Του Γιώργου Ξανθάκη

Σινεπιλογές

  • Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου, 2019 - 06:10

Stephen King :Ο βασιλιάς του τρόμου

Με αφορμή την κυκλοφορία του «IT: Chapter 2» ας θυμηθούμε με χρονολογική σειρά τις πιο πετυχημένες προσαρμογές έργων του διάσημου συγγραφέα στη μεγάλη οθόνη.

Το Αυτό: Κεφάλαιο Δύο /It Chapter 2 (2019) του Andy Muschietti

Το δεύτερο μέρος της πιο επιτυχημένης εμπορικά ταινίας τρόμου όλων των εποχών, ολοκληρώνει την ιστορία του εμβληματικού μυθιστορήματος του Stephen King. To κακό επιστρέφει στο Ντέρι κάθε 27 χρόνια. Το «Κλαμπ των Χαμένων», οι φίλοι με το καλά κρυμμένο, αιματοβαμμένο μυστικό, έχουν ενηλικιωθεί, οι περισσότεροι έχουν φύγει από τη μικρή πόλη κι έχουν τραβήξει ο καθένας το δικό του μονοπάτι. Τώρα επιστρέφουν για να συναντήσουν τον δαιμονικό κλόουν Πένιγουαϊζ στο κοινό τους έδαφος: τον τρόμο.

Οι ενήλικοι πια ήρωες αν και πλέον έχουν βρει ένα τρόπο να συνεχίσουν τη ζωή τους, ξεπερνώντας τα τραύματα του παρελθόντος, θα επιστρέψουν στην κωμόπολή τους, όταν ο κλόουν κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Ο μόνος τρόπος άλλωστε για να τον αντιμετωπίσουν είναι μια αρχαία ινδιάνικη τελετουργία, που τους χρειάζεται όλους ενωμένους.

Το ενήλικο «Κλαμπ των Χαμένων» αποτελείται από ένα all star cast, με τους James McAvoy, James Ransone, Jessica Chastain, Bill Hader, Isaiah Mustafa και Jay Ryan, ενώ και οι πιτσιρικάδες της πρώτης ταινίας θα επιστρέφουν σε flash back. Στο ρόλο του Pennywise και πάλι ο Bill Skarsgård.

Κάρι, Έκρηξη Οργής (1976) του Brian de Palma

Μια μαθήτρια που γίνεται στόχος κακόβουλων πειραγμάτων από τις συμμαθήτριές της, εκδικείται αθώους και ένοχους με τις υπερφυσικές δυνάμεις της. Ο μύθος του ασχημόπαπου που μεταμορφώνεται σε  πανέμορφο κύκνο αποκτά γκραν γκινιόλ διαστάσεις καθώς ο Ντε Πάλμα μετατρέπει μια νεανική ταινία για τη σκληρότητα της εφηβείας σε μια σεξουαλικά, θρησκευτικά, ψυχαναλυτικά, συναισθηματικά και σκηνοθετικά φορτισμένη εμπειρία τρόμου. Η δύναμη της ταινίας πηγάζει από τις κορυφαίες ερμηνείες (Spacek και Laurie ήταν υποψήφιες για Όσκαρ) και την ικανότητα του de Palma να μας κάνει να συμπάσχουμε, να νιώθουμε τον πόνο και την ασφυξία της Κάρι, ώστε όχι μόνο να συγχωρήσουμε αλλά και να  επικροτήσουμε τις πράξεις της.

Η Λάμψη (1980) του Stanley Kubrick

Ο, πρώην αλκοολικός, συγγραφέας τρόμου Τζακ Τόρανς (αληθινά τρομακτικός ο Jack Nicholson) παίρνει τη γυναίκα του Γουέντι (Shelley Duvall) και το μικρό γιο τους Ντάνι (Danny Lloyd) να ζήσουν σε πολυτελές αλλά ερημικό ξενοδοχείο στα όρη του Κολοράντο, όπου προσλήφθηκε ως χειμερινός επιστάτης. Χρειάζεται έμπνευση για το νέο του βιβλίο και ελπίζει πως εκεί θα την βρει. Καθώς οι εβδομάδες περνούν, το ξενοδοχείο αποκλείεται από το χιόνι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της απόλυτης απομόνωσης, κάθε μέλος της οικογένειας βιώνει κάποιου είδους ανατριχιαστική παραίσθηση. Στη συνέχεια ο Τζακ βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην τρέλα, γίνεται όλο και πιο αλλοπρόσαλλος, απότομος και βίαιος.

Η ταινία αποτελεί μια αλληγορία για το αιμοβόρο κτήνος που κρύβεται μέσα στον λαβύρινθο του ανθρώπινου μυαλού. Ισορροπεί με θαυμαστή επιδεξιότητα στο μεταίχμιο πραγματικού και φανταστικού στοιχειώνοντας τη μνήμη του θεατή  με ρυθμικά επαναλαμβανόμενες ανατριχιαστικές, κλειστοφοβικές εικόνες. Το μπαρόκ σκηνικό με τα αχανή δωμάτια, τους μυστηριακούς καθρέφτες, τον λαβυρινθώδη κήπο  σε συνδυασμό με την απόκοσμη μουσική επιτείνει την ανησυχία και την αναστάτωση.

Νεκρή ζώνη  (1983) του David Cronenberg

Αν και γνωστός κυρίως για ταινίες σωματικού τρόμου όπως τα «Scanners», «Rabid», «Videodrome» και «The Brood», ο Καναδός δημιουργός βγήκε από την «ασφαλή ζώνη» του γι’ αυτό το πολυεπίπεδο ψυχολογικό θρίλερ που περιστρέφεται γύρω από τον επιζώντα ενός τρομακτικού τροχαίου (Christopher Walken) που ξυπνώντας από πεντάχρονο κώμα ανακαλύπτει πως διαθέτει ισχυρές ψυχικές δυνάμεις. Ένα σκοτεινό, πεσιμιστικό και τραγικό ψυχολογικό δράμα που δεν υστερεί όμως στο στοιχείο του τρόμου, καθώς ο ήρωας βασανίζεται από φρικιαστικά και αιματηρά οράματα από το μέλλον.

Στάσου πλάι μου (1986) του Rob Rainer

Tη δεκαετία του 60, στη μικρή πόλη Kαστλ Pοκ, τέσσερις μικροί φίλοι ξεκινούν ένα περιπετειώδες ταξίδι, ψάχνοντας για το χαμένο σώμα ενός εφήβου της περιοχής – που ελπίζει να βρει και μια συμμορία από μεγαλύτερα αγόρια. Στην πραγματικότητα τα ταξίδι αυτό είναι μια προσπάθεια των παιδιών να επουλώσουν τις προσωπικές τους πληγές. Θαυμάσια μεταφορά στην οθόνη ενός μικρού αυτοβιογραφικού διηγήματος του Στίβεν Kινγκ. O Pάινερ προσεγγίζει με εκπληκτική ευαισθησία την απότομη μετάβαση των μικρών ηρώων από την αθωότητα στην εφηβεία, κάνοντας μια πανέμορφη ταινία-ύμνο πάνω στην πιο κρίσιμη περίοδο της παιδικής ηλικίας ενώ εμβληματικό ρόλο έχει το ομώνυμο τραγούδι του Ben E. King.

Misery (1990) του Rob Reiner

Διάσημος συγγραφέας παθαίνει ατύχημα και βρίσκεται καθηλωμένος στο απομονωμένο σπίτι μιας φανατικής -αλλά ψυχικά διαταραγμένης-θαυμάστριάς του σ’ αυτό το αριστουργηματικό ψυχολογικό θρίλερ που καταφέρνει να σε κρατά καθηλωμένο, όπως τον ήρωα του έως το τελευταίο λεπτό. Ο Rob Reiner καταφέρνει να στήσει μια εφιαλτικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με κλιμακούμενη ένταση και συνεχή αβεβαιότητα για το πού θα καταλήξει η ιστορία.

Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994) του Frank Darabont

Ένας λογιστής (Tim Robins) κλείνεται άδικα στην φυλακή για την δολοφονία της γυναίκας του. Εκεί γνωρίζει έναν άλλο κατάδικο (Morgan Freeman), με τον οποίο σχηματίζει μια απρόσμενη και μοναδική φιλία. Αυτό που ακολουθεί δεν είναι μόνο ένα σχέδιο απόδρασης που ωριμάζει με τον χρόνο αλλά και μια ιστορία φιλίας και λύτρωσης. Η ταινία μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του μέσου ανθρώπου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης καθώς διαπραγματεύεται θέματα όπως η ελευθερία, η φιλία, η διατήρηση της αξιοπρέπειας σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, η πίστη στο δίκαιο και το σωστό, ο θρίαμβος του ανθρώπινου πνεύματος που δεν φυλακίζεται  και όλα όσα συνοψίζονται στην φράση “...no good thing ever dies”.

To πράσινο μίλι (1999) του Frank Darabont

Τη δεκαετία του '30, οι δεσμοφύλακες της πτέρυγας μελλοθανάτων ενός σωφρονιστικού ιδρύματος θα βρεθούν σε πραγματικό ηθικό δίλημμα, καθώς θα διαπιστώσουν ότι το επόμενο «θύμα» τους, που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για τη δολοφονία δύο κοριτσιών, είναι ένα καλοκάγαθο άτομο, που διαθέτει το χάρισμα να θεραπεύει με τα χέρια του. Η ομώνυμη σκοτεινή νουβέλα του Στίβεν Κινγκ προσεγγίζεται από τον Φρανκ Ντάραμποντ, ο οποίος προσδίδει στην κινηματογραφική του απόδοση μια πιο συναισθηματική χροιά. Το φιλμ είναι ένα δράμα φυλακής, υπαρξιακών προεκτάσεων και προβληματισμού με έντονη συναισθηματική χροιά πάνω στις ανθρώπινες αξίες, που βασίζεται εξ ολοκλήρου στις «εσωτερικές» ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

 

Ετικέτες: 

Διαβάστε ακόμα