Η τελευταία δημόσια ομιλία του Ιησού πριν από τον θάνατό του

Το επεισόδιο της 5ης Κυριακής της Τεσσαρακοστής αφορά στην επίσκεψη των Ελλήνων, που θέλουν να δουν τον Ιησού, αμέσως μετά την ενθουσιώδη υποδοχή της οποίας έτυχε στην Ιερουσαλήμ, όπου ακόμα και οι εχθροί του διαπίστωσαν ότι όλος ο κόσμος έτρεξε πίσω του.

Όπως υπογραμμίζει ο π. Γιάννης Μαραγκός μέσα από τη διαδικτυακή παρουσία του, μπορούμε υποθέσουμε ότι ο συγκεκριμένος πληθυσμός ήταν ελληνόφωνες Εβραίοι της διασποράς οι οποίοι είχαν έρθει το Πάσχα για να προσκυνήσουν στην Ιερουσαλήμ, άκουσαν για τον Ιησού Χριστό και τα έργα του κι ήθελαν να τον γνωρίσουν από κοντά. Ή ακόμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήταν Έλληνες, φοβούμενοι τον Κύριο, όπως έλεγαν οι Ιουδαίοι. Με αυτόν τον όρο προσδιόριζαν τους μη Εβραίους που ενδιαφέρονταν με ανοιχτή καρδιά για τη θρησκεία τους και φοβούνταν τον Κύριο. Άκουσαν ότι ο Ιησούς είναι ένας προφήτης και ήθελαν να τον γνωρίσουν. Μια τρίτη εκδοχή τους θέλει να είναι ειδωλολάτρες.

Αυτοί απευθύνονται στον Φίλιππο, έναν μαθητή που έχει ελληνικό όνομα, κατάγεται από την Βησθαϊδά, ένα χωριό στα βόρεια του Ισραήλ στην περιοχή της Γαλιλαίας και ως παραμεθόριος περιοχή ήταν μικτού πληθυσμού και μιλούσαν κάποια υποτυπώδη ελληνικά ή κάποιο ελληνικό ιδίωμα της Συρίας. Ο Φίλιππος όμως φαίνεται να διστάζει και να αμφιβάλει αν θα πρέπει να τους οδηγήσει στον Ιησού, γι' αυτό και ζητά τη συνδρομή του Ανδρέα. Ο Φίλιππος και ο Αντρέας ήταν μαθητές του Ιησού από την πρώτη στιγμή. Αυτό το επεισόδιο χρονολογείται μετά την Κυριακή των Βαΐων και αυτή η ομιλία είναι η τελευταία ομιλία δημόσια του Ιησού πριν τον θάνατό του.