώτημα είναι τι θα πει ήρωας και τι προδότης.

Για μένα εθνοπροδότης είναι αυτός που διευκολύνει την παρουσία ξένου στρατού στην εθνική επικράτεια, ήρωας, αυτός που, με μεγάλο κίνδυνο, την εμποδίζει. Στις μέρες που έζησα βλέπω έναν ήρωα και ένα προδότη. Κι αυτό, ανεξάρτητα από κάθε άλλη ιδιότητα των προσώπων, καθώς τίποτε δεν αποκλείει, σε άλλα θέματα, ο "ήρωας" να είναι π.χ. ένας αιμοδιψής κακούργος και ο "προδότης" ένας νουνεχής, προβλεπτικός ηγέτης. Μια ξένη δύναμη ζήτησε την ελεύθερη διέλευση του ξένου στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική. Ο τότε πρωθυπουργός, Ιωάννης Μεταξάς, ομοϊδεάτης του επίδοξου εισβολέα, αρνήθηκε. Ακολούθησε το έπος της Αλβανίας.

Το 1949 ηττήθηκε ο "δημοκρατικός" στρατός, με τον αφειδή εξοπλισμό των "εθνικών" ενόπλων δυνάμεων της χώρας από τους Άγγλους στην αρχή και, περισσότερο, τους Αμερικανούς στη συνέχεια, χωρίς την παραμικρή ενίσχυσή του από την ΕΣΣΔ με ένα βόλι, με ένα ρούβλι, με μια λέξη στην Πράβδα ή την Ισβέστια. Στις 12.10.1953, 4 χρόνια μετά την εξουδετέρωση του κομμουνιστικού κινδύνου, υπογράφηκε από την τότε κυβέρνηση του Αλέξανδρου Παπάγου "...η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών να δύναται να φέρη, εγκαθιστά και στεγάζη εν Ελλάδι προσωπικόν της ξένης δυνάμεως. Αι ένοπλοι δυνάμεις της και το υπό τον έλεγχόν της υλικόν να δύνανται να εισέρχωνται, εξέρχωνται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά της ύδατα…". Αν ο αναγνώστης δέχεται τον ορισμό που έδωσα παραπάνω, ας αποφασίσει ποιος ήταν ο ήρωας και ποιος ο προδότης.

Θα πρέπει εδώ να σημειώσω ότι δεν βάζω στον ίδιο κορβανά όλες τις συμφωνίες που έχομε συνάψει με ξένους. "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο" ήταν το σύνθημα που επικράτησε πριν από μερικές δεκαετίες. Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά, στην ΕΕ (πρώην ΕΟΚ) και στο ΝΑΤΟ μπορούμε να μετέχουμε σε ένα, έστω απειροελάχιστο, βαθμό στη λήψη αποφάσεων. Για το τι κάνουν όμως οι ΗΠΑ στην πατρίδα μας δεν ρωτιόμαστε.

Να σημειώσουμε και άλλα. Οι ΗΠΑ έχουν πολλές βάσεις σε Ευρώπη και Ασία. Καμιά Ευρωπαϊκή ή Ασιατική χώρα δεν διαθέτει στρατιωτικές βάσεις στην Αμερική. Αν η παρουσία ενόπλων δυνάμεων έξω από την επικράτεια τους (π.χ. της Τουρκίας σε Κύπρο, Λιβύη ή δεν ξέρω πού αλλού), είναι επιθετική πράξη, τότε η στάση των ΗΠΑ είναι προκλητικά επιθετική. Όμως, πάμε πιο παλιά. Πριν από 2-3 αιώνες, η Αμερικανική Ήπειρος ανήκε ολόκληρη σε Ευρωπαίους, Άγγλους, Γάλλους, Ισπανούς, Πορτογάλους. Και η ανθρωπότητα είδε με ανακούφιση τους ντόπιους να αποτινάσσουν τον ξένο ζυγό. Βέβαια, να μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι "ντόπιοι" είχαν εξοντώσει τους γνήσιους ντόπιους, ιθαγενείς ερυθροδέρμους. Ήδη, αρχίζει να φαίνεται η κρίση σε μια τέτοιου είδους σχέση μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Οι ΗΠΑ αρχίζουν να απέχουν από ποικίλους οργανισμούς με Ευρωπαϊκή συμμετοχή, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, από τη Συμφωνία για την κλιματική συμφωνία των Παρισίων, μειώνουν το ενδιαφέρον τους για το ΝΑΤΟ, αρχίζουν να συγκρούονται με τα συμφέροντα των Γερμανών, που, ηττημένοι μετά τον πόλεμο, είναι σήμερα τα αφεντικά της Ευρώπης, ενώ διατηρούν αμείωτη την αντιπαλότητά τους με τη Ρωσία, ενώ προσπάθησαν για δεκαετίες να μας πείσουν πως στρέφονταν κατά του κομμουνισμού.

Και αναρωτιέμαι, εμείς τώρα τι κάνομε; Αν είχα ερωτηθεί το 1953, ούτε συζήτηση, θα είχα πει ΟΧΙ στο αίτημα των Αμερικανών. Αλλά κανένας δεν ρωτήθηκε τότε. Τώρα λοιπόν; Να τους διώξουμε; Τώρα διστάζω και σκέφτομαι.

Η είσοδος σε ένα διεθνή οργανισμό έχει πάντοτε κόστος. Η έξοδος από τον οργανισμό έχει κόστος απρόβλεπτο και, συνήθως, μεγαλύτερο. Μπορούμε να ελπίζουμε λοιπόν για την ελευθερία μας; Ή μήπως να απελπιστούμε; Κάθε δεσποτεία κάποτε τελειώνει, διότι κάποτε, αναγκαστικά πάντοτε, γίνεται άχρηστη και ασύμφορη. Η δουλεία καταργήθηκε επίσημα με ιστορία χιλιάδων ετών, όταν η συντήρηση των δούλων έγινε πολυδάπανη, μπορούσε να αντικατασταθεί η χειρωνακτική συνεισφορά της με αυτοματισμούς και η συνεισφορά της έγινε μικρότερη από το όφελος με τη διατήρησή της. Το ίδιο έληξε η επικράτεια των Ευρωπαίων στην Αμερικανική Ήπειρο, το ίδιο και η αποικιοκρατία, μετά τη νίκη των αποικιοκρατικών δυνάμεων στον Β΄ΠΠ. Έτσι νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα πάψουν να είναι χρήσιμες στις ΗΠΑ οι βάσεις της στην Ελλάδα ενώ θα γίνουν κοστοβόρες. Στο μεταξύ εμείς τι κάνομε; Περιμένομε παθητικά;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όταν καταργείται μια δυσάρεστη κατάσταση είναι το κενό που αφήνει. Σαν την εξάρτηση από ναρκωτικά. Ελευθερώθηκαν οι δούλοι, άλλα τώρα πώς συντηρούνται; Τα αφεντικά τους, μαζί με το βούρδουλα, τους εξασφάλιζαν στέγη, διατροφή, ένδυση κλπ. Έφυγαν τα δικτατορικά καθεστώτα από σύγχρονες μουσουλμανικές χώρες. Ακολούθησε πλήρης αποδιοργάνωση του κράτους. Απαλλαγήκαμε από τους Τούρκους μετά την ηρωική Επανάσταση και το Ναβαρίνο και τότε είχαμε να διαλέξουμε μεταξύ του πλήρους αποσυντονισμού και της "προστασίας" των μεγάλων (που συνεχίζεται ως τις μέρες μας). Κάποτε, είναι βέβαιο, οι ξένες βάσεις θα φύγουν από την Ελλάδα. Θα γίνουν άχρηστες και/ή ασύμφορες. Ως τότε; Νομίζω πως καθήκον του λαού είναι να δείχνει τη δυσφορία του. Καθήκον των πολιτικών, αντίθετα, είναι να αποφεύγουν να υιοθετούν ψηφοθηρικά τις αντιαμερικανικές φωνασκίες και προκλήσεις, χωρίς να υποκύπτουν σε επέκταση της υποτέλειας. Και των σκεπτόμενων Ελλήνων αφενός να συζητούν και να προβάλλουν τη μορφή που πρέπει να έχει η κατάστασή μας μετά, και αφετέρου να προετοιμάζουν το λαό να εκφράσει τη σώφρονα βούλησή του. Κάθε χωρισμός πρέπει να γίνεται πολιτισμένα με αμοιβαία συναίνεση.