Έναρξη του Akropoditi DanceFest 2016

Τα όρια της σκέψης αλλά και ο τρόπος με τον οποίο το σώμα επαναστατεί μπροστά στις απειλές της σύγχρονης πραγματικότητας, αναδείχθηκαν στην πρεμιέρα του 4ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού & Χοροθεάτρου στη Σύρο. 

Τα έργα «Trajectory: A Tragedy of a Victory» και “Wake” παρουσιάστηκαν το βράδυ της Τρίτης στο Κέντρο Χορού σύγχρονης έκφρασης και δημιουργίας «Ακροποδητί» ανοίγοντας το πλούσιο πρόγραμμα του Akropoditi DanceFest 2016. 

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, το οποίο θα διαρκέσει έως 24 Ιουλίου θα πραγματοποιηθούν εργαστήρια Σύγχρονου Χορού, Χορογραφίας - Μεθοδολογίας Χορού, Κλασικού Μπαλέτου, Αυτοσχεδιασμού για μουσικούς και χορευτές, Υποκριτικής - Σκηνικής γραφής - Δραματουργίας, Αφρικάνικου Χορού, Contact Improvisation, Παραδοσιακών Χορών, Τεχνικής Martha Graham, Σωματικού Θεάτρου, Feldenkrais, Yoga, Σωματικής - Νοητικής Επίγνωσης, Butoh και Αυθεντικής Κίνησης.

Το κοινό θα έχει επίσης την ευκαιρία να παρακολουθήσει προβολές, ανοιχτούς αυτοσχεδιασμούς και παραστάσεις από τους διδάσκοντες και συμμετέχοντες των εργαστηρίων, καθώς και από προσκεκλημένους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται ανοιχτές δράσεις και εκδηλώσεις για κατοίκους ή επισκέπτες της Σύρου γύρω από τη σύγχρονη έκφραση στο Χορό και το Θέατρο.

Τα παράδοξα του ανθρώπινου νου

Η αυλαία των εκδηλώσεων άνοιξε με την παράσταση «Trajectory: A Tragedy of a Victory». Με αφορμή το δοκίμιο του George Steiner "Δέκα (πιθανοί) λόγοι για τη μελαγχολία της σκέψης", η Κάντυ Καρρά και η Χαρά Κότσαλη παρουσίασαν μέσα από μία αέναη, κυκλική και σπειροειδή κίνηση το κωμικοτραγικό του ανθρώπινου νου. Πάνω σε αυτή την κινητική βάση της τροχιάς που διαγράφει ένα σώμα στο χώρο και στο χρόνο (trajectory), στήθηκε το κομμάτι ,το οποίο υπάγεται ξεκάθαρα στους νόμους της φυγόκεντρου και της κεντρομόλου. Η σύλληψη και η χορογραφία της Μαργαρίτας Τρίκκα ερευνά τη λειτουργία της σκέψης γενικά και επί μέρους τις πεποιθήσεις, τον καταναγκασμό της σκέψης , τις παρεμβολές σ’ αυτήν, τα κλισέ που επιφέρει, τους συνειρμούς κι εν τέλει διερωτάται με τη σειρά του αν όντως «το σκέπτεσθαι εστί μελαγχολείν». Αν η σκέψη φυλακίζει ή απελευθερώνει.

Οι απειλές της διεθνούς πραγματικότητας

Τα αποτυπώματά τους στον χάρτη του κόσμου άφησαν οι θεατές στην έναρξη της διαδραστικής παράστασης WAKE, πάνω στα οποία στηρίχθηκε και παρουσιάστηκε η χορογραφία της Όλγας Σπυράκη. Για δέκα περίπου λεπτά, το κοινό άκουσε ήχους και ειδήσεις σχετικές με διεθνή γεγονότα της τελευταίας 10ετίας που εκφράζουν την επαναχαρτογράφηση που συμβαίνει στον πλανήτη - με πολέμους, μεταναστεύσεις, μαζικές μετακομίσεις κόσμου από τις πόλεις στην επαρχία λόγω κρίσης, αύξησης αστέγων αλλά και περιβαλλοντολογικών φαινομένων, όπου μεταβάλλεται η χλωρίδα και πανίδα του πλανήτη. Κατά τη διάρκεια του ηχητικού υλικού, είχε την ευκαιρία να γεμίσει με ό,τι ίχνη ήθελε τον χάρτη του πλανήτη, που ήταν σχεδιασμένος στη σκηνή. Στη συνέχεια η χορεύτρια Λουκιανή Παπαδάκη χόρεψε σε σχέση με τα ίχνη που έχουν αφήσει οι θεατές.

Επόμενες παραστάσεις

Το πρόγραμμα του Akropoditi DanceFest 2016 συνεχίζεται απόψε με δύο ακόμα παραστάσεις. Στις 21:30,  Διονύσης Αλαμάνος και η Δανάη Δημητριάδη παρουσιάζουν ένα δεκάλεπτο απόσπασμα του έργου «UNCIA» εμπνευσμένο από τη λέξη ''μεταμόρφωση'' και την εικόνα ενός πλάσματος που αλλάζει διαρκώς μορφές. Η ομάδα ενσωμάτωσε στο μέρος αυτό την ιστορία μιας ηλικιωμένης, πνευματικής γυναίκας που ζει στα βουνά και η οποία σε μεταφέρει σε μια κενή ατμόσφαιρα όπου το όνειρο και η πραγματικότητα γίνονται ένα.

Αμέσως μετά, στη σκηνή των Ακροποδητί εμφανίζονται ο Εddie Lame και η Λουκιανή Παπαδάκη με την performance Εxeō [ek.se.o]. Ορίζω, πιστεύω και υπερασπίζομαι. Θωρακίζομαι και καταλήγω άκαμπτος. Το Είναι (Dasein) δεν μπορεί να περιοριστεί ή να εγκλωβιστεί, σε μία τελεσίδικη μορφή. Tο Είναι, είναι οι δυνατότητές του, που περιμένουν να πραγματωθούν. Kαι αναζητά την έξοδο (exitus). Ένα παράθυρο προς μία άλλη οπτική. Οι ερμηνευτές διαθέτουν ένα σώμα θεληματικά δουλωμένο και τις πεπερασμένες αισθήσεις τους, ως μέσα στην προσπάθεια τους να ανασυνδέσουν τη σχέση τους με τον κόσμο του άλλου. Το έργο αυτό είναι μία σκέψη πάνω στην ανάγκη μας να αφηγηθούμε, να γίνουμε κατανοητοί και να επιτρέψουμε τη ρήξη με ό,τι μας περιορίζει.