Όλο το νησί ένα μάτσο υποψήφιοι

Πέτρα να σηκώσεις, υποψήφιο θα βρεις. Ανοίγεις την τηλεόραση, υποψήφιοι. Βγαίνεις από το σπίτι, σε χαιρετούν υποψήφιοι. Πας να ανοίξεις στον ντιλιβερά, είναι υποψήφιος. Πας βόλτα, βρίσκεις χαρτάκια από υποψήφιους.

Ανοίγεις βιβλίο, υποψήφιος σε σελιδοδείκτη. Πας να ανοίξεις την ντουλάπα να ντυθείς, υποψήφιος σε μπλουζάκι.

Υποψήφια η κουτσή Μαρία, η κουλή Μαρία, η Μαρία η Πενταγιώτισσα και Μαρία με τα κίτρινα, μαζί με τον άντρα και(!) το γείτονα.

Πάλι καλά που δεν επιτρέπεται να είναι υποψήφιοι οι παπάδες, διότι στην Ανάσταση, αντί για το Άγιο Φως, στις εκκλησίες θα μοίραζαν ψηφοδέλτια σταυρωμένα (τραγική ειρωνεία).

Υποψήφια η φίλη της μάνας σου, υποψήφια η γειτόνισσα, υποψήφιος ο αδερφός της, υποψήφιο και το παιδί της κουμπάρας της. Σε σύγχυση η μάνα και όλοι βίζιτα για καφέ και ψηστήρι στο σπίτι.

Πλέον οι υποψήφιοι έχουν κατακλύσει τους μη υποψήφιους και αυτό συνιστά πρόβλημα, όπως μπορεί να καταλάβει κανείς. Διότι παλαιότερα, κατέβαινε υποψήφιος ο μπάρμπας σου, πήγαινες τον ψήφιζες για να βγει η υποχρέωση και να μη γκρινιάζει το σόι, έβγαινε ο μπάρμπας κοινοτάρχης, ξεμπέρδευες, είχες και ένα “δόντι”, μην τυχόν και χρειαστείς ένα διορισμό. Τώρα; Τώρα κατεβαίνει ο μπάρμπας, κατεβαίνει η κόρη του με άλλη δημοτική παράταξη, κατεβαίνει η γυναίκα του με άλλη, κατεβαίνει και ο γιος του. Τώρα; Πού θα το ρίξεις; Για να σε δω...

Το αστείο δε, με όλη αυτή την παράνοια των υποψηφιοτήτων, είναι, ότι ανάθεμα κι αν μέσα σε αυτό το τσουνάμι υποψηφίων υπάρχουν πέντε-έξι με πραγματικές ικανότητες, όχι μόνο σε τεχνοκρατικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτικό. Καθ' ότι, εδώ που τα λέμε – και με το μπαρντόν δηλαδή – δεν φτάνει μόνο το χαρτί του σκολειού, που μας βεβαιώνει πως ξέρουν ότι 1+1 κάνουν 2 και πως τα φωνήεντα είναι εφτά, αφού ένας πολιτικός, συνηθίζεται, να γίνεται κατανοητός στους πολίτες με το λόγο του (πράγμα σπάνιο τη σήμερον ημέρα, ομολογουμένως).

Μια θάλασσα μετρίων, άηχων – άοσμων – άχρωμων, αδιάφορων, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πάθος, κανένα όραμα, καμία δυνατότητα στελέχωσης κάποιου τομέα, καμία ιδιαίτερη καΐλα να διαμορφώσουν με τη συμμετοχή τους τα κοινά του τόπου, αλλά αντίθετα, παρασύρονται από το κύμα, λόγω κάποιας συμπάθειας, κάποιας υποχρέωσης, κάποιας κομματικής επιταγής, ή κάποιου ρουσφετιού, σε κάποιον επικεφαλής, που βάζει “λυτούς και δεμένους” να του βρουν ονόματα για τη λίστα του. Να γεμίζει η λίστα, κι ας γίνεται αυτό άκριτα, χωρίς προϋποθέσεις, παρά μόνο το αν ο υποψήφιος “σέρνει” από πίσω του ψηφαλάκια, λόγω σογιού ή αναγνωρισιμότητας.

Στην κορυφή του καταστροφικού παγόβουνου των υποψηφίων, πάνω από την “πλέμπα”, στέκονται αυτοί οι “guest stars”. Όσων το πρόσωπο και το όνομα μπορεί να έχει γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό από την πρότερη δραστηριότητά τους, με τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών, να αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία, ατάλαντους επιφανείς “πρωταγωνιστές” για παραστάσεις χωρίς σενάριο και σκηνοθεσία – αλλά με μεγάλο θίασο.

Και τώρα τι θα κάνεις; Θα ψηφίσεις τον αγαπημένο σου τοπικό “σταρ”; Θα ψηφίσεις τον μπάρμπα; Τη θειά; Την ξαδέρφη; Το μπατζανάκη του θείου του Γιώργου, της κουνιάδας της κυρά Πίτσας το γιο; Τους ικανούς που έχουν αποδείξει ότι δουλεύουν και ότι μπορούν να αναλάβουν μία θέση διοικητική χωρίς να χρειαστούν εγχειρίδιο “Διαχείριση ευθυνών για Αρχάριους” (ή το βιβλίο Γλώσσας Γ' Δημοτικού); Τη φιλενάδα σου; Τον άντρα της;

Αν η επιλογή είναι δύσκολη και βρεθείς σε δύσκολη θέση, μην αγχωθείς, υπάρχει λύση! Κατέβα κι εσύ υποψήφιος και ψήφισε τον εαυτό σου! Τουλάχιστον έτσι θα ξέρεις, ότι μία, θα πάρεις σίγουρα.

Διαβάστε ακόμα