Αντισυμβατική και άμεση

Ένας άνθρωπος αντισυμβατικός, που διακρίνεται για την αμεσότητά του, την ευγένειά του πέρα όμως από καθωσπρεπισμούς, μία καλλιτέχνιδα που αν και Θεσσαλή συνδέθηκε άμεσα με τη Θεσσαλονίκη, αφού έμαθε γράμματα σε γενιές και γενιές παιδιών, θητεύοντας ως εκπαιδευτικός επί χρόνια στα σχολεία των περιχώρων της συμπρωτεύουσας, ενώ μέχρι σήμερα, χαράζει τη δική της πορεία στην ποιοτική μουσική.

Η Φωτεινή Βελεσιώτου σε μία συνέντευξη στην “Κοινή Γνώμη” με αφορμή τη μουσική παρουσία της στον “Ταρσανά” στη Σύρο, την περασμένη Παρασκευή και το Σάββατο, δύο βραδιές κατά τη διάρκεια των οποίων υπήρξε το αδιαχώρητο, με τους Συριανούς να έχουν την ευκαιρία να την απολαύσουν από κοντά.

“Αντάμωσα ξανά τη Σύρο γιατί είναι ένα νησί που έχω έρθει πάρα πολλές φορές. Έχω φίλους εδώ και το αγαπώ ιδιαίτερα” τονίζει αρχικά η κ. Βελεσιώτου, μιλώντας παρακάτω για τα μουσικά βήματά της.

· Πριν από δέκα χρόνια περίπου το 2004 συστηθήκατε πρώτη φορά δισκογραφικά στον κόσμο της μουσικής με έναν ιδιαίτερο δίσκο του Μιχάλη Νικολούδη, με τίτλο “Γυναίκες” σε στίχους της Μάγδας Παπαδάκη και με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου. Ιδιαίτερος γιατί το περιεχόμενό του δίσκου αφορούσε τις γυναίκες ελευθερίων ηθών. Είναι δύσκολο θέμα για να συστηθεί κάποιος στη δισκογραφία.

“Νομίζω επειδή ήταν κύκλος τραγουδιών ήταν μία πολύ ολοκληρωμένη δουλειά. Και η Μάγδα στα καλύτερά της και ο Μιχάλης έγραψε πολύ ωραίες μουσικές. Ήταν εμπειρία συνεργασιών με τη Σωτηρία, με την οποία τραγουδήσαμε μάλιστα και στη Σύρο στο θέατρο “Απόλλων” παρουσιάζοντας και τα τραγούδια του δίσκου”.

· Ακολούθησε μία πορεία στον χώρο της ποιοτικής μουσικής. Δύο συνεργασίες με τον Γιώργο Καζαντζή, ένας ολοκληρωμένος δίσκος και μία συμμετοχή. Ήρθε ο καινούργιος δίσκος με τον Μίνωα Μάτσα. Προηγήθηκε ένας άλλος δίσκος του Τάσου Γκρους, ο οποίος πέρασε λίγο απαρατήρητος. Ένας καθαρά πολιτικός δίσκος.

“Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος, με κοινωνικά και πολιτικά τραγούδια”.

· Συζητάμε για μία ερμηνεύτρια που ενώ στην αρχή έδωσε το στίγμα της «λαϊκής» - πολλοί έκαναν παραλληλισμό της με την φωνή της Μπέλλου , όμως στην πορεία αποδείχθηκε ότι σας ταιριάζει περισσότερο η μπαλάντα.

“Κι εμένα μου αρέσει. Απλά δε μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Έλεγα τραγούδια άλλων συνθετών, όχι δικά μου, τα οποία είχαν αυτό το ύφος. Αλλά περισσότερο έλεγα ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά. Από το '83 τραγουδάω”.

· Τη Σύρο την έχετε επισκεφθεί ξανά κι έχετε δεσμούς εδώ πια. Η τελευταία εμπειρία;

“Άκρως εξαιρετική γιατί πέραν των φίλων που έχω εδώ, ήρθαν και φίλοι μου από την Αθήνα και γίναμε όλοι μία παρέα. Ήταν πολύ όμορφα”.

· Θα έχουμε την ευκαιρία να έχουμε ξανά τη Φωτεινή Βελεσιώτου σε κάτι πιο μεγάλο, σε μία πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση, γιατί όχι και στο θέατρο “Απόλλων”;

“Μετά το φθινόπωρο. Εύκολα είναι αυτά. Δεν είναι δύσκολα”.

· Να σταθούμε και στην τελευταία δισκογραφική δουλειά με τον Μίνωα Μάτσα. Ένας δίσκος περισσότερο μπαλάντας με το ομότιτλο τραγούδι να είναι εξαιρετικό. Τα πρώτα δείγματα πορείας αυτού του δίσκου;

“Του τρελού τα κλάματα. Πηγαίνει πολύ καλά απ΄ ό,τι μου λένε. Εγώ δεν τα παρακολουθώ. Δεν το έχω με τα ηλεκτρονικά μέσα. Όμως και από την εταιρεία και γνωστοί και φίλοι που τα παρακολουθούν, μου είπαν ότι πηγαίνει καλά. Είναι καλά τραγούδια. Κι όχι επειδή τα τραγούδησα εγώ. Η Ελένη Φωτάκη στα καλύτερά της και ο Μίνως επίσης, ο οποίος άρχισε να γίνεται γνωστός στην Ελλάδα. Έχει γράψει πολλά και για θέατρο και για κινηματογράφο. Τώρα ασχολείται περισσότερο με τραγούδια ορχηστρικά”.

· Γνωρίζουμε ότι όταν ολοκληρώνεται μία δουλειά και “βγαίνει στην κυκλοφορία”, αμέσως ξεκινά η προετοιμασία της επόμενης. Τί έχετε στα σκαριά;

“Για έναν χρόνο τουλάχιστον δε θα κάνω κάτι. Είναι και οι όροι του συμβολαίου αυτοί και νομίζω ότι πρέπει να στηρίξω αυτόν τον δίσκο. Άρα, δεν πρέπει να κάνω κάτι. Πρέπει να λέω τα τραγούδια αυτού του δίσκου και φυσικά των προηγούμενων για όσο μου δίνεται η δυνατότητα. Μετά θα δούμε”.

· Είστε ένας άνθρωπος που είχατε δώσει δείγματα γραφής επί χρόνια στο μουσικό στερέωμα της Θεσσαλονίκης. Έπρεπε να έρθουν οι “Μέλισσες” που έγινε πολύ γνωστό και μετά ακολούθησαν “Τα διόδια” που τίναξαν την «μπάνκα» και ξαφνικά ανακάλυψαν και τα μεγάλα κέντρα, ποια είναι η Φωτεινή Βελεσιώτου. Αυτό δεν είναι απογοητευτικό;

“Εντάξει. Συνήθως έτσι γίνεται. Δεν είναι ότι συνέβη μόνο σε εμένα. Συμβαίνει σε όλους. Αυτός είναι ο κανόνας”.

· Όταν ανακαλύπτει ξαφνικά ο κόσμος μία ερμηνεύτρια και δίνει μία άλλη πορεία καλλιτεχνική, αυτό σε εσάς πώς μετράει;

“Θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός να γίνουν κάποια πράγματα. Είμαι σε ώριμη ηλικία, μάλιστα θα έλεγα πολύ ώριμη. Εντάξει για εμένα είναι χαρά. Δε μπορώ να το κρύψω. Μου αρέσει να τραγουδώ. Τώρα τραγουδάω σε πιο μεγάλους χώρους. Είναι λίγο πιο απρόσωπα τα πράγματα γιατί δεν μπορείς να έχει την οπτική και την “αφή” - αν θέλετε - με τα μάτια και την αγκαλιά. Και πέρυσι που ήμουν με τον Μανώλη Μητσιά και τον Μπάμπη Στόκα και την Παυλίνα Βουλγαράκη... Εγώ κάνω αυτό που έκανα πάντα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω”.

· Η αμεσότητα δεν έχει καλλιεργηθεί και από τη συναναστροφή σας με τα παιδιά; Από την επαφή των τόσων χρόνων;

“Τα παιδιά ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Κέρδισα μόνο από αυτήν την 24χρονη πορεία ως εκπαιδευτικός. Έχουμε επαφές, μιλάμε στο τηλέφωνο κι έρχονται εκεί που τραγουδάω. Τα παιδιά αυτά, θεωρώ ότι είναι και δικά μου παιδιά. Ο δάσκαλος, αν θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του, αν δεν τα υιοθετήσει, δεν μπορεί. Πλέον, τα μεγάλα παιδιά, οι τριαντάρηδες με φωνάζουν Φωτεινή. Η αμεσότητα είναι ίδιον του καθενός. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Δεν είναι κάτι που μπορείς να το καλλιεργήσεις. Είναι αυτό. Είμαι αυτό”.