«Θα πνιγούμε όλοι! Το ποτάμι έρχεται! Ας κάνουν κάτι»

Η πλημμύρα ανήκει στο παρελθόν στο Μαυρομμάτι. Για όλους, εκτός από τους κατοίκους του χωριού. Ο μικρός οικισμός βυθίστηκε κάτω από το νερό την Τρίτη 12/01, αυτοδιοικητικοί είπαν πως… όλα πήγαν «καλά» αλλά οι κάτοικοι -μία εβδομάδα αργότερα- παλεύουν ακόμη μόνοι τους να βάλουν τάξη στις περιουσίες τους, να δουν τι έχασαν, τι σώζεται και πως θα ξεκινήσουν ξανά τις ζωές τους.

Τα σπίτια τους παραμένουν γεμάτα λάσπες. Συσκευές καταστράφηκαν, ισόγεια και υπόγεια πλημμύρισαν, ρούχα βρώμισαν, αποθέματα φαγητών χάθηκαν. Οι πλημμυροπαθείς μία κοιμούνται στο τζαμί, μία στο δημαρχείο του Ν. Σιδηροχωρίου, μία σε φίλους.

Η λάσπη τελειώνει, η αγωνία ξεκινά

Κι αν οι κουβάδες με τη λάσπη σιγά-σιγά τελειώνουν, η αγωνία τους τώρα ξεκινά. Οι κάτοικοι αντιλήφθηκαν πως όχι μόνο οι περιουσίες, αλλά και η ίδια η ζωή τους είναι αθωράκιστη στο χωριό. Το μικρό Μαυρομμάτι, χτισμένο μεταξύ του ποταμού Λίσσου και της τεχνητής λίμνης Νέας Αδριανής, είναι «επιρρεπές» σε πλημμύρες, ωστόσο η κλιματική αλλαγή και η έλλειψη σοβαρών αντιπλημμυρικών έργων, για πρώτη φορά έφερε τους κατοίκους κοντά σε μία πραγματική τραγωδία.

«Ήρθαν, κοίταξαν, έφυγαν όλοι», μας λέει χαρακτηριστικά η Νουρσέλ, αναφερόμενη φυσικά σε πολιτικούς του τόπου, που -ως είθισται- εργαλειοποίησαν τον ανθρώπινο πόνο για τα πολυπόθητα κλικ. Μετά την πλημμύρα όμως, γιατί πριν, δεν έγινε τίποτα για την αντιπλημμυρική προστασία του χωριού, λένε οι κάτοικοι.

«Ας μας ακούσουν, δεν βλέπουν; Έρχονται, κοιτάνε, φεύγουν», συνεχίζει η κάτοικος, η οποία φοβάται για τη ζωή της και της οικογένειάς της: «κοιτάξτε που είμαστε, που ζούμε, θα πνιγούμε όλοι! Αμαρτία από τον Θεό δεν είναι; Είμαστε πρόβατα; Και τα πρόβατα πρέπει να προσέξουμε να μην πνιγούν. Άσε το σπίτι, το ποτάμι να κάνουν».

Έργα, όχι άλλες φωτογραφίες

Στην πρόσφατη πλημμύρα, τα ορμητικά νερά του Λίσσου ξεπέρασαν το ένα μέτρο. Εάν η πλημμύρα είχε συμβεί βράδυ και ήταν λίγο πιο έντονη, σήμερα θα μιλάγαμε για νεκρούς. «Κοιτάξτε το ρεζιλίκι, πράγματα είναι τώρα αυτά; Πρέπει να μας βοηθήσουν. Κάτι πρέπει να κάνουν με το ποτάμι. Δεν μπορούμε να ζήσουμε στα σπίτια μας. Έχουμε παιδάκια, φοβόμαστε», λέει η Νουρσέλ.

Όσο για τα σπίτια τους, αυτά σύμφωνα με την ίδια μπαίνουν «σιγά-σιγά» σε τάξη. Όσο υπάρχει φως, οι κάτοικοι εργάζονται για να τα αποκαταστήσουν. Το βράδυ; «Μία Σιδηροχώρι, μία τζαμί, μία γείτονες, αλλά μέχρι πότε; Κοιτάξτε το ποτάμι», λέει η Νουρσέλ και δείχνει τον Λίσσο, μερικά μέτρα μακριά.

Η κάτοικος αναγνωρίζει πως ο Δήμος Κομοτηνής τους στηρίζει, παρέχοντάς τους φαγητό, στέγη και είδη πρώτης ανάγκης. Αυτές οι βοήθειες είναι καλοδεχούμενες και πολύτιμες. Το μείζον όμως είναι πως «θέλουμε κάτι να κάνουν για να μην πνιγούμε» κι εδώ η Περιφέρεια πρέπει άμεσα να βρει λύση στον ποταμό Λίσσο. Με έργα, όχι φωτογραφίες.

Η Νουρσέλ, άλλωστε, προειδοποιεί: «Το ποτάμι έρχεται, εμείς τί θα γίνουμε; Θα πνιγούμε όλοι! Είναι μεγάλο πρόβλημα». Θα την ακούσουν;

Διονύσης Βοργιάς